|
Od lat 50-tych XX wieku marynarka wojenna Korei Południowej złożona była ze stosunkowo starych jednostek, które przekazane zostały przez Stany Zjednoczone. Były to niszczyciele i mniejsze okręty patrolowe, wybudowane pod koniec drugiej wojny światowej. Ich zadania ograniczały się do obrony wód terytorialnych przed zagrożeniami ze strony Korei Północnej, z którą Korea Południowa formalnie była w stanie wojny od czasu konfliktu koreańskiego w latach 1950 - 1953. Południowo koreańska flota w dużej mierze uzależniona była od zagranicznych dostawców, głównie Stanów Zjednoczonych. W latach 70-tych XX wieku rozpoczął się proces, który miał zmienić ten stan rzeczy i przyczynić się do zwiększenia możliwości obronnych przed zagrożeniem ze strony Korei Północnej. W ramach ośmioletniego narodowego programu obronnego (Yulgok Plan) południowo koreańska flota zleciła opracowanie i wybudowanie fregat typu Ulsan. Uruchomiono także inne projekty, obejmujące skonstruowanie okrętów przeciwminowych, wsparcia logistycznego i deantowych.
Rozwój marynarki wojennej Korei Południowej trwał przez całe lata 80-te i był kontynuowany w latach 90-tych XX wieku. W 1989 roku zapoczątkowany został program budowy nowych niszczycieli KDX (Korean Destroyer eXperimental), projektowaniem których zajęła się firma Daewoo Heavy Industries. Miały one dać flocie możliwość operowania nie tylko na wodach znajdujących się stosunkowo blisko Półwyspu Koreańskiego, ale także na otwartych akwenach oceanicznych. Planowano, że niszczyciele serii KDX zastąpią znajdujące się w służbie stare amerykańskie jednostki tej samej klasy. Cały projekt podzielony został na trzy fazy, co miało na celu stopniowe wprowadzanie na nowych okrętach coraz nowocześniejszych systemów elektronicznych i uzbrojenia, przy jednoczesnym wzroście wielkości budowanych w kolejnych etapach jednostek. Pierwsza seria niszczycieli nosiła oznaczenie KDX-1 i stanowiła podstawę do doświadczeń, które zamierzano wykorzystać przy konstrukcji następnych, większych jednostek typu KDX-2 (typ Chungmugong Yi Sun-shin) oraz typu KDX-3 (typ Sejong-Daewang). Etap projektowania serii KDX-1 miał zakończyć się położeniem stępki pod pierwszy okręt w 1992 roku, jednakże prace wolno posuwały się do przodu i dopiero w październiku 1995 roku rozpoczęto budowę jednostki "Kwanggaeto-Daewang" (971), od której wzięła się nazwa całego typoszeregu. Prace konstrukcyjne wszystkich niszczycieli serii KDX-1 prowadzone były w stoczni w Opko, znajdującej się niedaleko miasta Koje, należącej do firmy Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering. Niekiedy okręty te określane są typem Okpo od miejscowości ich budowy. Na samym początku programu KDX planowano, że wybudowanych zostanie 17- 20 jednostek pierwszej serii. W późniejszym czasie liczba ta została ograniczona do 10 - 12, a ostatecznie skonstruowano tylko trzy. Decyzja o zakończeniu typoszeregu na trzecim niszczycielu podyktowana była chęcią skupienia się na bardziej zaawansowanych i większych okrętach typu Chungmugong Yi Sun-shin.
Wszystkie trzy niszczyciele typu KDX-1 znalazły się w służbie w latach 1998 - 2000. Ich pojawienie się było pierwszym krokiem w transformacji południowo koreańskiej floty z sił przybrzeżnych, skoncentrowanych głównie na zadaniach defensywnych, na oceaniczne z możliwościami podjęcia akcji ofensywnych. Okręty typu Kwanggaeto-Daewang należą obecnie do trzonu marynarki wojennej. Są one platformą wielozadaniową, dostosowaną do samodzielnego lub zespołowego operowania z dala od własnych baz. Mogą być wykorzystywane do działań ofensywnych, wspierania sił desantowych, prowadzenia dozoru przestrzeni powietrznej, niszcząc wrogie samoloty i nadlatujące rakiety przeciwokrętowe, i konwojowania statków handlowych. Zainstalowane uzbrojenie i systemy pozwalają także zwalczać okręty podwodne, a najważniejszym elementem temu służącym są stacjonujące na pokładzie śmigłowce. Jednostki typu KDX-1 mogą być wyposażone w maszyny różnego rodzaju, nie koniecznie wyspecjalizowane w walce z okrętami podwodnymi. Konfiguracja zainstalowanego na tych niszczycielach wyposażenia pozwala na wykonywanie zadań ofensywnych i defensywnych w warunkach dużego zagrożenia ze strony różnego rodzaju broni, umożliwiając skuteczną odpowiedź.
Duży wpływ na rozwiązania konstrukcyjne zastosowane na południowo koreańskim typie Kwanggaeto-Daewang miały napięte stosunki z Koreą Północną, która w dużej mierze realizuje swoje cele w polityce zagranicznej poprzez groźbę użycia siły i ciągłych zbrojeń. Istotnym elementem tej polityki są rakiety balistyczne, które mogą przenosić ładunki jądrowe, chemiczne i biologiczne. Z tego względu okręty typu KDX-1 przystosowane zostały do działań w warunkach skażenia bronią biologiczną, chemiczną i radiologiczną CBR (Chemical, Biological, Radiological). Jednostki wyposażone są w kompleksowy system, w którym wszystkie pomieszczenia, gdzie przebywa załoga, umieszczone są wewnątrz czterech gazoszczelnych cytadel, pozwalających marynarzom na wykonywanie swych obowiązków bez konieczności noszenia masek przeciwgazowych. Kadłub okrętów typu Kwanggaeto-Daewang mierzy sobie 135,4 metra długości oraz 14,2 metra szerokości. Wyporność pełna rzędu 3855 ton jest wystarczająca do efektywnego operowania na otwartych wodach oceanicznych, które mogą być mocno wzburzone.
Samodzielne lub zespołowe działania ofensywne i defensywne z dala od własnych baz wymagają posiadania dobrego i mocnego systemu napędowego, pozwalającego na rozwijanie dużych prędkości. Typ KDX-1 wyposażony został w napęd w układzie CODOG (COmbined Diesel Or Gas turbine), co oznacza, że do osiągnięcia maksymalnej prędkości wykorzystane są turbiny gazowe, natomiast prędkości ekonomiczne uzyskiwane są przy pomocy silników diesla (wysokoprężnych). Układ gazowy i diesla nie mogą pracować jednocześnie. Okręty typu KDX-1 mają dwa wały śrubowe. Każdy z nich posiada własną przekładnię redukcyjną, która łączy się z jedną turbiną gazową i jednym silnikiem wysokoprężnym. Kierowanie i kontrola całego systemu napędowego odbywa się z centrali sterowania CCS (Central Control Station). Umieszczone są w niej różnego rodzaju konsole, w tym kontroli układu napędowego, kontroli generatorów prądu, monitorowania i wykrywania uszkodzeń oraz detekcji pożarów.
Południowo koreańskie niszczyciele otrzymały dwie amerykańskie, zmodernizowane turbiny gazowe firmy General Electric model LM 2500 o mocy zwiększonej do 29500 KM każda, która pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej rzędu 33 węzłów. Jednostki model LM 2500 mają prawy kierunek obrotów i nie posiadają biegu wstecznego. Z tego względu dla zapewnienia prawidłowego kierunku obrotów lewoburtowego wału turbina go napędzająca ustawiona została od strony dziobu względem przekładni redukcyjnej. Turbiny prawoburtowe znajdują się od strony rufy względem swojej przekładni. Dwa dwudziestocylindrowe silniki diesla model 20V 956 TB92 dostarczone zostały przez firmę SsangYong Motor Company, która wykupiła licencję na ich produkcję od niemieckiej firmy MTU-F (Motoren und Turbinen Union - Friedrichshafen). Łącznie posiadają one moc 13324 KM, która pozwala rozpędzić okręt maksymalnie do prędkości 18 węzłów. Każdy z 20 cylindrów obu silników wyposażony jest we własną pompę paliwową (bezpośredni wtrysk paliwa) i dwa układy turbodoładowania. Prawoburtowa jednostka model 20V 956 TB92 ustawiona jest na prawy kierunek obrotów, a lewoburtowa na lewy. Silniki nie posiadają biegu wstecznego. Każdy z nich chłodzony jest przez dwuobiegowy system zamknięty, zasilany wodą morską, która dostarczana jest do systemu przez dwie osobne pompy.
Jako że turbiny gazowe i silniki wysokoprężne nie posiadają biegu wstecznego, na końcu wałów umieszczono śruby nastawne, które mają zdolność obracania skrzydeł wokół osi prostopadłej do osi wału, regulując kąty ich wychylenia. Pozwala to kontrolować siłę naporu na wodę generowaną przez płaty śruby, co jest bardzo przydatne w warunkach zmiennego obciążenia jednostek napędowych. Pozwala to na optymalne wykorzystanie ich mocy, dobierając siłę naporu na wodę stosownie do stawianych oporów. Dzięki zmiennym kątom wychylenia płatów śruby możliwe jest wsteczne poruszanie się bez konieczności odwrócenia kierunku obrotu wałów śrubowych. Można także zmieniać kurs, regulując ustawienie płatów tylko jednej śruby. Pomocne jest to także przy zatrzymywaniu okrętu.
Wyposażenie niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang złożone jest z szerokiej gamy komponentów, dostarczonych przez firmy z Europy i Stanów Zjednoczonych. Wlicza się w to nie tylko system napędowy, ale także czujniki, systemy walki elektronicznej, uzbrojenie i systemy dowodzenia. Elementy amerykańskie przede wszystkim kupowane były w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS (Foreign Military Sales), jednakże kilku transakcji dokonano bezpośrednio u dostawców (DCS - Direct Commercial Sales), jak miało to miejsce w przypadku sprzętu europejskiego.
Jednym z najbardziej znaczących zakupów poprzez program FMS było pozyskanie przeciwlotniczego systemu model Mk 56 SSVLS (Sea Sparrow Vertical Launching System) z szesnastokontenerowymi wyrzutniami firmy Raytheon model Mk 48 Mod. 2 oraz pociskami firmy Raytheon/NATO model RIM-7P Sea Sparrow. Każda jednostka typu KDX-1 otrzymała jedną wyrzutnię, umieszczoną przed bryłą przedniej nadbudówki. Każdy z szesnastu kontenerów mieści jedną rakietę. Kontenery rozmieszczone są w czterech rzędach po cztery i na każde cztery przypada jedna jednostka zasilania elektrycznego EIU (Electrical Interface Unit). Podczas procedury odpalania wykorzystywana jest technika "gorącego startu", która polega na uruchomieniu silnika rakiety wewnątrz wyrzutni. Z tego względu wyposażona jest ona w osiem podwójnych układów odprowadzających gazy wylotowe. Każdy układ przydzielony jest do dwóch kontenerów. Znajdują się one między rzędami pierwszym i drugim oraz trzecim i czwartym. Gazy wylotowe wyprowadzane są pionowo w górę, tak aby startujący pocisk nie doznał uszkodzeń od wysokiej temperatury. Wyrzutnia model Mk 48 Mod. 2 ma jedną jednostkę kontroli startu MLS (Missile Launch System) dla wszystkich kontenerów.
Układ MLS otrzymuje komendę do odpalenia z okrętowego systemu kierowania ogniem model Mk 91. Oblicza on rozwiązania ogniowe dla pocisków oraz nakierowuje na cel dwa radary ciągłego podświetlania CWI (Continuous Wave Illuminator) i śledzenia celu firmy H.S.A. (Hollandse Signaal-Apparaaten, obecnie Thales Nederland) model STIR 180 (Separate Tracking and Illuminating Radar). Każdy z nich posiada okrągłą antenę o średnicy 1,8 metra, która może być obracana i podnoszona odpowiednio z prędkością 170 stopni na sekundę i 115 stopni na sekundę. Radar model STIR 180 pracuje w paśmie I, paśmie J oraz paśmie K (dawne pasma X, pasmo Ku oraz pasmo K). Maksymalny zasięg, na którym możliwe jest śledzenie i podświetlanie celu to 60 kilometrów. Rozwiązania ogniowe obliczane są przez system model Mk 91 na podstawie danych uzyskanych z dwuwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego firmy Raytheon model AN/SPS-49(V)5. Może on lokalizować obiekty w odległości do około 480 kilometrów i na wysokości do 46 kilometrów. Wyposażony on jest w system redukcji sygnałów zagłuszających i zakłócających odbiór wysłanych wiązek radarowych, uzupełniony o moduł CSLC (Coherent Sidelobe Canceller), który dodatkowo elektronicznie tłumi boczne wiązki radarowe, tworzące dalsze, słabsze echo głównego impulsu, zarówno wysyłanego, jak i odbieranego. Kolejnym elementem wyposażenia jest filtr o skończonej odpowiedzi impulsowej FIR (Finite Impulse Response), który na podstawie dopplerowskich charakterystyk wydziela obiekty ruchome i nieruchome. Radar model AN/SPS-49(V)5 posiada także system automatycznej interpretacji celów ATD (Automatic Target Detection), który samodzielnie identyfikuje i ocenia zagrożenie. Dane z tego radaru trafiają do systemu dowodzenia KDCom 1 (Korean Destroyer Command) oraz konsol kierowania uzbrojeniem WCC (Weapon Control Console) firmy H.S.A., z których każda odpowiada za jeden radar model STIR 180. Obrona przeciwlotnicza z użyciem rakiet RIM-7P Sea Sparrow może działać w pełnej integracji z systemem dowodzenia. W tym przypadku oficerowie operacyjni przydzielają cele do zniszczenia. Istnieje także druga opcja, w której obrona przeciwlotnicza stanowi osobną sieć. W tym trybie cele wybierane są przez operatora przy dwóch konsolach WCC.
W 1999 roku z pokładu niszczyciela "Kwanggaeto-Daewang" (971) pierwszy raz odpalona została rakieta model RIM-7P Sea Sparrow, która po 14 sekundach lotu uzyskała bezpośrednie trafienie w cel. Było to pierwsze tego typu wystrzelenie z pokładów jednostek typu KDX-1. Pociski przeciwlotnicze zapewniają okrętom ochronę przed zagrożeniami powietrznymi na krótkich dystansach. W przypadku przedarcia się rakiet przeciwokrętowych przez tą linię obrony, do odparcia ataku pozostają dwa artyleryjskie zestawy CIWS (Close-In Weapons System) model SGE-30 Goalkeeper. Działają one w pełni automatycznie, wykrywając i śledząc obiekty, oceniając zagrożenie oraz otwierając i wstrzymując ogień zaporowy. Oba zestawy umieszczone zostały w przedniej i tylniej sekcji jednostek, co zapewnia im bardzo dobry kąt ostrzału, pokrywając przestrzeń w zakresie 360 stopni.
Zarówno rakiety jak i zestawy artyleryjskie są aktywnymi systemami obrony przeciwlotniczej. Do elementów pasywnych zaliczają się systemy walki elektronicznej. W 1994 roku przedstawiciele marynarki wojennej Korei Południowej zdecydowali o wyposażeniu niszczycieli typu KDX-1 w kompleks model APECS II/AR-700A. Opracowała go dywizja ARGOSystems, należąca do firmy Boeing. Oddział ten zajmował się produkcję systemów walki elektronicznej i w czerwcu 1999 roku został sprzedany firmie Condor Systems, którą w lipcu 2002 roku nabyła firma EDO Corporation i przyłączyła do dywizji EDO Reconnaissance and Surveillance Systems. Kompleks model APECS II/AR-700A zaprojektowany został z myślą o użyciu na okrętach różnych klas, poczynając od małych jednostek patrolowych, a na niszczycielach kończąc. Został on skonfigurowany w ten sposób, aby skutecznie przeciwdziałać większości zagrożeniom, które do naprowadzania wykorzystują wiązki radarowe. System działa w pełni automatycznie, samodzielnie wykrywając, identyfikując i zagłuszając promieniowanie radarowe. Kompleks osiągnął pełną gotowość operacyjną w 1986 roku, a jego pierwszym odbiorcą była Portugalia. W czasie testów okazało się, że system ten jest w stanie wykryć emisję wiązek radarowych o 10 - 20 sekund wcześniej niż podobne układy zainstalowane na innych okrętach, w tym na amerykańskich jednostkach, wyposażonych w systemy serii AN/SLQ-32.
Podsystem AR-700A kompleksu model APECS II/AR-700A złożony jest z układu ESM (Electronic Support Measures), który za pomocą odbiorników DIMF (Digital Instantaneous Frequency Measurement), umieszczonych na szczycie masztu, wychwytuje emisję sygnałów radarowych i elektronicznych, jednocześnie je wzmacniając. Ponadto w skład AR-700A wchodzą dwie anteny określające kierunek pochodzenia sygnałów DF (Direction Finding), które przekazują informacje do układów BRU (Bearing Receiver Units), dokonujących wstępnej obróbki danych. Odbiorniki DIMF i jednostki BRU transmitują informacje do procesora przetwarzania danych model ASP-2000, który jednocześnie może śledzić do 500 sygnałów. Tak skonstruowany system umożliwia określenie częstotliwości promieniowania radarowego, jego amplitudy, kierunku pochodzenia i czasu odebrania. Następnie dane wysyłane są do procesora przetwarzania danych systemu przeciwdziałania elektronicznego ECM (Electronic CounterMeasures).
System ECM model APECS II (Advanced Programmable Electronic Countermeasures System) wykorzystuje ten sam model procesora ASP-2000 i złożony jest z dwóch stabilizowanych, cylindrycznych anten. Każda z nich chłodzona jest powietrzem i ma wbudowany układ falowodowy, ukierunkowujący wysyłane zagłuszające wiązki radarowe. System APECS II jest w stanie jednocześnie śledzić do 24 sygnałów, zagłuszając 16 z nich, niezależnie od częstotliwości i pokrywając przestrzeń w zakresie 360 stopni. Sterowanie systemem przeciwdziałania elektronicznego odbywa się za pomocą oprogramowania procesora przetwarzania danych ASP-2000. Z tego względu możliwości układu mogą być modyfikowane w zależności od spodziewanego rodzaju zagrożeń. Istnieją dwa podstawowe tryby działania. W pierwszym z nich sygnał zagłuszający jest ściśle zdefiniowany, natomiast w drugim tworzony jest na bieżąco na podstawie charakterystyk wykrywanego przez anteny AR-700A promieniowania radarowego. Oba tryby nie mogą być uruchomione jednocześnie, ale możliwe jest ustawienie sekwencji, w której na przemian będą się uaktywniać.
Cały kompleks APECS II/AR-700A obsługiwany jest przez jednego operatora przy niezależnej od systemu dowodzenia KDCom 1 konsoli z kolorowymi, rastrowymi wyświetlaczami, prezentującymi obrazy za pomocą poziomo-pionowej siatki pikseli. Kompleks może działać w sposób automatyczny, półautomatyczny (do operatora należy podejmowanie decyzji o tym, który sygnał zagłuszać) i manualny.
Drugim elementem systemu walki elektronicznej są dwie wyrzutnie celów pozornych model DAGAIE Mk 2 (Disposatif d'Autodéfense pour la Guerre Anti-missiles Infra-rouge et Électro-magnétique), które we flocie francuskiej oznaczone są jako AMBL-1B. Program rozwojowy całej serii DAGAIE rozpoczął się w 1974 roku i wspólnie prowadziły go firmy CSEE Défense (wyrzutnie) oraz Matra Défense (ładunki dipoli i flary). Był on odpowiedzią na zgłoszone przez marynarkę wojenną Francji zapotrzebowanie na system zdolny do przeciwdziałania szybko i nisko nadlatującym ze wszystkich kierunków rakietom przeciwokrętowym. W przedstawionych założeniach sprecyzowano, że czas reakcji systemu nie powinien przekraczać pięciu sekund. System z wyrzutniami celów pozornych model DAGAIE Mk 2 wszedł do służby w 1986 roku i był rozwojową wersją odmiany DAGAIE Mk 1 (AMBL-1A), zwiększając zasięg oraz czas działania wystrzeliwanych ładunków.
Układ z wyrzutniami DAGAIE Mk 2 wykorzystuje komputer cyfrowy, sprzężony z systemem dowodzenia model KDCom 1, do którego spływają informacje o wykrytych obiektach powietrznych. Dane o tych, które w trybie automatycznym lub przez operatorów przy konsolach uznane zostaną za zagrażające, wysyłane są do komputera systemu z wyrzutniami DAGAIE Mk 2. Ten w około 0,2 sekundy oblicza rozwiązania ogniowe dla ładunków. Każda wyrzutnia w czasie mniejszym niż 10 sekund może skutecznie poradzić sobie z jednoczesnym atakiem pięciu rakiet przeciwokrętowych, które naprowadzane są radarowo i termicznie, wykorzystując po dwie kasety przeciwko pociskom używającym radaru i promieniowania podczerwonego. Każda wyrzutnia posiada 10 stanowisk startowych, w których można umieścić dwa rodzaje kaset z ładunkami. Pierwsza wersja zawiera 33 ładunki dipoli (paski folii metalizowanej), których zadaniem jest zakłócanie wiązek radarowych naprowadzających rakiety. Każda z 33 dipoli posiada cztery ładunki z paskami folii metalizowanej, które uaktywniane są w sekwencji. Oznacza to, że dipola z jednej kasety uwalniają swą zawartość w 132 różnych miejscach, tworząc chmurę pasków, zakłócających pracę radarów w paśmie H, paśmie I oraz paśmie J (dawne pasma C, X, Ku oraz K) przez więcej niż 10 minut. Druga odmiana kaset mieści 34 flary do zakłócania elektrooptycznych i termicznych (na podczerwień) systemów naprowadzania. Flary wystrzeliwane są w sekwencji jedna po drugiej i po osiągnięciu maksymalnej wysokości powoli opadają na spadochronach. Czas działania wynosi 30 sekund i każdy ładunek wpada do wody w jednosekundowych odstępach.
Nowiścią w stosunku do wersji DAGAIE Mk 1 jest możliwość zainstalowania na stanowiskach startowych od dwóch do czterech poczwórnych wyrzutni odpowiednio w miejsce dwóch lub czterech kaset. W każdym z czterech kontenerów jednej wyrzutni umieszczony jest jeden pocisk z trzema ładunkami dipoli. Po odpaleniu paski folii metalizowanej uwalniane są w sekwencji jeden po drugim w odległości 250 metrów (wysokość 60 metrów), 500 metrów (wysokość 80 metrów) i 750 metrów (wysokość 100 metrów), a czas ich działania wynosi ponad dwie minuty.
Marynarka wojenna Korei Południowej zdecydowała, że w zakresie walki przeciwokrętowej głównym uzbrojeniem niszczycieli typu Kwanggaeto-Daweang będą amerykańskie rakiety firmy McDonnell Douglas (obecnie Boeing) model RGM-84D Harpoon Block 1C. Wraz z dwoma poczwórnymi wyrzutniami model Mk 141, umieszczonymi na śródokręciu, i systemem kierowania ogniem model AN/SWG-1A zakupione one zostały w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS, realizowanego przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych. Konsola systemu model AN/SWG-1A wyposażona jest w graficzne wyświetlacze i komputer przetwarzania danych, który automatycznie planuje profil ataku rakiet, dążąc do ich optymalnego wykorzystania. Rozwiązania ogniowe obliczane są na podstawie danych uzyskanych z dwuwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego model SPS-95K, który opracowany został przez dywizję zajmującą się produkcją zbrojeniową, należącą do firmy Daewoo Telecom. W grudniu 2001 roku dywizja ta zakupiona została przez firmę MteQ Systems.
Projekt impulsowego radaru model SPS-95K zakładał stworzenie małego, lekkiego i niezawodnego systemu, który mógłby być wykorzystywany do dozoru przestrzeni nawodnej i nawigacji przez korwety, fregaty i niszczyciele. Program rozwojowy zakończył się w styczniu 1994 roku i w grudniu 1995 roku południowo koreańska flota zdecydowała się na jego zakup. Radar model SPS-95K w szerokim stopniu wykorzystuje technologię opartą na półprzewodnikach (solid-state technology). Złożony on jest z kilku elementów, do których zalicza się obrotowa antena, własny system identyfikacji "swój czy obcy" (IFF - Identfication Friend / Foe), układ wykrywania i neutralizacji wrogich systemów przeciwdziałania elektronicznego ECCM (Electronic Counter-CounterMeasures), system nadawczo-odbiorczy oraz jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych. Prędkość obrotowa anteny oraz moc układu nadawczo-odbiorczego pozwala na wykrywanie obiektów w zasięgu około 200 kilometrów. Dozór odbywa się w sposób dookólny, jednakże możliwe jest ustawienie trybu przeszukiwania tylko wybranego przez operatora sektora. Częstotliwość powtarzania impulsów (PRF - Pulse Repetition Frequency), wysyłanych w paśmie C (obecne oznaczenie to G oraz H), może być zmieniana. Jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych sprzęgnięta jest z okrętowym systemem dowodzenia model KDCom 1, poprzez który dane trafiają także do konsoli systemu AN/SWG-1A. Następnie, podobnie jak w przypadku rakietowej sieci przeciwlotniczej, wybór celu do zniszczenia dokonywany jest przez oficera operacyjnego, co jest działaniem zintegrowanym, lub operatora przy konsoli, co odpowiada działaniu niezależnemu.
W połowie pierwszej dekady XXI wieku do służby w marynarce wojennej Korei Południowej weszła pierwsza partia rakiet przeciwokrętowych model SSM-700K Hae Sung. W pierwszej kolejności przewidziane one były do instalacji na wszystkich niszczycielach serii KDX. W październiku 2006 roku południowo koreańska flota podpisała kontrakt na wyprodukowanie do 2010 roku 100 tych pocisków. Obecnie jednostki typu Kwanggaeto-Daewang najprawdopodobniej uzbrojone są w rodzimej produkcji rakiety model SSM-700K Hae Sung, a nie w ich amerykańskie odpowiedniki serii RGM-84 Harpoon.
Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwokrętowego jest jedna, pojedyncza, automatyczna armata kalibru 127 mm. model 127/54 Compact (127/54C). Prace badawcze nad nią rozpoczęły się w 1965 roku we włoskiej firmie OTO Melara, wchodzącej w skład grupy Finmeccanica. W 2001 roku dywizja firmy OTO Melara zajmująca się artylerią okrętową połączyła się z firmą Breda Meccanica Bresciana, tworząc OTO Breda. Armata model 127/54 Compact (127/54C) weszła do służby w 1968 roku i przeznaczona była dla fregat i niszczycieli. Może być ona wykorzystywana jako broń przeciwokrętowa lub do ostrzału obiektów lądowych. W obu tych przypadkach maksymalny zasięg rażenia wynosi 15 kilometrów. Użycie armaty przeciwko celom powietrznym zmniejsza zasięg do siedmiu kilometrów. Operacja wybierania amunicji, ładowania i strzelania nadzorowana jest przez jedną osobę siedzącą przy konsoli w centrum dowodzenia okrętem. Wewnątrz wieży i w magazynach pod nią nie ma konieczności obsługi manualnej.
Konstrukcja całej armaty waży 37500 kilogramów. Wodoszczelna wieża wykonana została z włókien szklanych, a jej obrotowy mechanizm chłodzony jest wodą morską. Dzięki niemu porusza się ona z prędkością 40 stopni na sekundę i pokrywa przestrzeń w zakresie 330 stopni. Po zakończeniu każdego strzelania mechanizm obrotowy musi być przepłukiwany czystą, a nie morską wodą. Lufa kalibru 127 mm. wyposażona jest w hamulec odrzutu i może być podnoszona pod kątami od minus 15 do plus 85 stopni z prędkością 30 stopni na sekundę. Szybkostrzelność wynosi 45 strzałów na minutę, a naboje dostarczane są z magazynu pod armatą do lufy za pomocą systemu podającego. Magazyn złożony jest z trzech osobnych obrotowych bębnów amunicyjnych. Do każdego z nich można załadować 22 sztuki naboi, przy czym w każdym bębnie może być inny rodzaj amunicji. Uzupełnianie bębnów pod armatą odbywa się w sposób automatyczny za pomocą dwóch podajników i może przebiegać w czasie prowadzenia ognia. Magazyn z zapasami od 500 do 600 naboi znajduje się pod magazynem z bębnami. Operator przy konsoli w centrum dowodzenia okrętem decyduje o rodzaju amunicji ładowanej do poszczególnych bębnów, jak również o tym, z których bębnów mają być podawane naboje do lufy. Armata model 127/54 Compact przystosowana jest do strzelania różnego rodzaju standardową amunicją przeciwpancerną, ważącą około 30 kilogramów. W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku do służby weszła amunicja o wydłużonym zasięgu model Vulcano, która opracowana została przez firmę OTO Breda. Jej konstrukcja umożliwia wystrzeliwanie z armaty zainstalowanej na typie KDX-1, jednakże południowo koreańska flota nie jest w posiadaniu tych naboi.
Kierowaniem ogniem artyleryjskim zajmuje się trójwspółrzędny radar impulsowo-dopplerowski dozoru powietrznego i nawodnego model MW-08, znany także jako SMART-C (Signaal Multibeam Acquisition Radar for Targeting - C band). Opracowała go firma Thomson-CSF Signaal, która wcześniej znana była jako H.S.A., a obecnie nosi nazwę Thales Nederland. Radar ten zaprojektowano z myślą o wykrywaniu obiektów powietrznych i nawodnych na krótkich i średnich dystansach oraz do kierowania ogniem głównej artylerii okrętowej.
Radar model MW-08 złożony jest z obrotowej, stabilizowanej anteny, wewnątrz której znajduje się nadajnik, tworzący krótkie impulsy radarowe w paśmie C (obecne oznaczenie to G oraz H), wysyłane za pomocą układu nadawczo-odbiorczego. Prędkość obrotowa anteny i moc nadajnika są wystarczające do wykrycia obiektu wielkości 0,1 metra kwadratowego w odległości około 17 kilometrów. Cel o powierzchni jednego metra kwadratowego może być zlokalizowany w zasięgu 27 kilometrów, a o powierzchni dwóch metrów kwadratowych w odległości 32 kilometrów. Wiązki mogą być emitowane w trzech różnych trybach. W pierwszym z nich częstotliwość się nie zmienia, w drugim ustawiona jest sekwencja różnych częstotliwości, która jest ciągle powtarzana, a w trzecim trybie radar na bieżąco, automatycznie zmienia częstotliwość w reakcji na wykryte zagłuszanie prowadzone przez wroga. Kolejnym elementem wewnątrz radaru model MW-08 jest cyfrowy układ formowania wiązek DBF (Digital Beam-Forming). Tworzy on sześć niezależnych, sąsiadujących ze sobą ciągłych wiązek (CW - Continuous Wave) wertykalnych, które pokrywają przestrzeń w zakresie do 70 stopni. Punkty przecięcia kolejnych wiązek (pierwszej z drugą, drugiej z trzecią, trzeciej z czwartą i tak dalej) tworzą osie równosygnałowe. Odbite dwa echa od danej pary wiązek są porównywane ze sobą i to silniejsze wskazuje na wysokość celu. Jest to tak zwana metoda monoimpulsowa. Ostatnim podsystemem wewnątrz anteny jest układ nadawczo-odbiorczy złożony z ośmiu anten. Wyposażony on jest w filtr kompresyjny (pulse compression) oraz cyfrowy podsystem wykrywania celów ruchomych DMTI, (Digital Moving Target Indicator), który ignoruje obiekty nieruchome i zwiększa możliwości lokalizacji nisko i szybko lecących pocisków przeciwokrętowych. Do rozróżniania wykorzystywany jest efekt Dopplera (częstotliwość dudnieniowa). System porównuje częstotliwość odbitego sygnału z częstotliwością wiązki emitowanej przez radar okrętowy i różnica wskazuje ruchomy obiekt.
Antena radaru model MW-08 wyposażona jest także w inne elementy, takie jak własny system identyfikacji "swój czy obcy", układ ECCM oraz układ wykrywania i eliminacji zakłóceń wywoływanych przez środowisko. Poza elementami znajdującymi się w kompleksie antenowym radar model MW-08 wyposażony jest w konsolę sterującą z komputerem przetwarzania danych, umieszczoną w centrum dowodzenia okrętem CIC (Combat Information Center). Do tego komputera spływają wszystkie informacje z anteny, transmitowane następnie do systemu dowodzenia KDCom 1. Radar model MW-08 jest w stanie jednocześnie śledzić do 20 celów powietrznych oraz 10 celów nawodnych. W przypadku celów nawodnych komputer przetwarzania danych wyposażony jest w dwa kanały kierowania ogniem, pracujące w trybie jednoczesnego poszukiwania i śledzenia wybranych celów TWS (Track While Scan). Każdy z kanałów jest podłączony do armaty model 127/54 Compact i może śledzić jeden obiekt, obliczając jednocześnie rozwiązania ogniowe.
W zakresie zwalczania okrętów podwodnych niszczyciele typu Kwanggaeto-Daewang wyposażone zostały w dwie potrójne wyrzutnie torpedowe kalibru 324 mm., które najprawdopodobniej są odpowiednikiem amerykańskiej serii Mk 32. Początkowo południowo koreańskie jednostki przenosiły torpedy model Mk 46 Mod. 2, które wyprodukowane zostały przez firmę firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems). Według niektórych źródeł jednostki uzbrojone są w usprawnioną odmianę torped model Mk 46 Mod. 5.
W połowie pierwszej dekady XXI wieku do służby wprowadzone zostały torpedy model K745 Cheong Sahng-uh (Niebieski Rekin), których program rozwojowy wystartował w 1995 roku i prowadzony był przez Koreańską Agencję do spraw Rozwoju Technologii Obronnych. Prace oraz testy dobiegły końca w 2004 roku i łącznie kosztowały 45 milionów dolarów. W 2005 roku, przy koszcie jednostkowym rzędu 850 tysięcy dolarów, rozpoczęła się produkcja tych torped, a ich producentem została południowo koreańska firma LIG nex1. Najprawdopodobniej niszczyciele typu KDX-1 uzbrojone są obecnie w torpedy model K745 Cheong Sahng-uh. Po opuszczeniu przez nie wyrzutni torpedowej rozkłada się spadochron, który stabilizuje lot, łagodzi siłę uderzenia w taflę i zapewnia odpowiedni kąt wejścia do wody. Torpedy te wyposażone są w system hydrolokacyjny, mogący pracować w trybie aktywnym i pasywnym. Uruchamia się on w momencie osiągnięcia rejonu, w którym znajduje się cel. Do tego czasu torpeda kierowana jest z okrętu za pomocą światłowodowego kabla, który zrywa się w momencie rozpoczęcia przez torpedę poszukiwania celu. Poszukiwanie odbywa się przy prędkości 18 węzłów. Po namierzeniu obiektu torpeda przyspiesza do 35 węzłów, zbliżając się do celu. W fazie ataku jej prędkość dochodzi do 53 węzłów. Osiągana jest ona za pomocą silnika, który napędza pędnik wodnoodrzutowy (określany także jako pędnik strumieniowy lub strugowodny). Cała konstrukcja torpedy waży 280 kilogramów i ma długość 2,7 metra. Jej maksymalny zasięg rażenia wynosi około 11 kilometrów.
Uzbrojenie torpedowe wykorzystywane jest jako broń defensywna. Kolejnym elementem obrony przeciwpodwodnej jest amerykański, holowany, pasywny system elektro-akustyczny model AN/SLQ-25 Nixie, który służy do wabienia nadpływających torped akustycznych poprzez wytwarzanie dźwięków imitujących odgłosy śrub i maszynowni. Historia jego powstania sięga początku lat 70-tych XX wieku, kiedy marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych zdała sobie sprawę z tego, że dotychczas wykorzystywany holowany cel pozorny model T-Mk 6 Fanfare jest niewystarczający do zapewnienia pasywnej obrony przed nowymi radzieckimi torpedami z akustycznymi układami naprowadzania. W tej sytuacji zdecydowano się na rozpisanie konkursu na nowy układ, który wygrała firma Aerojet Electronics, będąca częścią przedsiębiorstwa Aerojet General. W późniejszym czasie dywizja ta wykupiona została przez firmę Northrop Grumman, a obecnie jej właścicielem jest Sensytech. Zaproponowany przez zwycięskie przedsiębiorstwo system oznaczony został jako AN/SLQ-25 Nixie. Jego pierwsze egzemplarze zainstalowano na niszczycielach typu Farragut i na budowanych wówczas fregatach typu Oliver Hazard Perry. Z czasem układ ten stał się standardowym wyposażeniem większości jednostek marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych i flot sprzymierzonych, do których sprzedawano go w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS. Początkowo system AN/SLQ-25 Nixie klasyfikowano jako okrętowy wabik torpedowy i akustyczny, by ostatecznie przyjąć klasyfikację w postaci systemu obrony przeciwtorpedowej okrętów nawodnych (SSTD - Surface Ship Torpedo Defense).
W skład systemu model AN/SLQ-25 Nixie wchodzi umieszczone na rufie okrętu urządzenie holujące. Posiada ono jeden, podwójny lub pojedynczy bęben, na który odpowiednio nawinięte są dwa lub jeden kable holownicze o długości 500 metrów. We wnętrzu kabli znajdują się przewody zasilające i światłowodowe kable komunikacyjne, które zapewniają łączność między dwoma pozostałymi elementami systemu AN/SLQ-25 Nixie. Są to pokładowa konsola kontrolna z generatorem szumów, znajdująca się w centrum dowodzenia CIC, oraz w przypadku podwójnego bębna dwa cele pozorne (emitery dźwięków) przyczepione po jednym do każdego kabla. W wersji z pojedynczym bębnem jest to jeden emiter. Na okrętach typu KDX-1 prawdopodobnie wykorzystywana jest podwójna konfiguracja. Oba emitery dźwięków o długości prawie jednego metra i średnicy 15,3 centymetra każdy umieszczone są wewnątrz opływowych, aluminiowych pływaków TB (Towed Body) o wadze 19 kilogramów każdy. Emiter wytwarza szumy imitujące pracę śrub i maszynowni, które są do trzech razy głośniejsze niż te emitowane przez sam okręt. W przypadku wersji z podwójnym bębnem i dwoma celami pozornymi, oba mogą być holowane jednocześnie. System model AN/SLQ-25 Nixie może być używany przy prędkościach od 10 do 25 węzłów, jednakże zalecenia są takie, aby nie przekraczać 15 węzłów, gdyż w przeciwnym razie może nastąpić uszkodzenie kabla.
Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy model DSQS-21BZ, który dostarczyła niemiecka firma STN Atlas Elektronik. Może on pracować w trybie aktywnym, pozwalając na poszukiwanie, śledzenie i klasyfikację celów, jak również określenie odległości do nich. Tryb pasywny, charakteryzujący się panoramicznym przeszukiwaniem, pozwala na bierną lokalizację wrogich okrętów podwodnych oraz ostrzega przed zbliżającymi się torpedami. Tryby aktywny i pasywny nie mogą działać jednocześnie. Hydrolokator wyposażony jest we własną konsolę z komputerem przetwarzania danych. Konsola ma kolorowe wyświetlacze, na której prezentowane są dane dotyczące wykrytych obiektów. Cyfrowy komputer przetwarzania danych połączony jest z systemem dowodzenia model KDCom 1. W czasie budowy niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang zarezerwowano możliwość zainstalowania hydrolokatora holowanego, który prawdopodobnie byłby podłączony do konsoli i komputera hydrolokatora kadłubowego, uzupełniając dane o celach. Jak do tej pory marynarka wojenna Korei Południowej nie zdecydowała się na jego implementację. Niezależnie od tego konsola z komputerem przetwarzania danych transmituje dane do systemu dowodzenia KDCom 1, a wszystkie informacje wyświetlane są na konsolach tego systemu, pozwalając oficerom operacyjnym na podejmowanie decyzji odnośnie działań oraz wydanie komendy do obliczenia rozwiązań ogniowych przez system KDCom 1.
Na rufie niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang zarezerwowano miejsce na pokład lotniczy i przestronny hangar. Lądowisko nie jest jednak wyposażone w system wspomagający lądowanie śmigłowców, taki jak na przykład RAST (Recovery Assist, Secure and Traverse). Na jednej jednostce mogą stacjonować dwie maszyny zwalczania okrętów podwodnych model Super Lynx Mk 99, które opracowała firma Westland Helicopters, obecnie znana jako AgustaWestland po połączeniu się z firmą Agusta w 2000 roku. Śmigłowce model Super Lynx Mk 99 są eksportową konstrukcją, przystosowaną do wymagań marynarki wojennej Korei Południowej. W późniejszym czasie do użytku wprowadzono odmianę Super Lynx Mk 99A, która otrzymała usprawniony rotor. Maszyny te mogą być uzbrojone w torpedy model Mk 46 Mod. 2, Mk 46 Mod. 5 lub K745 Cheong Sahng-uh. Ich zapas znajduje się w magazynie wewnątrz hangaru. Torpedy te mogą stanowić nie tylko uzbrojenie śmigłowców, ale można je także wykorzystać do przeładowania okrętowych wyrzutni torpedowych. Maszyny model Super Lynx Mk 99 stanowią ofensywny element wyposażenia zwalczania okrętów podwodnych. Poza tym przystosowane są do przenoszenia czterech rakiet przeciwokrętowych model Sea Skua, które opracowała brytyjska firma BAe Dynamics, będąca dywizją firmy BAe (British Aerospace). W 1996 roku BAe Dynamics połączone zostało z Matra Défense, tworząc Matra BAe Dynamics. Pociski model Sea Skua, napędzane paliwem stałym, weszły do służby na początku lat 80-tych XX wieku. Mogą one razić cele w odległości około 15 kilometrów, a do naprowadzania wykorzystywany jest półaktywny system radarowy. Cel oświetlany jest przez radar zainstalowany na śmigłowcu. Trasę przelotową rakiety model Sea Skua mogą pokonywać na jednej z czterech różnych wysokościach, która przed startem jest wybierana w zależności od warunków pogodowych. Przed celem pocisk wznosi się ku górze, tak aby półaktywny system naprowadzania mógł wychwycić odbite od obiektu wiązki radarowe. Głowica odłamkowa o wadze 28 kilogramów wyposażona jest w zapalnik z opóźnionym zapłonem.
Dane z okrętowych systemów radarowych, hydrolokacyjnych i kierowania ogniem spływają do systemu dowodzenia model KDCom 1, który opracowało konsorcjum BAeSEMA, złożone z firm BAe (British Aerospace) oraz Sema Group. W listopadzie 1998 roku konsorcjum zostało rozwiązane, gdyż frirma BAe wykupiła wszystkie udziały w nim. System ten znany był wcześniej jako SSCS Mk 7 (Surface Ship Command System) i skonfigurowany został specjalnie na potrzeby południowo koreańskiej floty w 1994 roku. Jest on bardzo podobny do tego zainstalowanego na brytyjskich fregatach typu Duke (Typ 23). System model KDCom 1 złożony jest z ośmiu identycznych, wielofunkcyjnych konsol MFC (Multi-Function Console), które dostarczyła firma Racal Electronics (w 2000 roku kupiła ją firma Thomson-CSF i obecnie należy do grupy Thales). Konsole te połączone są między sobą przez opartą na światłowodach lokalną sieć LAN (Local Area Network) z dwoma węzłami komunikacyjnymi (I/O node), które wysyłają i otrzymują informacje z czujników okrętowych i systemów kierowania ogniem. Komputery wszystkich konsol MFC zawierają całe oprogramowanie systemu dowodzenia SSCS Mk 7, przez co każda z nich może pełnić dowolne funkcje. Węzły komunikacyjne przechowują wszystkie zgromadzone dane, przekazując je komputerom każdej konsoli MFC. Oprogramowanie systemu KDCom 1 w około 60 procentach pokrywa się z tym wgranym na fregatach typu Duke. Wszystkie konsole MFC mają kolorowe wyświetlacze i mogą wyświetlać róznego rodzaju dane, na podstawie których oficerowie operacyjni i dowodzący nadzorują sytuację powietrzną, nawodną i podwodną na krótkich i dalekich dystansach. W trybie manualnym prezentowane obrazy taktyczne stanowią podstawę do oceny zagrożenia i podjęcia konkretnych działań. System model KDCom 1 może także działać w trybie półautomatycznym i automatycznym, samodzielnie oceniając zagrożenie i wysyłają odpowiednie komendy do konsol kontroli uzbrojenia WCC.
Dwie konsole WCC firmy H.S.A. są dodatkowymi elementami systemu dowodzenia KDCom 1 względem brytyjskiego odpowiednika. W zakresie walki przeciwpowietrznej każda z tych konsol odpowiada za jeden radar kierowania ogniem model STIR 180. Z dwuwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego model AN/SPS-49(V)5 informacje o celach najpierw trafiają do węzłów komunikacyjnych sieci lokalnej LAN, z których dalej transmitowane są do konsol MFC oraz WCC. W tym momencie, w zależności od trybu działania, rakietowe uzbrojenie przeciwlotnicze funkcjonuje jako integralna część systemu dowodzenia lub jako osobna sieć. W pierwszym przypadku cele przydzielane są manualnie przez oficera operacyjnego lub automatycznie przez system (dane trafiają do systemu Mk 91 poprzez węzły komunikacyjne LAN), natomiast w drugim trybie wyboru celów dokonuje operator niezależnych konsol WCC (dane trafiają do systemu Mk 91 w sposób bezpośredni). System dowodzenia jednostek typu KDX-1 wyposażony jest także w trzecią niezależną konsolę firmy H.S.A., przydzieloną tylko do trójwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego i nawodnego oraz kierowania ogniem artyleryjskim model MW-08. Konsola ta transmituje otrzymane z anteny radarowej dane do węzłów komunikacyjnych sieci lokalnej LAN, które dalej przekazują je do wielofunkcyjnych konsol MFC. Podobnie jak w przypadku rakietowego uzbrojenia przeciwlotniczego, wybór celu do zniszczenia może być dokonany przez oficera operacyjnego w trybie manualnym lub system w trybie automatycznym (poprzez sieć LAN odpowiednie dane wracają do konsoli firmy H.S.A., której komputer ma dwa kanały kierowania ogniem artyleryjskim) lub operatora konsoli firmy H.S.A. (dane bezpośrednio trafiają do kanałów kierowania ogniem komputera przetwarzani danych konsoli). W centrum dowodzenia niszczycielem CIC znajduje się także konsola systemu kierowania ogniem rakiet przeciwokrętowych. Radar dozoru nawodnego model SPS-95K wysyła dane do węzłów komunikacyjnych LAN, z których dalej trafiają do konsol MFC oraz konsoli systemu AN/SWG-1A. Ponownie istnieje możliwość wyboru trybu działania między zintegrowanym z systemem dowodzenia (system AN/SWG-1A otrzymuje dane poprzez sieć LAN), a niezależnym od niego (informacje transmitowane są bezpośrednio z konsoli systemu kierowania ogniem).
Cyfrowy komputer hydrolokatora model DSQS-21BZ również wysyła wszystkie informacje do węzłów komunikacyjnych LAN, poprzez które trafiają dalej do konsol MFC. Znajdujący się przy nich oficer operacyjny odpowiedzialny za walkę przeciwpodwodną wysyła poprzez sieć LAN komendę do obliczenia rozwiązań ogniowych dla torped. Jego funkcję może przejąć operator przy konsoli hydrolokatora, której komputer przetwarzania danych steruje również pasywnym systemem elektro-akustycznym model AN/SLQ-25 Nixie.
Pierwszy wybudowany niszczyciel o nazwie "Kwanggaeto-Daewang" (971) otrzymał system od producenta. Kolejne dwie jednostki wyposażono w system stworzony w Korei Południowej na licencji. Głównym wykonawcą licencyjnej wersji została firma Samsung Electronics, której powierzono produkcję wielofunkcyjnych konsol MFC, ich komputerów i lokalnej sieci LAN. Elementy oryginalnie dostarczone przez holenderską firmę H.S.A. wykonane zostały przez firmę GoldStar, która obecnie znana jest jako LG Electronics.
System dowodzenia południowo koreańskich niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang współpracuje nie tylko z okrętowymi systemami radarowymi, hydrolokacyjnymi i kierowania uzbrojeniem, ale także ze skomputeryzowanym systemem przetwarzania danych KNTDS (Korean Naval Tactical Data System). W latach 90-tych XX wieku opracowany on został przez amerykańską firmę Litton Industries, którą w 2001 roku kupiła firma Northrop Grumman. System KNTDS w zamyśle miał połączyć w jedną cyfrową sieć wymiany informacji największe okręty nawodne marynarki wojennej Korei Południowej, lądowe stanowiska radarowe i rakietowe oraz centra dowodzenia floty. System KNTDS na każdym okręcie przetwarza otrzymywane od systemu dowodzenia oraz innych użytkowników sieci dane według takiego samego algorytmu, przez co na wszystkich jednostkach uzyskiwany jest jeden, wspólny obraz sytuacji taktycznej, który pomaga w podejmowaniu decyzji przez oficera dowodzącego.
Do przekazywania informacji w ramach KNTDS wykorzystywana jest linia transmisji danych Link 11, znana także jako system wymiany informacji taktycznych TADIL-B (TActical Digital Information Link-B). Opiera się ona na technologii pochodzącej z lat 60-tych XX wieku i pozwala na wymianę danych między różnymi okrętami, instalacjami lądowymi i samolotami. Zapewnia ona relatywnie szybką, cyfrową komunikację radiową na wysokiej częstotliwości fal HF (High Frequency), teorytycznie w zasięgu dochodzącym do około 540 kilometrów. Linia Link 11 może także operować na najwyższej częstotliwości fal UHF (Ultra High Frequency), na której zasięg ograniczony jest do 45 kilometrów przy wymianie informacji między okrętami nawodnymi i 270 kilometrów przy transmisjach z jednostki nawodnej do samolotu. Wykorzystuje ona terminal danych, który zapewnia łączność w systemie TADIL-B. Odbywa się ona według ściśle określonej kolejności i polega na tym, że gdy jeden użytkownik sieci Link 11 nadaje informacje, pozostali je odbierają. Kolejność narzucana jest przez jeden terminal zarządzający, który wybrany został na główny element sieci. Każdemu terminalowi danych użytkowników sieci Link 11 przypisany jest kod identyfikacyjny, na podstawie którego przydziela się miejsce w kolejce do nadawania. Po skończonej transmisji zarządzający terminal danych wywołuje kod danego terminalu, który ma rozpocząć nadawanie. W sieci pod kontrolą jednego terminalu zarządzającego może uczestniczyć 64 użytkowników. Wszystkie transmisje w ramach sieci Link 11 są kodowane, jednakże nie są odporne na zakłócenia i prowadzone przez wroga zagłuszanie.
System model KNTDS bardzo dobrze sprawdził się w czasie incydentu w okolicach wyspy Yeonpyeong w czerwcu 2002 roku, kiedy dwa północno koreańskie kutry patrolowe przekroczyły granicę z Koreą Południową, której dwie jednostki patrolowe wydały polecenie zawrócenia. W odpowiedzi padła groźba użycia siły i północno koreańskie okręty zaczęły akcję prowokacyjną, śledząc wycofujące się jednostki przeciwnika, które już wezwały pomoc. W tym momencie zadziałała sieć KNTDS i większe okręty ruszyły na miejsce incydentu. Gdy północno koreańskie jednostki znalazły się trzy mile morskie w głąb wód terytorialnych Korei Południowej otworzyły ogień artyleryjski i bezpośrednio trafiły jedną z południowo koreańskich jednostek. W odpowiedzi również otworzony został ogień, a po dwóch minutach na miejsce dopłynęły kolejne dwa okręty patrolowe oraz dwie korwety, poważnie uszkadzając północno koreańskie jednostki i zmuszając je do wycofania.
Skomputeryzowany system przetwarzania danych KNTDS z linią Link 11 traktowany jest jako drugorzędne źródło komunikacji z amerykańskimi okrętami, wykorzystującymi własne układy NTDS (Naval Tactical Data System). Pierwszorządną siecią jest system komunikacji, zapewniający łączność satelitarną SATCOM (SATellite COMmunication) na najwyższej częstotliwości fal UHF w wielodostępowym standardzie Mini-DAMA (Miniaturized Demand Assigned Multiple Access) oraz zwykłą komunikację radiową na falach UHF w optycznym zasięgu widoczności LOS (Line of Sight communication). System ten wykorzystuje terminal model AN/USC-42(V)2, którego wyposażenie opiera się na powszechnie dostępnej technologii COTS (Commercial Off The Shelf). Terminal ten integruje ze sobą możliwości cyfrowego multipleksera model TD-1271B/U, zastosowanego w standardzie DAMA (Demand Assigned Multiple Access), oraz układu nadawczo-odbiorczego systemu komunikacji satelitarnej model AN/WSC-3, tworząc jeden, mały, zwarty system Mini-DAMA. W standardzie Mini-DAMA każdy z użytkowników korzysta z przydzielonej dla niego części wspólnego dla wszystkich kanału radiowego. Przydzielana jest ona na żądanie przez głównego operatora sieci, który wcześniej został określony. Multiplekser z użyciem ośmiu podwójnych portów danych pozwala na jednoczesną realizację 16 kanałów komunikacyjnych (głosowych lub danych) w jednym kanale transmisyjnym.
Niszczyciele typu KDX-1 wyposażone są w scentralizowany system identyfikacji "swój czy obcy" IFF model Mark X, który opracowany został przez amerykańskie Morskie Laboratorium Badawcze (NRL - Naval Research Laboratory) na początku lat 50-tych XX wieku. Złożony on jest z interrogatora (systemu pytającego), transponderów oraz anten. Interrogator model AN/UPX-27 generuje zapytania identyfikujące w trzech różnych trybach. Pierwszy z nich (mode 1) skierowany jest do wszystkich obiektów i złożony jest z dwóch impulsów, wysyłanych w odstępie trzech milisekund. Drugi tryb (mode 2) skierowany jest tylko do konkretnych obiektów powietrznych, a odstęp między dwoma impulsami wynosi pięć milisekund. Trzeci tryb (mode 3) generuje zapytania funkcjonalne, a odstęp między impulsami to osiem milisekund. Wysłane przez interrogator model AN/UPX-27 zapytania odbierane są przez transpondery śledzonych obiektów, które generują jednoimpulsową odpowiedź. W przypadku drugiego trybu (mode 2) samoloty i śmigłowce wysyłają dwa impulsy w odstępie 16 milisekund. Transpondery zawsze odpowiadają na sygnały wysyłane w pierwszym trybie (mode 1), natomiast reakcja na dwa pozostałe jest opcjonalna i zależy od aktualnej konfiguracji systemu. Moduł przetwarzania danych okrętowego interrogatora przekształca otrzymaną odpowiedź w sygnał wizyjny, umożliwiając jego prezentację na wyświetlaczach konsol wykorzystywanych przez radary. Na niszczycielach typu Kwanggaeto-Daewang antena systemu model Mark X zsynchronizowana jest z radarem dozoru powietrznego model AN/SPS-49(V)5, tak aby obracała się w tym samym tempie i zawsze była zwrócona w tą samą stronę. Dzięki temu otrzymywane odpowiedzi mogą być automatycznie nanoszone na obraz radarowy. System identyfikacji model Mark X nie koduje wysyłanych i odbieranych sygnałów, co jest niebezpieczne. Przeciwnik może wygenerować takie same impulsy jak interrogator i zmusić dany obiekt do wysłania odpowiedzi, której impulsy będą stanowić radionawigacyjne wskaźniki dla rakiet.
Koreańskie niszczyciele typu KDX-1 z równym powodzeniem mogą wykonywać operacje uderzeniowe, walczyć z nieprzyjacielskimi okrętami podwodnymi, jak również eskortować konwoje. Do tego ostatniego zadania wykorzystywane są przede wszystkim systemy przeciwlotnicze i zwalczania okrętów podwodnych. Bardzo przydatne są stacjonujące na pokładzie śmigłowce, które biorą na siebie główny ciężar walki z nieprzyjacielską flotą podwodną. Na pokładzie mogą być również zaokrętowane inne maszyny, które wyspecjalizowane są w innym rodzaju zadań, na przykład w ratownictwie. System przeciwlotniczy złożony z rakiet model RIM-7P Sea Sparrow i działek model SGE-30 Goalkeeper pozwala niszczycielom typu Kwanggaeto-Daewang na samodzielną obronę przed pociskami przeciwokrętowymi. Warto zaznaczyć, że są to pierwsze okręty w marynarce wojennej Korei Południowej, które wyposażone zostały w rakiety przeciwlotnicze i zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej. Jednostki typu KDX-1 są platformą w pełni wielozadaniową, dzięki której koreańscy konstruktorzy zyskali cenne doświadczenia, wykorzystane następnie na nowszych okrętach typu KDX-2 i typu KDX-3.
Program budowy okrętów z serii KDX miał na celu znaczące unowocześnienie południowo koreańskiej floty i dostarczenie jej pełnowartościowych jednostek pełnomorskich. Projekt KDX był przeciwieństwem programu budowy fregat typu Ulsan, który zakładał ścisłą współpracę między okrętami a lotnictwem stacjonującym w bazach lądowych. Tym samym obszar działania typu Ulsan został ograniczony i w zasadzie nie uwzględniał operacji na otwartych wodach. Wybudowanie niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang było pierwszym krokiem ku temu, by południowo koreańska flota nie była zaangażowana jedynie w obronę własnych wód terytorialnych, ale aktywnie prowadziła operacje na pełnomorskie.
|
