|
W październiku 1966 roku sekretarz obrony Robert McNamara zainicjował rozpoczęcie badań STRAT-X (STRATegic eXperimental). Ich celem było przeprowadzenie gruntownych analiz nad wymogami taktyczno-technicznymi, które musiałby spełniać nowy system balistyczny, tak by skutecznie mógł przeciwstawić się wzrostowi radzieckiego potencjału ofensywnego oraz systemowi anty balistycznemu ABM (Anti-Ballistic Missile) na lata 1975 - 1985/1990. W 1967 roku badania wykazały, że balistyczne okręty podwodne o napędzie atomowym (SSBN) stanowią najskuteczniejszy system z pociskami balistycznymi, który jest ważnym elementem strategii "odstraszania atomowego". Ustalono również, że nagły wzrost potencjału radzieckich sił zwalczania okrętów podwodnych stanowi poważne zagrożenie dla jednostek z rakietami balistycznymi, szczególnie że stosowane wówczas rakiety firmy Lockheed Missiles and Space Corporation (obecnie Lockheed-Martin), należące do serii Polaris i model UGM-73A Poseidon C-3 miały dość ograniczony zasięg, co zmuszało jednostki z tymi pociskami do operowania z wysuniętych baz. Dodatkowo jednostki typu George Washington i typu Ethan Allen nie były dostosowane do przenoszenia pocisków model UGM-73A Poseidon C-3, w które wyposażony był jedynie typ Lafayette. Było to o tyle istotne, że seria Poseidon stanowiła poważne wzmocnienie potencjału nuklearnego Stanów Zjednoczonych, które nie mogło być w pełni wykorzystane z powodu braku odpowiednich okrętów do przenoszenia tych rakiet. Mając na względzie wszystkie te wnioski we wrześniu 1971 roku powstał program ULMS (Undersea Long-range Missile System), który zakładał zastąpienie dotychczasowych pocisków nowymi rakietami, szczególnie serii Polaris, oraz wybudowanie dużego i szybkiego okrętu podwodnego do ich przenoszenia. Przedsięwzięcie to było wspólnym projektem marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych i firmy Lockheed Missiles and Space Corporation.
W ramach programu ULMS firma Lockheed Missiles and Space Corporation opracowała rakiety oznaczone jako EXPO (EXtended-range Poseidon). Pociski te miały mieć dwa razy większy zasięg od oryginalnych rakiet model UGM-73A Poseidon C-3, wynoszący około 6000 mil morskich, czyli 9600 kilometrów. Mimo to sekretarz obrony stwierdził, ze nowe rakiety dla nowych balistycznych okrętów podwodnych o napędzie atomowym SSBN, później znanych jako typ Ohio, powinny mieć jeszcze większy zasięg. Jednak projekt EXPO nie został całkowicie odrzucony i w maju 1972 roku przekształcił się w rakiety model UGM-96A Trident I C-4. Wymóg większego zasięgu od unowocześnionej serii Poseidon EXPO spowodował, że program ULMS podzielony został na dwa etapy. Pierwszym z nich było skonstruowanie i wcielenie do służby rakiet pierwszej serii Trident I, natomiast drugą fazą oddanie marynarce wojennej nowszych, powiększonych pocisków, o znacznie większym zasięgu, model UGM-133A Trident II D-5.
Program budowy nowych okrętów klasy SSBN i pocisków balistycznych ULMS autoryzowany został przez sekretarza obrony we wrześniu 1971 roku. Już w listopadzie tego samego roku marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zaproponowała przyspieszenie projektu, co wiązało się ze wzrostem jego kosztów. Większe fundusze na ten cel zaakceptowane zostały przez Departament Obrony w grudniu 1971 roku. Po uchwaleniu tego budżetu projekt zakładał, ze pierwsza nowa jednostka przystosowana do przenoszenia całej serii pocisków Trident, znana później jako typ Ohio, wcielona zostanie w szeregi floty w 1978 roku.
Cały program ULMS zakładał nie tylko opracowanie nowych rakiet, ale także projektu nowego okrętu podwodnego klasy SSBN typu Ohio. Początkowo projekt nowych jednostek był jedynie ulepszoną wersją typu Lafayette, wyposażoną w ten sam reaktor atomowy firmy Westinghouse Electric Company model PWR S5W (Pressurized Water Reactor), który zapewniał prędkość podwodną rzędu 20 węzłów. Marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zdecydowała, że chciałaby otrzymać okręt napędzany reaktorem, który posiadałby naturalny system chłodzenia. Reaktor z takim systemem został sprawdzony na okręcie USS Narval (SSN 671), a próby zakończyły się sukcesem. Ważną cechą konstrukcji miało być ciche działanie, co wiązało się z wysokimi kosztami budowy. Z tego powodu podjęto decyzję, że ekonomicznie uzasadnionym rozwiązaniem będzie zwiększenie liczby przenoszonych rakiet. Jednostki typu Lafayette zabierały na pokład 16 pocisków, podczas gdy nowo opracowywane okręty przystosowano do przenoszenia 24 rakiet. Za sprawą zwiększenia ilości pocisków automatycznie powiększyły się rozmiary typu Ohio, który okazał się dwa razy większy od typu Lafayette.
Fundusze na budowę pierwszego balistycznego okrętu typu Ohio, przewidziane na rok budżetowy 1974, zostały zatwierdzone przez ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1973 roku. Pierwsza jednostka została zamówiona w stoczni firmy General Dynamics Electric Boat Corporation w Groton w lipcu 1974 roku. W tym czasie program ULMS zakładał wybudowanie łącznie 10 okrętów typu Ohio. W 1981 roku projekt został zmodyfikowany tak, że planowano wybudowanie 15 jednostek, a w 1985 roku liczba ta wzrosła do 20 okrętów. W 1989 roku marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zdecydowała o skonstruowaniu 21 jednostek, a w następnym roku ponownie zwiększyła liczbę do 24 sztuk. Te trzy dodatkowe okręty miały być przystosowane do wykonywania różnych misji, takich jak operacje specjalne SOF (Special Operations Forces). Planowano, że okręty te nie będą wyposażone w broń strategiczną w postaci pocisków z serii Trident. Ostatecznie 1991 roku Kongres Stanów Zjednoczonych zdecydował o ograniczeniu programu ULMS do 18 okrętów podwodnych. Decyzja ta została podjęta na skutek podpisania układu o redukcji arsenałów strategicznych START I (Strategic Arms Reduction Talks), który zobowiązywał do ograniczenia strategicznej broni ofensywnej. Postanowienia tego traktatu weszły w życie w grudniu 1994 roku. Kolejnym czynnikiem, który wpłyną na ograniczenie liczby okrętów do 18 sztuk, był przeprowadzony przez administrację prezydenta George'a Bush'a seniora Generalny Przegląd Okrętów Wojennych MWR (Major Warship Review). W końcowych wnioskach była w nim mowa o ograniczeniu programu ULMS tylko do 18 jednostek.
Konstrukcja pierwszego okrętu typu Ohio, noszącego nazwę USS Ohio (SSBN 726), rozpoczęła się w kwietniu 1976 roku w stoczni General Dynamics Electric Boat Corporation w Groton. W tym samym miesiącu 1979 roku odbyło się wodowanie, a jednostka weszła do służby w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1981 roku. Stocznia firmy General Dynamics Electric Boat Corporation w Groton wybudowała wszystkie 18 jednostek typu Ohio, z których ostatnia o nazwie USS Louisiana (SSBN 743) została wodowana w lipcu 1996 roku. Konstrukcja pierwszych ośmiu okrętów zakończyła się we wrześniu 1985 roku. Oryginalnie jednostki te uzbrojone zostały w rakiety firmy Lockheed Missiles and Space Corporation model UGM-96A Trident I C-4. Kolejne budowane okręty, począwszy od USS Tennessee (SSBN 734) wyposażano w unowocześnioną wersję rakiet model UGM-133A Trident II D-5, które w późniejszym czasie otrzymały także cztery jednostki uprzednio uzbrojone w serię Trident I.
Zaraz po podpisaniu w 1993 roku układu o redukcji arsenałów strategicznych START II, ratyfikowanego w 1996 roku, marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zobligowana została do zredukowania liczby balistycznych okrętów podwodnych typu Ohio z 18 jednostek do 14 sztuk. Decyzja ta nie miała jednak związku z układem START II, a jej przyczyną był Przegląd Strategicznej Polityki Nuklearnej NPR (Nuclear Posture Review). Administracja ówczesnego prezydenta Bill'a Clinton'a zaakceptowała postanowienia NPR we wrześniu 1994 roku. W konkluzjach tego przeglądu zalecono redukcję balistycznej floty podwodnej do 14 okrętów oraz przerobienie czterech najstarszych jednostek na okręty z rakietami manewrującymi firmy Raytheon model UGM-109C/D TLAM-C/D (Tomahawk Land Attack Missile - Conventional/Dispenser). Modernizacja ta objęła więc USS Ohio (SSBN 726), USS Michigan (SSBN 727), USS Florida (SSBN 728) i USS Georgia (SSBN 729). Pozostałe cztery jednostki Henry M. Jackson (SSBN 730), USS Alabama (SSBN 731), USS Alaska (SSBN 732) oraz USS Nevada (SSBN 733), oryginalnie wyposażone w rakiety model UGM-96A Trident I C-4, miały zostać przezbrojone w nowsze pociski z serii Trident II.
Modernizacja pierwszych dwóch jednostek USS Henry M. Jackson (SSBN 730) i USS Alabama (SSBN 731) rozpoczęła się w 2000 roku i dobiegła końca w 2003 roku. Trzeci okręt USS Alaska (SSBN 732) rozpoczął przebudowę w 2005 roku, a USS Nevada (SSBN 733) w 2006 roku. Cała operacja dostosowania do rakiet z serii Trident II D-5 tych dwóch ostatnich okrętów dobiegnie końca w 2008 roku. Modernizacja wszystkich czterech jednostek obejmowała także procedurę ERO (Engineered Refueling Overhauls), która jest standardowym zabiegiem przeprowadzanym na jednostkach, będących w połowie planowanego okresu służby. Zadaniem ERO jest przedłużenie czasu służby okrętów podwodnych oraz utrzymanie ich wartości bojowej poprzez odnowienie lub unowocześnienie systemów pokładowych. Prace w ramach przeglądu ERO polegały na wymienieniu prętów paliwowych w reaktorach atomowych, dokonaniu generalnego przeglądu systemu napędowego, wymienieniu lub naprawieniu wszelkich urządzeń okrętowych oraz wprowadzeniu potrzebnych modyfikacji, by jednostki mogły skutecznie wykonywać strategiczne patrole z pociskami model UGM-133A Trident II D-5. Wszystkie zabiegi w ramach ERO prowadzą do ponownego dopuszczenia jednostek do patroli operacyjnych.
Wszystkie jednostki typu Ohio podzielone zostały pomiędzy Flotę Pacyfiku z bazą dla jednostek klasy SSBN w Bangor i Flotę Atlantyku z analogicznym portem w Kings Bay. Oryginalnie jednostki przydzielone na wschodnie wybrzeże wyposażone były w rakiety z serii Trident I, natomiast okręty z zachodniego wybrzeża w model Trident II. Na skutek wcielenia w życie w 1994 roku postanowień Przeglądu Strategicznej Polityki Nuklearnej NPR zmniejszyła się liczba balistycznych okrętów podwodnych na Pacyfiku do czterech sztuk. By zrównoważyć Flotę Pacyfiku z siłami atlantyckimi, w październiku 2002 roku jednostka USS Pennsylvania (SSBN 735) wypłynęła z Kings Bay w rejs trwający 80 dni. Miejscem docelowym był nowy port macierzysty dla tego okrętu w Bangor. Nieco później podobne przebazowanie z Atlantyku na Pacyfik spotkało USS Kentucky (SSBN 737).
Zgodnie z przewidywanym czasem służby balistycznych okrętów typu Ohio, wszystkie jednostki powinny być skreślone ze stanu floty pomiędzy 2026 a 2039 rokiem. Okręty, które zostały przerobione na klasę z pociskami manewrującymi (SSGN) powinny zostać wycofane pomiędzy 2023 a 2026 rokiem. Jak na razie nie ma konkretnych planów dotyczących zastąpienia jednostek typu Ohio. Istnieje tylko mglisty projekt SSBN-X, o którym nie można powiedzieć czegoś konkretnego.
Kadłub typu Ohio jest kadłubem cylindrycznym, który jest bardzo łatwy w budowie. Nie posiada on zewnętrznej części lekkiej. Jedynie w części dziobowej i rufowej zastosowano konstrukcję dwukadłubową, w której zewnętrzna, lekka obudowa otrzymała kształty stożkowe, które zmniejszają opór wody. Cała konstrukcja wykonana została ze stali o podwyższonej wytrzymałości HY-100 (High Yield). Dzięki temu budulcowi typ Ohio jest w stanie zanurzyć się na głębokość 315 metrów. Na górze kadłuba, w jego przedniej części, zamontowano opływową nadbudówkę, która chroni górną część silosów rakietowych i pokryw. Przed nadbudówką wykonano jeden z trzech luków o średnicy ponad trzech metrów, który wykorzystywany jest podczas wymiany urządzeń okrętowych. Drugi taki luk znajduje się zaraz za pokrywami silosów, natomiast trzeci na końcu nadbudowy, osłaniającej górne części wyrzutni rakiet balistycznych. Wszystkie te luki przystosowane zostały do ewakuacji załogi. Usterzenie rufowe otrzymało standardowy układ krzyżowy. Przednie stery głębokości znalazły się na kiosku. Całkowita długość typu Ohio wynosząca 170,7 metra sprawia, że jednostka ma ograniczone możliwości manewrowe.
Ogromne rozmiary kadłuba sztywnego jednostek typu Ohio pozwoliły na podzielenie go na cztery pokłady i trzy standardowe części. W pierwszej z nich, na pierwszym pokładzie znajduje się centrum nawigacyjne, centrum dowodzenia, pomieszczenia radiowe i pomieszczenia z komputerami hydrolokatorów. Drugi pokład zajmuje centrum kierowania rakiet z serii Trident, magazyn części zamiennych do komputerów i magazyn żywności. Na trzecim pokładzie znajduje się kuchnia, mesa oficerska i dla marynarzy, biuro okrętowe oraz pomieszczenia dla oficerów i podoficerów. Na ostatnim pokładzie jest centrum kierowania torped i komora torpedowa z zapasowymi pociskami. Na samym dole, pod wszystkimi pokładami znajdują się akumulatory. Na śródokręciu mieści się największa, trzypokładowa część, która zawiera 24 silosy dla rakiet Trident. Wokół wyrzutni, na trzecim pokładzie rozmieszczone zostały koje dla załogi, które jednocześnie pełnią też rolę pomieszczeń mieszkalnych. Każda z kój zasłaniana jest kotarą, co ma zapewnić marynarzom namiastkę prywatności. Na samym końcu największego, środkowego przedziału, na drugim pokładzie, znajduje się izba chorych. Zaraz za nią umiejscowiona jest apteka, a dalej magazyn mechaniczny oraz warsztat. Na samym dole drugiego przedziału, pod wszystkimi pokładami, na wysokości magazynu mechanicznego umiejscowiony został zbiornik wody słodkiej, a za nim zbiornik oleju do smarowania mechanizmów, którego wysokość sięga aż do pokładu drugiego.
Ostatnia część okrętów typu Ohio zajęta jest przez system napędowy. Ten przedział jednostek oddzielony jest od reszty ścianą izolacyjną, za którą wydzielono pomieszczenie dla reaktora atomowego. Za tą komorą znajdują się dwa pokłady. Na pierwszym znajdują się generatory, natomiast na drugim kabina manewrowa. Za pomieszczeniem manewrowym zaczyna się układ jednopokładowy, gdzie umiejscowiony jest kondensator oraz pomieszczenie z pomocniczą konsolą manewrową. Napęd typu Ohio złożony jest z reaktora atomowego chłodzonego wodą firmy General Electric model PWR S8G, który napędza znajdujące się pod wszystkimi pokładami dwie turbiny parowe o łącznej mocy 60000 KM. Jedna z tych turbin służy do uzyskiwania prędkości marszowych, a druga do szybkości szczytowych. Trurbiny te wprawiają w ruch wał śrubowy, który z kolei porusza siedmio płatową śrubę. Maksymalna prędkość podwodna osiągana dzięki tej jednostce napędowej wynosi 25 węzłów, natomiast prędkość nawodna 20 węzłów. Typ Ohio wyposażony jest w dodatkowy pomocniczy silnik elektryczny firmy MagnaTek o mocy 325 KM, który stanowi napęd awaryjny.
Wewnątrz kiosku znajduje się mostek, do którego prowadzi przejście z centrum dowodzenia. Ponad to w nadbudówce umiejscowiono luk osobowy, wysuwane chrapy, anteny, miedzy innymi radaru nawigacyjnego firmy Sperry Marine model AN/BPS-15A, oraz peryskopy. Okręty typu Ohio wyposażone są w peryskopy model Type 152 oraz model Type 82. Oba peryskopy dostarczone zostały przez firmę Kollmorgen. Wewnątrz kiosku przechowuje się także przewód hydrolokacyjnej anteny holowanej i boje sygnałowe.
Podstawowym uzbrojeniem jednostek typu Ohio są balistyczne rakiety firmy Lockheed-Martin model UGM-133A Trident II D-5. Pociski te kierowane są za pomocą systemu firmy General Dynamics Advanced Information Systems (jest to część korporacji General Dynamics) model Mk 98 DMFCS (Digital Missile Fire Control System). System ten realizuje takie zadania jak przygotowanie rakiet do odpalenia, kontrola sprawności pocisków oraz nadzorowanie procedury startowej. W przypadku włączenia automatycznej sekwencji odpalenia pocisków, wszystkie rakiety startują w wyznaczonej kolejności. Polega to na tym, że każda z wyrzutni ma swój numer. Silosy znajdujące się na lewej burcie są nieparzyste, natomiast na lewej parzyste. Numeracja rośnie w stronę rufy. Salwa rozpoczyna się od wystrzelenia pocisków z wyrzutni numer 1 i 24, następnie z 3 i 22, potem z 5 oraz 20 i tak aż do opuszczenia przez rakiety wszystkich wyrzutni. Pociski odpalane są po jednym z części przedniej i tylnej dlatego, by okręty typu Ohio nagle nie utraciły środka ciężkości. W przypadku gdy wystrzeliwana jest tylko jedna lub dwie rakiety, silosy mogą być wybrane dowolnie. System model Mk 98 DMFCS pozwala na odpalania rakiety co minutę.
Drugorzędnym systemem uzbrojenia używanym tylko do obrony własnej są torpedy firmy Raytheon (oryginalnie zamówienie na opracowanie tych torped dostała firma Hughes Aircraft Company. Dopiero potem dywizjie firmy Hughes Aircraft Company, które zajmowały się kontraktami militarnymi zostały przejęte przez Raytheon) model Mk 48 ADCAP (ADvanced CAPability), które kontrolowane są przez system model MK 118 FCS (Fire Control System). System ten pozwala na śledzenie ośmiu celów i jednoczesne naprowadzanie dwóch torped. Torpedy wystrzeliwane są z czterech wyrzutni kalibru 533 mm. model Mk 68, które umieszczone są dość nietypowo blisko wysokości kiosku. Takie umiejscowienie wyrzutni i przedziału torpedowego było spowodowane dużą przestrzenią jaka była potrzebna do zainstalowania dziobowego zespołu hydrofonów i sferycznej anteny hydrolokatora pasywnego, należącego do systemu firmy IBM model AN/BQQ-6. Warto tu zaznaczyć, że poprzednie wersje torped model Mk 48 są działem firmy Gould, a nie Raytheon.
Okręty typu Ohio posiadają dość bogaty zestaw hydrolokatorów i hydrofonów, których praca koordynowana jest przez pasywny system firmy IBM model AN/BQQ-6. System ten jest bardzo podobny do systemu pasywno-aktywnego model AN/BQQ-5D, który zainstalowany został na myśliwskich okrętach podwodnych typu Los Angeles w wersjach 688 i z wyrzutniami VLS (Vertical Launching System). Dane do systemu model AN/BQQ-6 spływają z pasywnej sferycznej anteny hydrolokatora model AN/BQS-13, która dostarczona została przez firmę Raytheon. Hydrolokator ten złożony jest z 944 hydrofonów, które rozmieszczone są na sferycznej powierzchni o średnicy 4,6 metra. Antena model AN/BQS-13 znajduje się na dziobie, na zewnątrz wewnętrznego kadłuba sztywnego. Z hydrolokatorem tym ściśle współpracuje system kierowania ogniem torpedowym model MK 118 FCS. Kolejnym elementem systemu model AN/BQQ-6 jest hydrolokator pasywno-aktywny krótkiego zasięgu firmy Raytheon model AN/BQS-15 MIDAS (Mine and Ice Detection Avoidance System). Antena tego systemu przeznaczona jest do kontroli bezpośredniego otoczenia, w którym znajdują się okręty typu Ohio, wykrywania min i pracy pod lodem. Informacje do głównego systemu okrętowego firmy IBM przekazywane są także z pasywnego hydrolokatora holowanego firmy Western Electric model AN/BQR-15. Antena ta może być ciągnięta za okrętem typu Ohio maksymalnie w odległości 700 metrów. Wyposażona jest ona w procesor impulsów model BQQ-9 TASPE (Towed Array Signal Processing Equipment). Ostatnim systemem hydrolokacyjnym wykorzystywanym przez okręty typu Ohio jest aktywna antena firmy Raytheon model AN/BQR-19. Hydrolokator ten wykorzystywany jest do nanoszenia profilu dna oraz do nawigacji. Całość systemów hydrolokacyjnych kontrolowana jest przez system dowodzenia model Mk 2 Mod. 3 CCS (Combat Control System), który wykorzystuje komputery model AN/UYK-43 oraz AN/UYK-44.
Wyposażenie przeciwdziałania elektronicznego jest równie bogate jak zestaw hydrolokacyjny. Bierny system obronny okrętów typu Ohio złożony jest z odbiornika ostrzegającego o namierzaniu przez hydrolokator aktywny atakującej torpedy firmy GTE Government Systems model AN/WLR-10. Odbiornik ten jest zmodernizowaną wersją modelu AN/WLR-10, który wcześniej był stosowany na okrętach podwodnych typu Lafayette. Kolejnym elementem systemu walki elektronicznej jest odbiornik emisji sygnałów akustycznych model AN/WLR-8(V). Został on dostarczony przez firmę GTE Government Systems. Ponad to typ Ohio wyposażony jest w osiem wyrzutni firmy Emerson Electric model Mk 2 dla pułapek pozorujących cel podwodny. Pod koniec lat 90-tych XX wieku podczas przeglądu okrętów typu Ohio przeprowadzono modernizację, podczas której zainstalowano zautomatyzowany system wykrywania i zwalczania zagrożeń firmy Northrop Grumman Electronic Systems (wchodzącej w skład korporacji Northrop Grumman Corporation) model AN/WLY-1. System ten wykrywa szumy emitowane przez silniki torped i emituje zakłócenia. Bardzo ściśle współpracuje także z wyrzutniami celów pozornych dla atakujących torped oraz z systemem firmy IBM model AN/BQQ-6.
Okręty typu Ohio wyposażone są w szeroki zestaw urządzeń, służący do komunikacji. Na pokładzie zainstalowanych jest kilka stacji radiowych, w tym pracujące na długich falach. Dzięki nim jednostki mogą odbierać sygnały nawet na głębokości 90 metrów. W 1986 roku na okręcie USS Michigan (SSBN 727) przeprowadzono pierwsze próby z systemem łączności na ultraniskich falach ELF (Extremely Low Frequency). Kolejne eksperymenty przeprowadzono w 1991 roku, podczas których została nawiązana łączność znacznie głębiej niż 90 metrów i przy większej prędkości. Jednak nie zdecydowano się na instalację radiową w paśmie ELF, gdyż niezadowalająca okazała się prędkość przekazu danych. Typ Ohio posiada także stację komunikacji satelitarnej model AN/WSC-3 SATCOM (Satellite Communication), która współpracuje z dwoma okrętowymi bezwładnościowymi systemami nawigacyjnymi model Mk 2 Mod. 7 SINS (Ship's Inertial Navigation System).
Tak dobrze wyposażone balistyczne jednostki typu Ohio wypływają na patrole trwające 70 dni. Po powrocie do portu następuje ogólny przegląd trwający 25 dni. Każda jednostka posiada dwie załogi, z których jedna jest na patrolu, a druga przechodzi szkolenia lub odpoczywa na lądzie. Dzięki dwu załogowemu systemowi okrety typu Ohio pozostają na patrolu przez około 70 procent całego czasu służby. Pozostałe 30 procent zajmują przeglądy techniczne, modernizacje i postoje w porcie. Tak długi okres bycia w gotowości operacyjnej jest bardzo ważny dla całej amerykańskiej strategii odstraszania atomowego, w której okręty podwodne klasy SSBN odgrywają najważniejszą rolę. Jednak mimo że typ Ohio stanowi tak ważne ogniwo, to rozważano możliwość przejścia z systemu dwu załogowego na jedną załogę. Miało to przynieść cenne oszczędności budżetowe w czasie, gdy po upadku Związku Radzieckiego nastapił spadek napięcie międzynarodowego.
Jednostki typu Ohio stanowią ważny element amerykańskiego systemu pocisków miedzykontynentalnych. Są one w stanie zaatakować wrogie cele nawet po unicestwieniu całych Stanów Zjednoczonych. Dzięki pociskom firmy Lockheed Missiles and Space Corporation model UGM-133A Trident II D-5 okręty typu Ohio mogą operować w bezpiecznej odległości od potencjalnych celów. Łącznie jednostki patrolują powierzchnię 14 milionów mil kwadratowych, co stanowi obszar tak ogromny, że wykrycie amerykańskich jednostek balistycznych jest niezwykle trudne, tymbardziej że okręty te są bardzo ciche. Siła jaką dysponuje jedna jednostka w postaci 24 pocisków z serii Trident II jest większa niż siła wszystkich bomb razem wziętych zrzuconych podczas drugiej wojny światowej. Łącznie marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych otrzymała 18 okrętów typu Ohio, z których obecnie 14 stanowi flotę balistycznych okrętów podwodnych FBM (Fleet Balistic Missile). Pozostałe okręty przerobione zostały na klasę SSGN.
|
