|
W latach 70-tych XX wieku marynarka wojenna Korei Południowej zdecydowała się na zakup francuskich rakiet przeciwokrętowych model MM 38 Exocet, których producentem była firma Aérospatiale (obecnie Matra BAe Dynamics Alenia - MBDA France). Pociski te miały stanowić rodzaj straszaka dla północno koreańskiej floty, która często prowokowała niebezpieczne sytuacje, mogące doprowadzić do ponownego wybuchu wojny między oboma krajami, chociaż mimo rozejmu po konflikcie koreańskim z lat 1950 - 1953 państwa te formalnie cały czas znajdowały się w stanie wojny. Marynarka wojenna Korei Północnej w zasadzie złożone była jedynie z małych i średnich jednostek nawodnych, których niszczenie za pomocą rakiet model MM 38 Exocet było nieekonomiczne ze względu na koszt pocisków i wartość bojową wrogich okrętów. W tej sytuacji pojawiło się zapotrzebowanie na małą i tanią rakietą przeciwokrętową. W 1978 roku Koreańska Agencja do spraw Rozwoju Technologii Obronnych zainicjowała program rozwojowy pocisków model Hae Ryong, który dobiegł końca w 1987 roku. Wówczas południowo koreańska flota zaaprobowała tą rakietę do masowej produkcji. Wykorzystywała ona półaktywny system naprowadzania wiązką laserową SAL (Semi-Active Laser), co ograniczało możliwości użycia w trudnych warunkach pogodowych. Zarówno to, jak i presja Stanów Zjednoczonych, które obawiały się utraty ważnego odbiorcy na swoje pociski serii xGM-84 Harpoon, doprowadziło do przerwania programu budowy rakiet Hae Ryong.
Problem kupowania rakiet przeciwokrętowych u zagranicznych producentów powrócił w Korei Południowej w 1990 roku. Wówczas ostrej krytyce poddano praktykę importowania tego rodzaju uzbrojenia, gdyż pochłaniało to nieproporcjonalnie duże sumy pieniędzy w porównaniu do innych wydatków na cele wojskowe. W tej sytuacji marynarka wojenna ponownie zwróciła się do Koreańskiej Agencji do spraw Rozwoju Technologii Obronnych, zamawiając rakiety, których osiągi miały być takie same lub lepsze jak wykorzystywanych pocisków model RGM-84D Harpoon Block 1C, a zasięg miał dochodzić do 200 kilometrów. Program rozwojowy nowych rakiet, znanych jako SSM-700K Hae Sung (Morska Gwiazda), rozpoczął się w 1996 roku, natomiast oficjalny komunikat o prowadzeniu prac podany został przez Koreańską Agencję do spraw Rozwoju Technologii Obronnych w listopadzie 1998 roku. Głównym partnerem przemysłowym w tym projekcie została firma LG Innotek (obecnie LIG nex1). Pierwsze testy przedprodukcyjnych pocisków prawdopodobnie rozpoczęły się w 2001 roku i dobiegły końca w sierpniu 2003 roku, kiedy przeprowadzono ostatni próbny lot rakiety, wystrzelonej z korwety "Andong" (PCC 771), należącej do typu Pohang. Pocisk wyposażony był w głowicę bojową i zatopił wyznaczony cel. Cały program rozwojowy i testy pochłonęły kwotę rzędu 100 milionów dolarów.
Rakiety model SSM-700K Hae Sung przewidziane były do instalacji na niszczycielach typu KDX-1 (typ Kwanggaeto-Deawang), typu KDX-2 (typ Chungmugong Yi Sun-shin) oraz typu KDX-3 (typ Sejong-Daewang). Produkcja pierwszej partii 33 pocisków dla południowo koreańskiej floty rozpoczęła się w 2005 roku i wszystkie dostarczone zostały do 2007 roku. Pierwsze odpalenie produkcyjnej wersji rakiet, zakończone pełnym sukcesem, miało miejsce w grudniu 2005 roku. Jako platforma startowa wykorzystany został niszczyciel "Dae Jo Young" (977). Planowano wówczas, że w 2006 roku wystartuje produkcja pełnoskalowa. W październiku 2006 roku marynarka wojenna Korei Południowej ogłosiła, że z firmą LIG nex1 podpisano wart 285 milionów dolarów kontrakt na wyprodukowanie do 2010 roku 100 rakiet model SSM-700K Hae Sung. W przyszłości możliwe jest uzbrojenie w te rakiety nie tylko niszczycieli serii KDX, ale także korwet typu Pohang. Jest wielce prawdopodobne, że obok wersji przeznaczonej dla okrętów nawodnych opracowano także odmiany wystrzeliwane z wyrzutni umieszczonych na ciężarówkach i samolotów firmy General Dynamics/Lockheed-Martin model F-16K Fighting Falcon. Być może prowadzone są prace nad wersją przeznaczoną dla okrętów podwodnych.
Konstrukcja pocisków model SSM-700K Hae Sung jest podobna do amerykańskich rakiet serii xGM-84 Harpoon. Długość cylindrycznego kadłuba wynosi 5,45 metra, natomiast jego średnica 0,34 metra. W jego środkowej części umieszczone zostały cztery powierzchnie stabilizujące, a na samym końcu, na tej samej osi co stabilizatory, cztery powierzchnie sterowe. Na samym końcu doczepiony jest silnik startowy, którego obudowa posiada cztery dodatkowe powierzchnie stabilizujące. Uruchamia się on w wyrzutni i po wyczerpaniu paliwa stałego odłącza się od całej konstrukcji. Wówczas następuje zapłon silnika turboodrzutowego rakiety, który zapewnia im prędkość przelotową rzędu 900 kilometrów na godzinę. Lecąc w kierunku celu pociski poruszają się na wysokości około 30 metrów. W tej fazie wykorzystywany jest inercyjny (bezwładnościowy) system nawigacyjny, który uzupełniony jest o odbiornik i procesor przetwarzający sygnały otrzymywane z satelitarnego systemu nawigacyjnego GPS-NAVSTAR (Global Positioning System – NAVigation Signal Timing And Ranging). Wszystkie informacje trafiają do komputera pokładowego, a dalej do autopilota, który wydaje komendy układowi poruszającemu powierzchniami sterowymi. Przed startem w komputerze pokładowym może zostać zaprogramowana trasa przelotu. Gdy rakieta doleci w pobliże celu uruchamia się aktywny radarowy system naprowadzania, który wyposażony jest w układ neutralizacji wrogich systemów przeciwdziałania elektronicznego ECCM (Electronic Counter-CounterMeasures). Po zlokalizowaniu obiektu pocisk przystępuje do ataku, który może on wykonany w dwojaki sposób. W pierwszym przypadku rakieta zniża swój lot do pułapu 5 - 7 metrów i lecąc tuż nad powierzchnią wody uderza w bok jednostki. Drugi sposób, tak zwany "pop-up", polega na wzniesieniu w większą wysokość po zlokalizowaniu obiektu i atakowaniu go z lotu nurkowego. W przypadku nie trafienia w cel rakieta ponawia atak. Manewr ten może być wykonywany kilkakrotnie aż do wyczerpania paliwa. Maksymalny zasięg rażenia wynosi około 83 mil morskich, czyli 150 kilometrów. Pociski model SSM-700K Hae Sung wyposażone są w burzącą głowicę bojową o wadze 225 kilogramów z zapalnikiem kontaktowym z opóźnionym zapłonem, co pozwala na zainicjowanie wybuchu wewnątrz okrętowych nadbudówek.
Rakiety model SSM-700K Hae Sung pozwalają Korei Południowej na uniezależnienie się od zagranicznych dostawców tego rodzaju broni. Pociąga to za sobą także mniejsze koszty ich zakupu, poprawiając ekonomiczny rachunek wystrzelenia jednego pocisku przeciwko jednej północno koreańskiej jednostce. Osiągi tych rakiet są porównywalne do amerykańskiego modelu RGM-84D Harpoon Block 1C, co może świadczyć o sukcesie ich programu rozwojowego. Najprawdopodobniej w przyszłości pociski SSM-700K Hae Sung będą podstawowym rakietowym systemem zwalczania okrętów nawodnych w południowo koreańskiej flocie, gdy tylko ze służby wycofane zostaną rakiety kupione u zagranicznych dostawców.
|
