|
Rozwój francuskich atomowych sił podwodnych przebiegał dość nietypowo, gdyż rozpoczęto od produkcji jednostek z rakietami balistycznymi, a nie od okrętów myśliwskich. W wyniku programu rozbudowy sił odstraszania atomowego „Coelacanth”, który w 1962 roku zapoczątkował ówczesny prezydent Francji Charles de Gaulle, powstały okręty typu Le Redoutable. Ich produkcja zakończyła się we wrześniu 1977 roku, a w marcu 1980 roku rozpoczęła się konstrukcja unowocześnionej jednostki, która znana jest jako typ L'Inflexible. Łącznie francuskie Strategiczne Siły Oceaniczne FOST (Force Oceanique Strategique) liczyły 6 jednostek klasy SNLE (Sous-marins Nucléaires Lanceurs d’Engins), z których dwie zawsze znajdowały się na patrolu.
Podczas gdy w grudniu 1991 roku ze służby wycofany został pierwszy francuski balistyczny okręt podwodny o napędzie atomowym o nazwie „Le Redoutable”, w stoczni marynarki wojennej DCN (Direction des Constructions Navales) w Cherbourgu budowano już okręt typu Le Triomphant, który zapoczątkował kolejną generację francuskich balistycznych okrętów podwodnych o napędzie atomowym SNLE-NG (Sous-Marins Nucleaires Lanceurs Engins-Nouvelle Generation). Jednostki z tego typoszeregu miały zastąpić wszystkie okręty typu Le Redoutable i typu L'Inflexible, dlatego łącznie planowano wybudować 6 okrętów. Z powodów finansowych plany zostały zweryfikowane i zamierzano skonstruować jedynie 3 jednostki, jednak zgodnie z późniejszą decyzją prezydenta Francji Jacques'a Chirac'a program zakładał wcielenie do służby czterech okrętów. Zmniejszenie stanu liczebnego Strategicznych Sił Oceanicznych FOST spowodowało, że na patrolu zawsze może znajdować się tylko 1 okręt.
Wybudowanie wszystkich jednostek typu Le Triomphant zostało zlecone stoczni marynarki wojennej DCN w Cherbourgu. Decyzja o budowie pierwszego okrętu typu Le Triomphant zapadła w czerwcu 1987 roku, a konstrukcja ruszyła również w czerwcu 1989 roku. Jednostka otrzymała nazwę "Le Triomphant", od której wzięło się określenie całego typoszeregu. Ze stoczniowej pochylni okręt spłyną na wodę w marcu 1994 roku, a oficjalne wcielenie do służby odbyło się także w marcu lecz w 1997 roku. Drugi okręt otrzymał nazwę "Le Temeraire", a jego konstrukcja wystartowała w grudniu 1993 roku. Trwała ona do stycznia 1998 roku, natomiast w grudniu 1999 roku odbyło się uroczyste przekazanie okrętu francuskiej flocie. Wybudowanie pierwszych dwóch okrętów odbyło się bez większych przeszkód, natomiast konstrukcja i oddanie do służby przedostatniej jednostki "Le Vigilant" opóźniało się z powodów finansowych. Zamówienie na trzeci okręt zostało złożone już w maju 1993 roku, jednak budowa rozpoczęła się dopiero w 1997 roku po sześciomiesięcznym, a następnie dwuletnim opóźnieniu. Kolejne roczne opóźnienie miało miejsce w 1998 roku, aż w końcu w kwietniu 2003 roku jednostka została ukończona. Wejście do służby odbyło się w 2004 roku, co oznaczało 4,5 roczne opóźnienie w stosunku do pierwotnych planów. Ostatni okręt "Le Terrible" miał zostać zamówiony w 1996 roku, jednak opóźnienia przesunęły tą datę na lipiec 2000 roku. Konstrukcja "Le Terrible" wystartowała w październiku 2000, a planowaną datą ukończenia jest 2008 rok, co oznacza prawie 5 lat poślizgu. Okręt ma wejść do służby w 2010 roku.
Przy projektowaniu nowej generacji balistycznych okrętów podwodnych duży nacisk położono na wyciszenie jednostek. Jednym z najważniejszych rozwiązań, mających na celu ograniczenie hałasu, jakie zastosowano na typie Le Triomphant było wykorzystanie pompy strumieniowej "pump jet" zamiast tradycyjnej śruby. Dzięki temu zlikwidowane zostały ruchome części systemu napędowego i rozwiązany został problem kawitacji, czyli powstawania maleńkich pęcherzyków pary (powietrza) na powierzchni śrub napędowych podczas gwałtownego wzrostu obrotów w wodzie. Zjawisko to jest źródłem bardzo głośnego dźwięku. Sama maszynownia, która jest źródłem największego hałasu nie została osadzona na sztywnych wyciszających fundamentach. Sztywne połączenia między maszynownią a kadłubem zostały zastąpione przez pewnego rodzaju urządzenia kołyskowe, które z kadłubem połączone są poprzez zawieszenie wytłumiające niepotrzebne wibracje.
Przy skrytym i cichym działaniu balistycznych okrętów podwodnych bardzo ważna jest maksymalna głębokość zanurzenia, gdyż zimniejsza woda znajdująca się głębiej lepiej tłumi niepotrzebne hałasy. Poprzednie okręty typu Le Redoutable i typu L'Inflexible mogły operować maksymalnie na głębokości 250 metrów. Kadłub jednostek typu Le Triomphant wykonany został ze specjalnej stali HLES-100, która jest odpowiednikiem amerykańskiej stali HY-130. Budulec HLES-100 został opracowany dzięki współpracy firm Creusot-Loire oraz DCN. Jest on w stanie wytrzymać ciśnienie rzędu 100 kilogramów na milimetr kwadratowy, dzięki czemu typ Le Triomphant może maksymalnie zejść na głębokość 500 metrów.
W porównaniu z poprzednimi francuskimi balistycznymi okrętami podwodnymi kadłub typu Le Triomphant jest znacznie bardziej opływowy i prezentuje lepsze cechy hydrodynamiczne. Każda jego część przeszła specjalne testy w basenie testowym, które miały wyeliminować niepotrzebne drgania i maksymalnie zmniejszyć opór wody. Stery głębokości zostały zamontowane na kiosku, tak samo jak uczyniono to na poprzednich typach francuskich jednostek. Usterzenie rufowe otrzymało dość nietypową formę. Mianowicie stery kierunku umieszczone zostały na końcach sterów głębokości. Wnętrze typu Le Triomphant zaprojektowano w układzie czteropokładowym, który w porównaniu z trzypokładowym zastosowanym na typie Le Redoutable i typie L'Inflexible, daje znacznie więcej przestrzeni do wykorzystania. Układ czteropokładowy zaczyna się na dziobie i ciągnie się do wysokości końca kiosku. W tej części okrętu znajduje się centrum dowodzenia jednostką i pomieszczenia mieszkalne dla załogi. Środkową część typu Le Triomphant zajmuje 16 silosów pionowych wyrzutni VLS (Vertical Launching System) dla rakiet balistycznych, natomiast zaraz za nimi zaczyna się przedział maszynowni.
Okręty typu Le Triomphant napędzane są przez ciśnieniowi reaktor atomowy chłodzony wodą PWR (Pressurized Water Reactor) firmy General Electric/Alsthom model K15. Podobnie jak na poprzednich jednostkach, energia wyprodukowana przez reaktor jest dostarczana do dwóch zespołów prądotwórczych, które napędzają silnik elektryczny o mocy 41500 KM. Takie rozwiązanie głównego napędu jest dość nietypowe, gdyż na innych jednostkach atomowych reaktor atomowy przekazuje energię do turbin parowych. Silnik elektryczny napędza pompę strumieniową. W razie awarii głównej jednostki napędowej do dalszej kontynuacji rejsu wykorzystywane są dwa silniki diesla firmy SEMT-Pielstick model 8PA 4V200 SM. Pod wodą typ Le Triomphant rozwija maksymalnie prędkość rzędu 25 węzłów, natomiast w wynurzeniu szybkość spada do 20 węzłów.
Bardzo ważnym elementem współczesnej walki podwodnej jest nie tylko wytwarzanie jak najmniej hałasu, ale także wykrycie wroga, zanim ten wykryje pierwszy. Z tego względu jednostki typu Le Triomphant zostały wyposażone w najnowocześniejsze systemy hydrolokacyjne, które dostarczyła firma Thales Naval, a dokładniej jej komórka Thales Underwater Systems. Na dziobie znajduje się antena hydrolokatora pasywnego model DMUX-80, natomiast w kadłubie zainstalowany jest hydrolokator przechwytujący i pomiaru odległości model DUUX-5 Fenelon. Bardzo ważnym elementem systemu hydrolokacyjnego jest pasywny zespół holowany model DSUV-61B, który wykrywa fale akustyczne o wszystkich zasięgach. Dane zgromadzone przez czujniki okrętowe przekazywane są do systemu dowodzenia SET (Systeme d'exploitation Tactique), który opracowała firma DCN Ingenierie, będąca częścią DCN.
Istotnym elementem precyzyjnego wycelowania pocisków balistycznych jest precyzyjna znajomość własnego położenia. Balistyczne okręty typu Le Redoutable, by bardzo dokładnie określić swoje położenie musiały co jakiś czas wynurzać się w pobliże powierzchni wody i uzupełniać informacje nawigacyjne napływające z satelitów lub stacji naziemnych. Taka sytuacja trwała do momentu przystosowanie jednostek do standardów typu L'Inflexible. Jednostki typu Le Triomphant zostały wyposażone w system dostarczony przez firmę Sagem, który umożliwia uzupełnianie danych nawigacyjnych bez potrzeby zbliżania się do powierzchni wody. Takie rozwiązanie pozwala na zachowanie większej dyskrecji w działaniu. Ta sama firma dostarczyła autopilota oraz peryskop bojowy i obserwacyjny. Gdy typ Le Triomphant znajduje się na powierzchni, do prowadzenia nawigacji wykorzystywany jest radar firmy Thales.
Podstawowym systemem uzbrojenia jednostek typu Le Triomphant są balistyczne rakiety firmy EADS (European Aeronautic Defence and Space company), dokładniej jej dywizji EADS Space Transportation model M-45. Począwszy od 2010 roku, wszystkie okręty typu Le Triomphant otrzymają kolejną generację pocisków model M-51. Pieniądze na opracowanie pocisków model M-51, kolejnej generacji rakiet po M-1, M-2, M-20, M-4A, M-4B i M-45, pojawiły się w budżecie na 1988 rok, a sam program wystartował w 1993 roku. Wówczas planowano, iż trzeci oddany do służby okręt "Le Vigilant" od razu otrzyma nowe rakiety, zamiast modelu M-45. Ostatecznie nowe pociski otrzyma dopiero czwarta jednostka "Le Terrible", która ma zostać wcielona do służby w 2010 roku. Systemem odpowiedzialnym za wystrzeliwanie rakiet balistycznych jest SAD (Systeme d'Armes de Dissuasion).
Na dziobie typ Le Triomphant posiada 4 wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm., które rozmieszczone są po dwie na każdej burcie. Z wyrzutni tych wystrzeliwane są torpedy ECAN model F17 Mod 2, które wykorzystywane są do zwalczania celów nawodnych i podwodnych. Za kontrolę torped odpowiada system DLA 4A. Nietypowym uzbrojeniem, jakie znalazło się na tej klasie okrętu są przeciwokrętowe rakiety firmy Aérospatiale (obecnie MBDA France, będące francuskim oddziałem europejskiego konsorcjum MBDA - Matra BAe Dynamics Alenia) model SM 39 Exocet, które także wykorzystują wyrzutnie torpedowe. Ich kierowaniem zajmuje się system SAT (Systeme d'Armes Tactique). Łącznie typ Le Triomphant przenosi w przedziale torpedowym i w samych wyrzutniach 18 pocisków i torped, które mogą być załadowane w różnych kombinacjach ilościowych.
W porównaniu z poprzednimi typami balistycznych okrętów podwodnych, na których załoga liczyła 135 oficerów, podoficerów i marynarzy, obsada typu Le Triomphant została zredukowana do 111 osób w tym 15 oficerów. Obniżenie stanu liczebnego załogi było możliwe dzięki zainstalowaniu bardzo nowoczesnych urządzeń okrętowych, oraz zautomatyzowaniu wielu procesów. Mniejsza załoga redukuje koszty utrzymania okrętów, jednak jest ona znacznie bardziej wyspecjalizowana, co ma zwiększyć niezawodność i prawidłowe działanie całego okrętu. Typ Le Triomphant operuje w systemie dwu załogowym. Jedna ekipa oznaczona jest kolorem niebieskim (bleu), natomiast druga kolorem czerwonym (rouge). Podczas gdy jedna załoga znajduje się na okręcie i patroluje wyznaczony rejon, druga przebywa w tym czasie na lądzie i odpoczywa lub przechodzi szkolenia. Gdy okręt powróci do portu, załoga jest wymieniana i jednostka ponownie rusza w rejs bojowy.
Wszystkie okręty typu Le Triomphant zostały przydzielone do bazy marynarki wojennej w Breście, gdzie stacjonują Strategiczne Siły Oceaniczne FOST. Dzięki balistycznym okrętom podwodnym francuska flota należy do nielicznego grona, które posiada jednostki tej klasy. Ważną cechą francuskich sił odstraszania atomowego jest niezależność od technologii amerykańskiej. Typ Le Triomphant jest kolejną generacją okrętów podwodnych z rakietami balistycznymi, która pozostanie w służbie do około 2040 roku. Pierwszy wybudowany okręt "Le Triomphant" powinien zostać wycofany ze służby między 2020 a 2025 rokiem. Do tego czasu typ Le Triomphant będzie stanowił główny trzon francuskich sił odstraszania atomowego.
|
