Lotniskowce:

Krążowniki:

Niszczyciele:

Fregaty:

Korwety:

Typ KDX-3 (DDG)

| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |

ostatnia aktualizacja: 10.10.2010 r.

OPIS:

        Rozpoczęty w 1989 roku program budowy niszczycieli serii KDX (Korean Destroyer eXperimental), prowadzony przez firmę Daewoo Heavy Industries, miał na celu przystosowanie południowo koreańskiej floty do operowania nie tylko na wodach znajdujących się stosunkowo blisko Półwyspu Koreańskiego, ale także na otwartych akwenach oceanicznych. Jednocześnie był on kontynuacją podjętego w latach 70-tych XX wieku wysiłku, mającego doprowadzić do unowocześnienia marynarki wojennej i zwiększenia niezależności względem Stanów Zjednoczonych, przyczyniając się tym samym do poprawy bezpieczeństwa kraju. Suwerenność Korei Południowej jest w sposób ciągły zagrożona przez reżim Korei Północnej, która swe cele polityczne w dużej mierze realizuje groźbą użycia siły, w tym broni z ładunkami jądrowymi, chemicznymi i biologicznymi.
        Projekt KDX podzielony został na trzy fazy, co miało na celu stopniowe wprowadzanie na nowych okrętach coraz nowocześniejszych systemów elektronicznych i uzbrojenia, przy jednoczesnym wzroście wielkości budowanych w kolejnych etapach jednostek. Pierwsza seria niszczycieli typu KDX-1 (typ Kwanggaeto-Daewang) stanowiła podstawę do doświadczeń, które zamierzano wykorzystać przy konstrukcji następnych, większych jednostek typu KDX-2 (typ Chungmugong Yi Sun-shin). Te z kolei stały się bazą do opracowania docelowych niszczycieli w postaci typu KDX-3, znanych także jako typ Sejong-Daewang, których konstrukcja jest najnowocześniejsza spośród wszystkich wybudowanych do tej pory w Korei Południowej okrętów. Etap ich projektowania rozpoczął się w 2001 roku, a głównym jego wykonawcą była firma Hyundai Heavy Industries, a nie jak w przypadku dwóch poprzednich typoszeregów firma Daewoo Heavy Industries.
        Centralnym elementem wyposażenia niszczycieli typu KDX-3 miał być wysoce zaawansowany system dowodzenia, a jego wyboru zamierzano dokonać na drodze konkursu. Pierwszym konkurentem była holenderska firma Thales Nederland (wcześniej znana jako Thomson-CSF Signaal oraz H.S.A. - Hollandse Signaal-Apparaaten), która proponowała system z wielofunkcyjnym radarem APAR (Active Phased Array Radar), radarem dozoru powietrznego model SMART-L (Signaal Multibeam Acquisition Radar for Targeting - L band), systemem wykrywania i śledzenia w podczerwieni IRST (InfraRed Search and Track) model Sirius, elektrooptycznym systemem obserwacji i kierowania ogniem model Mirador oraz układem kierowania uzbrojeniem wraz z całym oprogramowaniem. Dodatkowo oferta zawierała instalację systemu na okrętach oraz jego sprzęgnięcia z innymi elementami wyposażenia jednostek. Druga propozycja w postaci systemu model Sampson przedstawiona została przez brytyjską firmę BAE Systems Integrated System Technologies (jest to dywizja firmy BAE Systems, powstałej w 1999 roku z połączenia Marconi Electronic Systems oraz BAe - British Aerospace). Ostatnim konkurentem była amerykańska firma Lockheed-Martin Naval Electronics and Surveillance Systems (obecnie Lockheed-Martin Mission Systems & Sensors), która przystąpiła do rywalizacji ze zintegrowanym systemem dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS (Automatized Electronic Guidance Interconected System) w wersji Baseline 7 Phase 1.
        W grudniu 2001 roku Ministerstwo Obrony Korei Południowej poinformowało, że ostatecznymi dwoma kandydatami do instalacji na niszczycielach typu KDX-3 są systemy zaproponowane przez Thales Nederland oraz Lockheed-Martin Naval Electronics and Surveillance Systems. W tym momencie rozpoczęła się druga faza konkursu, która obejmowała przeprowadzenie gruntownych testów i oceny działania, jak również negocjacji dotyczących ceny i ogólnych warunków sprzedaży. Przedstawiciele południowo koreańskiej floty bardzo poważnie rozpatrywali obie pozostałe w konkursie propozycje i z czasem szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę firmy amerykańskiej. W marcu 2002 roku komórka Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, znana jako DSCA (Defense Security Cooperation Agency), poinformowała Kongres o możliwej sprzedaży systemu AEGIS do Korei Południowej, która realizowała trzecią fazę programu KDX. Szacowana wartość transakcji sięgała kwoty 1,2 miliarda dolarów. W lipcu 2002 roku zapadła ostateczna decyzja o wyborze systemu AEGIS. Tym samym firma Thales Nederland została wyparta z realizacji programu KDX, w którym dotychczas miała poważne udziały, a Korea Południowa rozpoczęła zakończone sukcesem starania o pozyskanie systemu AEGIS w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS (Foreign Military Sales), prowadzonego przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych.
        Podjęte przez Koreę Południową działania zaowocowały w czerwcu 2003 roku, kiedy firma Lockheed-Martin Naval Electronics and Surveillance Systems otrzymała wart prawie 267,5 miliona dolarów kontrakt na dostarczenie systemu AEGIS. W czerwcu 2004 roku podpisano dodatkowy aneks wart prawie 16 milionów dolarów. Umowa obejmowała nie tylko dostarczenie odpowiedniego wyposażenia, ale także oprogramowania w standardzie Baseline K1, będącego odpowiednikiem Baseline 7 Phase 1. Poza tym amerykańska firma miała dokonać instalacji systemu na niszczycielach typu KDX-3, zapewniając własne urządzenia do tego potrzebne, oraz jego integracji z innymi elementami wyposażenia. Dodatkowo miał zostać wyznaczony wspólny, koreańsko-amerykański zespół, który miał asystować przy prowadzonych pracach nad systemem AEGIS na niszczycielach typu KDX-3, jak również nadzorować przebieg testów.
        Na skutek podpisania kontraktu Korea Południowa stała się piątym użytkownikiem systemu AEGIS po Stanach Zjednoczonych, Japonii, Hiszpanii i Norwegii. Łącznie zakupione zostały trzy takie systemy za kwotę 950 milionów dolarów. Sieć AEGIS jest centralnym elementem wyposażenia typu KDX-3, integrującym w jedną całość układy zwalczania celów powietrznych, okrętów nawodnych oraz podwodnych. Podobnie jak jednostki innych państw z tym systemem, okręty typoszeregu Sejong-Daewang czasem określane są jako niszczyciele AEGIS. Głównym wykonawcą ich projektu była firma Hyundai Heavy Industries. Po wyborze systemu AEGIS do prac przyłączyła się amerykańska firma Gibbs & Cox, która stworzyła niszczyciele typu Arleigh Burke. Posłużyły one jako podstawa do zaprojektowania typu KDX-3, gdyż ich konstrukcja bardzo dobrze sprawdziła się jako platforma dla sieci AEGIS, zapewniając optymalne wykorzystanie jej możliwości.
        Mimo że firma Hyundai Heavy Industries była głownym wykonawcą projektu, to nie było podjętej decyzji czy właśnie ona otrzyma zlecenie wybudowania niszczycieli. W grę wchodziły jeszcze stocznie należące do Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering oraz Hanjin Heavy Industries. Ostateczny wykonawca miał zostać wybrany na drodze konkursu. Początkowo spodziewano się, że południowo koreańska flota złoży zamówienie na trzy lub cztery jednostki. W sierpniu 2004 roku przedstawiciele marynarki wojennej ogłosili, że wkrótce rozpocznie się budowa pierwszego niszczyciela, a planowaną datą uzyskania przez niego gotowości operacyjnej był 2008 rok. Skonstruowanie okrętu zlecone zostało stoczni w Ulsan, której właścicielem jest firma Hyundai Heavy Industries. W czerwcu 2006 roku do wybudowania drugiego okrętu typu KDX-3 południowo koreańska Agencja do spraw Zakupu Sprzętu Wojskowego (DAPA - Defense Acquisition Program Administration) wybrała stocznię w Opko, znajdującą sie niedaleko miasta Koje, należącą do firmy Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering. Planowany termin oddania niszczyciela do służby wyznaczony został na 2010 rok, a cięcie stali do jego wykonania rozpoczęło się w lipcu 2007 roku. Przedstawiciele stoczni planowali wówczas, że stępka położona zostanie w grudniu tego samego roku i prawdopodobnie termin ten został dotrzymany. Pierwsze dwie jednostki typu Sejong-Daewang oddane zostały do służby zgodnie z planem w 2008 oraz 2010 roku. Trzeci niszczyciel, którego bodową zajmuje się stocznia w Ulsan, należąca do firmy Hyundai Heavy Industries, ma zostać przekazany flocie w 2012 roku. Według niektórych źródeł koszt budowy każdej jednostki wynosi około 923 miliony dolarów, wliczając w to zakup systemu AEGIS. Według innych danych całkowity koszt wszystkich trzech okrętów będzie wynosił 2,2 miliarda dolarów.
        Obecny całościowy plan rozwoju marynarki wojennej Korei Południowej, opracowany przez władze, zakłada, że do 2012 roku stworzone zostaną siły oceaniczne, złożone z trzech okrętów typu KDX-1, sześciu typu KDX-2 oraz trzech typu KDX-3, będących najnowocześniejszymi niszczycielami, stanowiącymi trzon floty. Poza tym morskie siły mają składać się również z okrętów podwodnych i innych jednostek pomocniczych. Z kolei do 2020 roku zakłada się stworzenie dwóch lub trzech grup szybkiego reagowania, z których każda skomponowana ma być z jednego uniwersalnego okrętu desantowego typu Dokto, jednego niszczyciela typu KDX-3, dwóch lub trzech jednostek typu KDX-2, kilku fregat, tworzonych w ramach projektu FFX (Frigate eXperimental), mających zastąpić w służbie jednostki typu Ulsan, oraz dwóch okrętów podwodnych. Realizacja tego założenia wymaga posiadania większej ilości jednostek typu Sejong-Daewang, gdyż tylko trzy niszczyciele nie są wystarczające do zapewnienia ciągłej gotowości bojowej grup szybkiego reagowania. Z tego względu w styczniu 2008 roku marynarka wojenna Korei Południowej zaproponowała wybudowanie dodatkowych trzech jednostek do granicznego 2020 roku. Ilość sześciu okrętów byłaby odpowiednia. Dwa z nich wykonywałyby swoje zadania, polegające na dozorze przestrzeni powietrznej i obronie przed nieprzyjacielskimi samolotami oraz rakietami przeciwokrętowymi, dwa kolejne znajdowałyby się w gotowości bojowej, a dwa ostatnie przechodziłyby standardowe, okresowe przeglądy.
        Niszczyciele typu Sejong-Daewang opracowane zostały na podstawie amerykańskich okrętów typu Arleigh Burke w wersji Flight 2A. W stosunku do nich kadłub południowo koreańskich jednostek został wydłużony o 10,6 metra, natomiast szerokość zwiększono o jeden metr. Stosunek długości do szerokości wynosi 1 : 7,7, co w dalszym ciągu zapewnia dobrą stateczność, ułatwiając prowadzenie celnego ognia z wykorzystaniem artylerii lufowej i rakiet, zwrotność, mniejsze zużycie paliwa i dużą wewnętrzną powierzchnię użytkową. Dzielność morska kadłuba jednostek typu KDX-3 jest na tyle dobra, że nie zdecydowano się na instalację aktywnych płetwowych stabilizatorów przechyłowych, ograniczając się jedynie do stępek przechyłowych. Wnętrze kadłuba podzielone zostało grodziami wodoszczelnymi na 14 przedziałów. Struktura nadbudówek bardzo przypomina tą zastosowaną na typie Arleigh Burke w odmianie Flight 2A. Jej architektura wykorzystuje technologię obniżonej wykrywalności "stealth", redukującą pole odbicia dla wiązek radarowych. Jako główny budulec kadłuba i nadbudówek wykorzystana została stal. Wyporność pełna niszczycieli typu KDX-3 wynosi 11000 ton.
        Wpływ na całą konstrukcję typu KDX-3 miały nie tylko doświadczenia wyniesione z budowy poprzednich okrętów w ramach programu KDX oraz wybór systemu AEGIS, ale także napięte stosunki z Koreą Północną, która w dużej mierze realizuje swoje cele w polityce zagranicznej poprzez groźbę użycia siły i ciągłych zbrojeń. Istotnym elementem tej polityki są rakiety balistyczne, które mogą przenosić ładunki jądrowe, chemiczne i biologiczne. Z tego względu niszczyciele typu Sejong-Daewang przystosowane zostały do działań w warunkach skażenia bronią biologiczną, chemiczną i radiologiczną CBR (Chemical, Biological, Radiological). Jednostki wyposażone są w kompleksowy system, w którym wszystkie pomieszczenia, gdzie przebywa załoga, umieszczone są wewnątrz gazoszczelnych cytadel, pozwalających marynarzom na wykonywanie swych obowiązków bez konieczności noszenia masek przeciwgazowych.
        Wyposażenie okrętów, takie jak urządzenia elektryczne, okablowanie, system wentylacji, klimatyzacja, układy zasilania, jednostki napędowe, przekładnie, wały śrubowe, systemy przeciwdziałania pożarom, zalaniu wodą i tym podobne, monitorowane są w czasie rzeczywistym przez zintegrowany system zarządzania IPMS (Integrated Platform Management System), dostarczony przez firmę L-3 MAPPS, będącą częścią przedsiębiorstwa L-3 Communications. System ten znany jest także jako zintegrowany system monitoringu i kontroli IMCS (Integrated Monitoring and Control System). Jego zadanie polega na ciągłym nadzorowaniu działania wszystkich elementów wyposażenia okrętu, ich testowaniu i automatycznym powiadamianiu o wszystkich uszkodzeniach oraz innych problemach. Scala on w jeden system układy obrony jednostki przed pożarem, zalaniem wodą i innymi zagrożeniami, zwiększając tym samym efektywność ich wykorzystania oraz zdolności przetrwania ataku. Przyczynia się również do zmniejszenia zużycia energii oraz zredukowania liczby członków załogi. Dzięki integracji z jednostkami napędowymi (gazową i wysokoprężną) możliwa jest także kontrola ich pracy, zmniejszenie zużycia paliwa oraz poprawa niezawodności, co prowadzi do zmniejszenia kosztów eksploatacyjnych.
        System IPMS cechuje się otwartą architekturą (OA - Open Architecture), co umożliwia podłączenie do niego innych systemów okrętowych, pozwalając na jego dostosowanie do wymagań stawianych przez konkretnego odbiorcę. Na południowo koreańskich niszczycielach typu KDX-3 złożony on jest z głównych konsol kontrolnych, które podzielone są między mostkiem oraz centralą sterowania maszynowni CCS (Central Control Station). Dodatkowo w poszczególnych częściach maszynowni i kilku innych miejscach na okręcie rozmieszczone są konsole lokalne. Wszystkie konsole wyposażone są w panel kontrolny oraz kolorowy wyświetlacz, za pomocą których operatorzy nadzorują cały system, monitorując sytuację na okręcie. Wyświetlacz prezentuje dane na temat danego podsystemu w postaci graficznej. Monitor może być podzielony na cztery części, umożliwiając zarządzanie czterema różnymi elementami jednocześnie. Każda konsola jest wielofunkcyjna i zawiera wszystkie aplikacje systemu IPMS. Oznacza to, że w przypadku zniszczenia jednego lub kilku pomieszczeń, w których znajdują się konsole, system nadal może być kontrolowany z innego, dowolnego miejsca, zwiększając jego efektywność i niezawodność. Układ alarmowy sieci IPMS w sposób automatyczny informuje operatorów przy konsolach o wszystkich wykrytych usterkach. Alarm nie jest jednakowy dla wszystkich uszkodzeń. System filtruje wykryte problemy, określając ich powagę. W zależności od stopnia zagrożenia wyświetlany on jest na monitorach w różnym natężeniu. Dzięki temu mniej istotne uszkodzenia nie odwrócą uwagi od bardziej krytycznych, które mogły zdarzyć się w tym samym czasie. Co więcej, rodzaj alarmu można przypisać do konkretnej konsoli. Przykładowo oznacza to, że o wykrytym problemie w maszynowni poinformowani zostaną tylko ci operatorzy, których konsole aktualnie dedykowane są kontroli jej działania. Konsole systemu IPMS mają także ograniczone zdolności kierowania pracą całego zespołu napędowego. W sytuacjach awaryjnych mogą one przejąć obowiązki centrum sterowania maszynownią CCS.
        Konsole otrzymują i wysyłają wszystkie dane poprzez lokalną sieć LAN (Local Area Network), która opiera się na technologii światłowodowej. Poszczególne kable magistrali danych położone zostały oddzielnie, w pewnych odstępach od siebie, w celu zminimalizowania ryzyka przerwania komunikacji między poszczególnymi elementami systemu. Dane z kilku tysięcy czujników i urządzeń mechanicznych, należących do IPMS i zainstalowanych na monitorowanym wyposażeniu, gromadzone są przez przenośne terminale kontrolne RTU (Remote Terminal Units), które mogą być podłączone do sieci LAN w dowolnym miejscu. Przetwarzają one różnorodne sygnały, dotyczące sprawności danego urządzenia, wysyłając je do konsol kontrolnych w zależności od zgłaszanych przez operatorów potrzeb. W sposób automatyczny inicjują także testy sprawnościowe oraz sterują urządzeniami mechanicznymi systemu IPMS, które stanowią element automatyzacji działania wyposażenia okrętowego, przyczyniając się do redukcji liczebności załogi. Przenośne terminale kontrolne RTU wyposażone są także w moduł ECM (Engine Control Module), który pozwala na dokładne monitorowanie wykorzystywanych na niszczycielach typu Sejong-Daewang czterech turbin gazowych model LM 2500. Zbierane dane pozwalają na optymalne wykorzystanie tych jednostek napędowych, zmniejszając zużycie paliwa i zwiększając czas między standardowymi przeglądami, co niesie za sobą oszczędności eksploatacyjne.
        System IPMS nieprzerwanie zapisuje otrzymywane dane i wydawane komendy, przypisując im dokładną datę i czas. Pamięć krótkoterminowa zawiera informacje pochodzące z ostatnich 24 godzin i jest dostępna dla operatorów wszystkich konsol kontrolnych. Dane długoterminowe przechowywane są na wyjmowanych dyskach twardych, które znajdują się w specjalnych obudowach. One także są dostępne do wglądu na okręcie, jednakże dzięki wymienności dysków istnieje możliwość ich analizy także na lądzie.
        Do systemu IPMS wgranych jest kilka dodatkowych aplikacji, które obsługiwane są z jego konsol. Pierwszą z nich jest system treningów pokładowych OBTS (On-Board Training System), który szkoli załogę w czasie jej służby na jednostce. Dzięki temu operatorzy zapoznają się z działaniem systemu IPMS, wykorzystują funkcje rzadko używane w czasie pokoju i braku zagrożenia oraz podnoszą swoje umiejętności w naturalnych warunkach okrętowych, co jest rozwiązaniem znacznie tańszym niż ich wysyłanie do ośrodków treningowych na lądzie. Wykonywanie scenariuszy szkoleniowych nie koliduje z normalnym funkcjonowaniem całego układu IPMS. Oznacza to, że osoby odpowiedzialne za jego działanie mogą zachować pełną czujność przy jednoczesnym podnoszeniu swoich kwalifikacji i odświeżaniu wiedzy.
        Oprogramowanie treningowe może być zainstalowane na dowolnej ilości konsol systemu IPMS. Na jednostkach typu KDX-3 najprawdopodobniej znajduje się na wszystkich. Posiada ono różnego rodzaju aplikacje, pozwalające na symulowanie pracy wszystkich głównych urządzeń okrętowych, takich jak turbiny gazowe, pompy oraz system przeciwpożarowy. Posiada także aplikację emulującą inicjację testów i nadzorowanie poszczególnych urządzeń. W normalnym trybie oba te zadania wypełniają przenośne terminale kontrolne RTU. Konsole z oprogramowaniem treningowym OBTS mają także wgrane oprogramowanie IOS (Instructor Operating Station), pozwalające każdemu stanowisku na pełnienie funkcji konsoli prowadzącej całe ćwiczenia. Aplikacje IOS dają operatorowi nadzorującemu ćwiczenia możliwość opracowania ich planu, rozpoczęcie sesji treningowej i wprowadzanie do scenariusza w czasie rzeczywistym dowolnych uszkodzeń, zmieniając jednocześnie jego wcześniej ustalony przebieg.
        Uruchomienie sesji treningowej nią zakłóca standardowej pracy całego układu IPMS, polegającej na kontroli urządzeń okrętowych. Przed aktywacją OBTS z wybranych do sesji treningowej konsol do konsol nie uczestniczących w ćwiczeniach muszą zostać przetransferowane funkcje monitoringu, które pierwotnie były przez nie pełnione. Jednocześnie wstrzymują one komunikację z lokalną siecią LAN, przechodząc na działanie niezależne od niej. Dzięki temu poprawnie działające urządzenia nie zostaną w jakikolwiek sposób uszkodzone na skutek podjętych w czasie ćwiczeń akcji. Dodatkowo jedna konsola wybierana jest na stanowisko prowadzące. W przypadku jej awarii w sposób automatyczny funkcję prowadzącą przejmuje jedno ze stanowisk z trybu treningowego. Gdy pojawią się prawdziwe, poważne uszkodzenia, które zaczną narastać, możliwe jest natychmiastowe przerwanie ćwiczeń i powrót uczestniczących w nich konsol do standardowego trybu pracy bez konieczności ich resetowania i ponownej synchronizacji z pozostałymi elementami systemu IPMS. Jest to możliwe dzięki temu, że konsola prowadząca zachowuje łączność z siecią LAN i w tle, jednocześnie z wykonywaniem aplikacji IOS, na bieżąco przesyła aktualne dane o faktycznym stanie monitorowanych urządzeń. Do sesji treningowej może być wyznaczona dowolna liczba konsol, przy czym jedna zawsze musi być prowadzącą. Możliwe jest wgranie jednego, wspólnego scenariusza dla wszystkich stanowisk, dzięki czemu operatorzy mogą podnosić umiejętność wzajemnej współpracy. Istnieje także opcja przydzielenia różnych scenariuszy do różnych konsol.
        Kolejną aplikacją wgraną do sieci IPMS i wykorzystującą jej konsole jest system kontroli uszkodzeń odniesionych podczas walki BDCS (Battle Damage Control System). Pomaga on w radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych, związanych z pożarami na pokładzie, zalaniem wodą, zadymieniem i zagrożeniami natury radiologicznej, chemicznej oraz biologicznej, zapewniając wczesne rozpoznanie rodzaju uszkodzeń i koordynując podejmowane działania zaradcze. Zwiększa on tym samym zdolności obrony przeciwawaryjnej okrętu, przyczyniając się do poprawy możliwości przetrwania jednostki w warunkach bojowych. Układ BDCS współpracuje także z OBTS, dzięki czemu operatorzy przy konsolach mogą podnosić swoje umiejętności w zakresie walki z różnego rodzaju awariami.
        Podstawowa funkcja systemu BDCS polega na zarządzaniu wykrytymi uszkodzeniami. Operatorzy przy konsolach mogą dowolnie przełączać monitor między wyświetlaniem danych z kontroli i monitoringu prowadzonego przez sieć IPMS a raportami o uszkodzeniach, które automatycznie nanoszone są na plan całej jednostki GAP (General Arrangement Plan) i układane w kolejności od najpoważniejszego. Następnie poprzez wewnętrzną sieć LAN wysyłane są do wszystkich stanowisk kontrolnych. Dzięki temu informacje na wszystkich konsolach są na bieżąco uaktualniane, co daje pewność, że każdy z operatorów będzie podejmował decyzje na podstawie tych samych danych. System BDCS współpracuje z przenośnymi terminalami kontrolnymi RTU, do których z konsol trafiają komendy o uruchomieniu danych urządzeń mechanicznych systemu IPMS. Pozwalają one operatorom na zahamowanie rozprzestrzeniania się zagrożenia, umożliwiając na przykład zdalne wyłączenie wentylacji, odcięcie od reszty okrętu uszkodzonego przedziału oraz rozpoczęcie procedury oddymiania. Możliwa jest także inicjacja automatycznych procedur przeciwawaryjnych. Każda z nich jest uprzednio przygotowana i odpowiada różnego rodzaju zagrożeniom, zawierając listę punktów, które w obliczu danego problemu system wykonuje samodzielnie.
        Układ BDCS posiada wbudowaną aplikację, pozwalającą osobom obsługującym system na zobaczenie wpływu doznanych uszkodzeń oraz sprawności poszczególnych urządzeń na stabilność jednostki. Operator może także zainicjować tryb symulacyjny, wprowadzając do aplikacji dowolne dane związane z przeciwdziałaniem uszkodzeniom, jeszcze zanim one zostały podjęte, otrzymując w wyniku przewidywaną stabilność okrętu. Na południowo koreańskich niszczycielach typu Sejong-Daewang system BDCS prawdopdobnie otrzymał także inną, najnowszą wewnętrzną aplikację. Zawiera ona różne algorytmy, które na podstawie aktualnej sytuacji na jednostce określają takie informacje jak na przykład najbardziej optymalna droga ewakuacji znajdujących się w niebezpieczeństwie członków załogi oraz najlepsze miejsca do prowadzenia najskuteczniejszej akcji przeciwawaryjnej, wskazanie kierunków podmuchów w wypadku eksplozji znajdujących się na pokładzie ładunków bojowych rakiet i amunicji, wyselekcjonowanie łatwopalnych materiałów, które są zagrożone przez pożar i z tego względu natychmiast należy je przenieść. Dzięki tej funkcji możliwe jest przewidywanie rozwoju sytuacji i wczesnejsze podjęcie odpowiednich kroków, co zwiększa bezpieczństwo całego okrętu.
        System kontroli uszkodzeń odniesionych podczas walki BDCS wspomagany jest przez system monitoringu telewizyjnego o obiegu zamkniętym CCTV (Closed Circuit TeleVision), który także wykorzystuje konsole układu IPMS. Dostęp do kolorowych kamer możliwy jest bezpośrednio z prezentacji planu całej jednostki GAP poprzez wybór danej sekcji okrętu i komendę pokazania rejestrowanego obrazu, który może być wyświetlany w okienku lub na całym ekranie konsoli. Sieć BDCS może zostać skonfigurowana w ten sposób, że wraz z wykryciem uszkodzenia, obok raportu o nim, naniesionego na plan jednostki GAP, na konsolach systemu IPMS automatycznie wyskakuje okienko z obrazem z kamer z przedziału gdzie znajduje się usterka, o ile w tym miejscu jest kamera systemu CCTV.
        Ostatnią dodatkową aplikacją układu IPMS jest system nadzoru stanu wyposażenia EHM (Equipment Health Monitoring), znany także jako CBM (Condition-Based Maintenance system). Złożony on jest z różnego rodzaju czujników, które co jakiś czas są uruchamiane automatycznie. Dostarczają one informacji dotyczących zużycia danych elementów wyposażenia, co pozwala na określenie przez operatorów przy konsolach potrzeb serwisowych. Rozwiązanie to przyczynia się do oszczędności eksploatacyjnych, które byłyby wyższe w przypadku przeprowadzania standardowych przeglądów wszystkich urządzeń, wykonywanych przez mechaników.
        Południowo koreańskie okręty wyposażone zostały również w kompleksowy system ograniczenia promieniowania podczerwonego IRSS (InfraRed Signature Suppression), który opracowany został przez firmę Davis Engineering International. Pierwszy zestaw dla pierwszego niszczyciela typu KDX-3 dostarczono w 2007 roku. Jest on w pełni zautomatyzowany i za pomocą czujników rozmieszczonych na okręcie monitoruje otaczające środowisko, aktywnie rozmywając w nim termiczne widmo okrętu. Konsola jego głównej jednostki kontrolnej OSM (Onboard Signature Manager), wyświetlająca dane na temat statusu poszczególnych podsystemów, sprzężona jest z siecią komputerową układu napędowego, stanowiąc jej integralną część. Na podstawie zebranych z czujników danych o otaczającym środowisku jednostka OSM (Onboard Signature Manager) oblicza optymalną temperaturę dla niszczyciela i steruje wszystkimi podsystemami, za pomocą których jest ona osiągana. Pierwszym z nich jest specjalny dyfuzor, który nadmuchuje zimne powietrze w strumień gazów wylotowych z komina. Dodatkowo chłodzone one są poprzez system rozpylania wody morskiej SWI (Sea Water Injection). Tworzy on wodną mgiełkę w strumieniu gazów, zmniejszając ich temperaturę poprzez parowanie wody. Dyfuzory z układem SWI umieszczone są wewnątrz dwóch kominów. Kolejnym podsystemem jest układ AHC (Active Hull Cooling), który złożony jest z natryskujących zimną wodę zraszaczy, rozmieszczonych wzdłuż kadłuba i na nadbudówkach. Przyczynia się on nie tylko do obniżania temperatury jednostki, ale stanowi także część systemu umożliwiającego działanie w warunkach skażenia bronią biologiczną, chemiczną i radiologiczną, oczyszczając kadłub i nadbudówki z radioaktywnych pyłów, bakterii i substancji chemicznych.
        Układ napędowy niszczycieli typu KDX-3 jest kopią systemu zastosowanego na amerykańskich okrętach typu Arleigh Burke. Jest on wysoce niezawodny i zapewnia dostateczną moc, pozwalającą na operowanie z dala od własnych baz na wzburzonych, otwartych wodach. Złożony on jest z czterech turbin gazowych firmy General Electric model LM 2500 w odmianie skonfigurowanej do uzyskiwania jednostkowej mocy rzędu 32480 KM. Turbiny sterowane i monitorowane są przez konsole kontrolne, które połączone są między sobą w jedną sieć komputerową. Cztery z tych konsol znajdują się centrali sterowania CCS (Central Control Station), stanowiącej jądro całego systemu. Dzięki niemu osiągnięto wysoki stopień automatyzacji i umożliwiono w gładki sposób gwałtownie zmieniać tryby działania.
        Turbiny model LM 2500 rozmieszczone są po dwie w siłowni lewoburtowej i prawoburtowej, pracując w konfiguracji COGAG (COmbined Gas And Gas turbine). Oznacza to, że do osiągnięcia maksymalnej prędkości ponad 30 węzłów muszą być wykorzystane wszystkie cztery turbiny. Prędkości ekonomiczne uzyskiwane są przy pomocy dwóch turbin, przy czym jedna pracuje na lewoburtową śrubę, a druga na prawoburtową. Wszystkie jednostki napędowe model LM 2500 mają prawy kierunek obrotów. Z tego względu dla zapewnienia prawidłowego kierunku obrotów lewoburtowego wału dwie turbiny go napędzające ustawione zostały od strony dziobu względem przekładni redukcyjnej. Turbiny prawoburtowe znajdują się od strony rufy względem swojej przekładni. Jako że turbiny gazowe model LM 2500 nie mają biegu wstecznego, na końcu wałów umieszczono śruby nastawne, które mają zdolność obracania skrzydeł wokół osi prostopadłej do osi wału, regulując kąty ich wychylenia. Pozwala to kontrolować siłę naporu na wodę generowaną przez płaty śruby, co jest bardzo przydatne w warunkach zmiennego obciążenia turbin gazowych. Pozwala to na optymalne wykorzystanie ich mocy, dobierając siłę naporu na wodę stosownie do stawianych oporów. Dzięki zmiennym kątom wychylenia płatów śruby możliwe jest wsteczne poruszanie się bez konieczności odwrócenia kierunku obrotu wałów śrubowych. Można także zmieniać kurs, regulując ustawienie płatów tylko jednej śruby, co w połączeniu z szerokim kadłubem i dwoma sterami sprawia, że niszczyciele typu Sejong-Daewang są okrętami bardzo zwrotnymi. Zmiana kątów wychylenia płatów pomocna jest także przy zatrzymywaniu jednostki.
        Niszczyciele typu Sejong-Daewang zaprojektowane zostały z myślą o zapewnieniu kompleksowej obrony przeciwlotniczej, jak również przeciwdziałaniu innym, różnego rodzaju zagrożeniom wokół Półwyspu Koreańskiego. Podstawowym elementem wyposażenia temu służącym został zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS, zaprojektowany jako w pełni kompletny zestaw walki. Dzięki niemu i okrętom typu KDX-3 marynarka wojenna Korei Południowej stała się równorzędnym partnerem dla amerykańskiej floty, mogącą także samodzielnie zapewnić obronę własnego terytorium przed zagrożeniami ze strony Korei Północnej.
        Południowo koreańskie niszczyciele otrzymały system w wersji Baseline K1, który jest odpowiednikiem amerykańskiej odmiany Baseline 7 Phase 1, na szeroką skalę wykorzystującą rozwiązania oparte na powszechnie dostępnej technologii COTS (Commercial Off The Shelf). Opiera się on na sześciu komputerach, a całą sieć można podzielić na sześć głównych elementów, z których pierwszym, centralnym, jest lokalna sieć LAN (Local Area Network), do której podłączonych jest pięć pozostałych części. Należą do nich jednostka dowódczo-sterująca C&D (Command and Decision), system sprawdzania gotowości operacyjnej ORTS (Operational Readiness Test System), kompleks treningowy złożony z systemów AN/USQ-46 BFTT (Battle Force Tactical Trainer) i RSCES (Radar System Controller Environment Simulator), kompleks monitorów ADS (AEGIS Display System) i sieć przeciwlotnicza, złożona z trójwspółrzędnego radaru model AN/SPY-1D(V), systemu kontroli uzbrojenia WCS (Weapons Control System) oraz systemu kierowania ogniem FCS (Fire Control System) model Mk 99. Wszystkie elementy systemu AEGIS wymieniają informacje między sobą za pośrednictwem lokalnej sieci LAN, tworząc tym samym jedną całość.
        Zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS przede wszystkim przeznaczony jest do walki przeciwlotniczej, jednakże sprzęga on ze sobą wszystkie systemy okrętowe i pozwala na koordynację działań w zakresie zwalczania różnego rodzaju celów. Z tego względu z pierwszym z dwóch komputerów jednostki dowódczo-sterującej C&D bezpośrednio sprzężone są wszystkie okrętowe radary, systemy walki elektronicznej, system identyfikacji "swój czy obcy" (IFF - Identfication Friend / Foe) oraz systemy kierowania ogniem, chociaż układ kierowania walką przeciwpodwodną ma większą autonomię. Do drugiego komputera jednostki C&D podłączony jest system dystrybucyjny CDLMS (Common Data Link Management System), który scala i zarządza liniami transmisji danych (Link 11, Link 16).
        Zebrane ze wszystkich systemów okrętowych dane wyświetlane są na konsolach w standardzie AN/UYQ-70 w jednostce C&D, które w całości stworzone zostały z wykorzystaniem powszechnie dostępnej technologii COTS. Na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX wieku zaczęto sobie zdawać sprawę z tego, że wykorzystanie tej technologii jest rozwiązaniem znacznie tańszym od standardowego, a przy tym równie efektywnym. W 1991 roku Dowództwo Techniczne Marynarki Wojennej (NAVSEA - NAVal SEA systems command) stworzyło program COSIP (Computer Open Systems Implementation Program), którego zadaniem było poszukiwanie dostępnych na rynku rozwiązań, odpowiadających wymaganiom floty. Technologia COTS wkroczyła także do systemów wyświetlania, czego pierwszym przykładem był układ AN/UYQ-65, pierwszy raz zaprezentowany w 1995 roku. W październiku 1993 roku amerykańskie Dowództwo Techniczne Marynarki Wojennej oficjalnie poprosiło zainteresowane przedsiębiorstwa o składanie propozycji zaawansowanego układu wyświetlania ADS (Advansed Display System), który w całości opierałby się na rozwiązaniach COTS. W styczniu 1994 roku konkurs wygrała firma Unisys Electronics, która w 1996 roku przejęta została przez Lockheed-Martin Tactical Defense Systems. Zaproponowany układ znany jest obecnie jako AN/UYQ-70. Może on pracować w trzech różnych trybach. W pierwszym z nich emuluje działanie poprzednich systemów AN/UYA-4 lub AN/UYQ-21. W drugim działa w systemie AN/UYQ-70, a w trzecim, hybrydowym, łączy dwa pierwsze tryby.
        Układ AN/UYQ-70 opiera się nie tylko na technologii COTS, ale także na koncepcji modułowej. Dzięki temu ta sama konsola COTS może występować w różnych konfiguracjach, począwszy od wolnostojącej do zblokowania kilku w jedną całość. W każdej konsoli możliwe jest także zastosowanie jednego lub dwóch ekranów CRT (Cathode-Ray Tube) lub LSD (Large Screen Display) z dopasowaniem ich wielkości. Konsole z LSD określane są jako CLSD (COTS Large Screen Display). Podobnie jak w przypadku wsześniejszych jednostek, konsole układu wyświetlania AN/UYQ-70 posiadają wbudowaną pamięć, która przechowuje całą grafikę potrzebną do wyświetlania informacji. Dzięki temu zmniejsza się obciążenie komputerów przetwarzania danych systemu AEGIS, z którym konsole współpracują.
        Wszystkie konsole systemu AEGIS mają na swój użytek cztery procesory przetwarzania danych EPS (Embedded Processor System), które odciążają główne komputery poszczególnych elementów całej sieci. Poprzez konsole w jednostce C&D operatorzy czuwają nad prawidłowym przebiegiem automatycznych operacji wykonywanych przez cały system AEGIS w zakresie walki przeciwlotniczej, przeciwokrętowej i przeciwpodwodnej. Kontrolują także prawidłowość identyfikacji przeprowadzonej przez system IFF. Poprzez lokalną sieć LAN z jednostką C&D i pozostałymi elementami systemu AEGIS połączony jest system sprawdzania gotowości operacyjnej ORTS. Pozwala on operatorom zarządzić testy sprawnościowe poszczególnych elementów wyposażenia, takich jak uzbrojenie i systemy kierowania ogniem. Oprócz testów na żądanie jednostka ORTS bez przerwy nadzoruje działanie wszystkich elementów wyposażenia okrętów i systemu AEGIS, automatycznie wykrywając usterki w konfiguracji systemu, izolując błędne zapisy od reszty i podejmując próbę rekonfiguracji. Jednostka ORTS informuje operatora obsługującego system C&D o błędzie i wyświetla aktualną gotowość bojową, szacowaną skuteczność systemu ze złą konfiguracją.
        Następną częścią zintegrowanego systemu AEGIS, obsługiwaną przez trzeci komputer jest kompleks treningowy, który ma połączenie ze wszystkimi elementami systemu AEGIS poprzez lokalną sieć LAN. Złożony on jest z dwóch podsystemów. Pierwszym z nich jest AN/USQ-46 BFTT, który pozwala na tworzenie scenariuszy bojowych dla pojedynczego okrętu, zespołu lub całej floty. W oryginalnej formie nie uwzględnia on walki przeciwpodwodnej, jednakże prawdopodobnie w standardzie Baseline K1 podłączony został do układów treningowych hydrolokatorów, przez co zagrożenia ze strony okrętów podwodnych mogą być brane pod uwagę. Drugim elementem kompleksu treningowego jest podsystem RSCES, który umożliwia ćwiczenie walki przeciwpowietrznej. Sprzęgnięty on jest nie tylko z systemem AEGIS, ale także z systemem identyfikacji "swój czy obcy" IFF, systemami walki elektronicznej i kierowania ogniem oraz z okrętowymi radarami.
        Kolejnym elementem systemu AEGIS jest kompleks monitorów ADS. Monitory sterowane są przez czwarty komputer oparty na technologii COTS. Otrzymuje on dane za pośrednictwem lokalnej sieci LAN z jednostki dowódczo-sterującej C&D. Monitory konsol w standardzie wyświetlania AN/UYQ-70 prezentują różne informacje i obrazy związane z sytuacją taktyczną wokół okrętu. Oficerowie dowodzący mają możliwość stałego obserwowania monitorów i wyboru danego rodzaju prezentacji graficznej obiektów, linii brzegowych, zasięgu uzbrojenia własnej jednostki i innych elementów, ważnych z punktu widzenia wykonywanego zadania. Istnieje także możliwość zaznaczenia danego celu, co jest równoznaczne z wyświetleniem szczegółowych informacji o nim, które na bieżąco są aktualizowane.
        Ostatnim elementem systemu AEGIS jest sieć przeciwlotnicza. W jej skład wchodzi podstawowe urządzenie obserwacji przestrzeni powietrznej systemu AEGIS w postaci trójwspółrzędnego, wielofunkcyjnego, komputerowo sterowanego radaru matrycowo-fazowego model AN/SPY-1D(V), który opracowany został specjalnie dla jednostek wielkości niszczyciela. Złożony on jest z czterech płaszczyzn antenowych o wymiarach 3,8 metra na 3,8 metra, z których każda zwrócona jest w inną stronę, co zapewniana stały okrężny dozór. Konwencjonalne anteny obrotowe nie są w stanie nieprzerwanie śledzić dany obiekt, gdyż wiązka radarowa wysyłana jest w kierunku, w którym zwrócona jest antena. Aby drugi raz cel pojawił się na ekranie konieczne jest wykonanie pełnego obrotu. Poprawne działanie radaru zależne jest od liczby obrotów na minutę, która nie może przekroczyć pewnej wartości. Jeżeli cel porusza się bardzo szybko, przerwy w wyświetlaniu go na ekranie mogą mieć bardzo duże znaczenie w zakresie obronności jednostek. Co więcej, aby móc skutecznie zneutralizować zagrożenie konieczny jest osobny radar służący śledzeniu celu. Nieruchome anteny radaru model AN/SPY-1D(V), pracujące w pasmach E i F (oznaczenie według standardu NATO - North Atlantic Treaty Organization) lub w paśmie S (oznaczenie według standardu Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników IEEE - Institute of Electrical and Electronics Engineers), zapewniają nieprzerwane wysyłanie wiązek we wszystkich kierunkach i ich nieustanny odbiór. W razie potrzeby możliwe jest skupienie wiązek i wysyłanie ich w konkretnym kierunku. Operator radaru może w ten sposób nieco zwiększyć zasięg wykrywania, co nie odbywa się kosztem przeszukiwania innych kierunków. Radar model AN/SPY-1D(V) łączy w sobie funkcje wykrywania, klasyfikacji, śledzenia i naprowadzania do 18 rakiet przeciwlotniczych jednocześnie. Nisko lecący obiekt może być zlokalizowany w odległości do 80 kilometrów, natomiast w przypadku celów znajdujących się na wyższych pułapach zasięg wykrywania zwiększa się do około 360 kilometrów. Łącznie radar model AN/SPY-1D(V) może śledzić około 200 celów powietrznych, obrazując je na konsolach z wyświetlaczami. Liczba ta może być znacznie większa, a wszystko zależy od mocy obliczeniowej komputerów przetwarzania danych systemu AEGIS. W przypadku uszkodzenia jednej z płaszczyzn antenowych lub jej całkowitego zniszczenia radar może pracować dalej.
        Na niszczycielach typu Sejong-Daewang radar model AN/SPY-1D(V) jest podstawowym źródłem informacji o obiektach powietrznych. Podobnie jak jednostki typu Arleigh Burke południowo koreańskie okręty nie są wyposażone w inny, zapasowy system. Uznawane jest to za mankament, gdyż w przypadku jakiejkolwiek poważniejszej awarii samodzielnie działająca jednostka pozbawiona będzie systemu obserwacji przestrzeni powietrznej. Problem ten częściowo rozwiązuje zainstalowanie francuskiego systemu wykrywania i śledzenia w podczerwieni IRST model VAMPIR-MB (Veille Air-Mer Panoramique Infra-Rouge - Modular Bispectrale), znanego także jako DIBV-2A, którego zadaniem jest wykrywanie rakiet przeciwokrętowych w oparciu o ich widmo termiczne. Prace nad nim rozpoczęły się w 1992 roku i prowadzone były przez firmę SAGEM (Société d’Applications Générales de l’Électricité et de la Mécanique), która w 2005 roku połączyła się z SNECMA (Société Nationale d'Étude et de Construction de Moteurs d'Aviation) i stworzyła grupę Safran, której częścią jest dywizja zajmująca się przemysłem zbrojeniowym SAGEM Défense Sécurité. System model VAMPIR-MB wszedł do służby we francuskiej flocie pod koniec 1994 roku. Złożony on jest z zestawu kamer termowizyjnych, działających na trzech różnych częstotliwościach i umieszczonych w jednej obudowie. Zasięg wykrywania obiektów dochodzi do 20 kilometrów. Cały układ kontrolowany jest za pomocą konsoli, obsługiwanej przez jednego operatora. Wyświetlacz konsoli podzielony jest na sześć pasków, z których trzy prezentują częstotliwości podczerwone, a trzy przetworzony obraz.
        Kolejnym elementem sieci przeciwlotniczej są trzy radary ciągłego podświetlania celu CWI (Continuous Wave Illuminator) model AN/SPG-62, które weszły do służby w 1983 roku wraz z pierwszym krążownikiem typu Ticonderoga. Każdy z nich posiada okrągłą antenę o średnicy 2,3 metra, która może być obracana i podnoszona. Radary model AN/SPG-62 pracują na pasmach I oraz J (oznaczenia według standardu NATO) lub w pasmach X, Ku i na części pasma K (oznaczenia według standardu Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników IEEE). Stanowią one część systemu kierowania ogniem model Mk 99, który podporządkowany jest systemowi AEGIS. Radar model AN/SPY-1D(V) wykrywa i śledzi obiekty do zniszczenia. Kontrolujący go piąty komputer przetwarzania danych przekazuje uzyskane informacje do systemu kontroli uzbrojenia WCS, opartego na szóstym komputerze. Jednostka WCS oblicza rozwiązania ogniowe i przydziela cele do zniszczenia systemowi kierowania ogniem model Mk 99, który nakierowuje na wskazane obiekty radary model AN/SPG-62. Wysyłają one w ich kierunku ciągłe wiązki CW (Continuous Wave), które odbijają się od danego obiektu i odbierane są przez półaktywny system naprowadzania zainstalowany w rakietach przeciwlotniczych firmy Raytheon serii SM-2MR. System kierowania ogniem model Mk 99 kontroluje nie tylko radary model AN/SPG-62, ale także dwa kompleksy pionowych wyrzutni VLS (Vertical Launching System) firmy Martin Marietta Corporation (obecnie Lockheed-Martin) model Mk 41. Kompleks dziobowy złożony został z sześciu, a kompleks rufowy z czterech ośmiokontenerowych modułów. Każdy kontener mieści jedną rakietę, co oznacza, że łączna liczba przenoszonych pocisków wynosi 80 sztuk. Osiem kontenerów każdego modułu ustawionych jest w dwóch rzędach po cztery obok siebie. Podczas procedury odpalenia wykorzystywana jest technika "gorącego startu", która polega na uruchomieniu silnika rakiety wewnątrz wyrzutni. Z tego względu każdy moduł wyposażony jest we wspólny dla wszystkich kontenerów system odprowadzający gazy wylotowe, umieszczony między dwoma rzędami rakiet. Gazy wylotowe wyprowadzane są pionowo w górę, tak aby startujący pocisk nie doznał uszkodzeń od wysokiej temperatury. Każdy kontener wyposażony jest także w układ odladzania i osuszania oraz w automatyczny system zalewania wyrzutni w razie pożaru. Wszystkie moduły model Mk 41 mają dwie własne jednostki kontroli startu LCU (Launch Control Units), po jednej na każdy rząd kontenerów. Istnieje także funkcja, aby tylko jedna jednostka kontrolowała wszystkie wyrzutnie, a druga była w tym czasie wyłączona. Każdy z systemów LCU, otrzymujący komendę odpalenia z okrętowego systemu kierowania ogniem model Mk 99, składa się z automatycznego systemu otwierania i zamykania pokryw wyrzutni oraz układu sterowania kolejnością startu. Jednocześnie do wystrzelenia mogą być przygotowane dwie rakiety, po jednej w każdym rzędzie.
        Ze wszystkich elementów systemu AEGIS operatorzy mają wpływ na oprogramowanie jednostki dowódczo-sterującej C&D, systemu kontroli uzbrojenia WCS i radaru model AN/SPY-1D(V). W każdym z tych elementów mogą być modyfikowane zasady walki, określające zachowanie systemu AEGIS w trybie automatycznym w danych sytuacjach. Gdy dany obiekt zostanie wykryty następuje analiza otrzymanych odpowiedzi na zapytania systemu identyfikacji "swój czy obcy" IFF. Gdy cel określony zostanie jako wrogi na bazie wprowadzonych wcześniej zasad walki przypisywany jest jemu poziom niebezpieczeństwa, zależny od prędkości obiektu, kierunku poruszania się, odległości i tym podobne. Dane te przesyłane są do kompleksu monitorów ADS i prezentowane na wyświetlaczach. Między innymi na tej podstawie oficer dowodzący okrętem podejmuje decyzję czy system AEGIS ma odpowiedzieć na zagrożenie w trybie automatycznym czy manualnym.
        Podstawowym uzbrojeniem niszczycieli typu KDX-3, przeznaczonym do zwalczania celów powietrznych, są rakiety model RIM-66M-2 Standard MR (SM-2MR Block IIIA), które pozyskano w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS. W czerwcu 2006 roku komórka Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, znana jako DSCA, poinformowała Kongres o możliwej sprzedaży poprzez projekt FMS, prowadzony przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, pocisków w odmianie RIM-66M-5 Standard MR (SM-2MR Block IIIB). Południowo koreański rząd poprosił o 48 rakiet wraz z częściami zamiennymi, dokumentacją techniczną, wsparciem przy instalacji tych pocisków na niszczycielach typu Sejong-Daewang oraz przeszkoleniem w zakresie ich obsługi. Wartość kontraktu szacowana była na 111 milionów dolarów. Wejście do służby serii SM-2 MR Block IIIB nie nastręczało dużych problemów, gdyż już wcześniej marynarka wojenna przystosowała swoje okręty do wykorzystywania bliźniaczego modelu SM-2MR Block IIIA.
        Rakiety przeciwlotnicze zapewniają okrętom ochronę przez zagrożeniami na krótkim i średnim dystansie. W przypadku przedarcia się rakiet przeciwokrętowych przez tą linię obrony do odparcia ataku pozostaje inny rakietowy system obrony przeciwlotniczej na krótkim dystansie model Mk 31 Mod. 1 GMWS (Guided Missile Weapon System), który wykorzystuje pociski typu "odpal i zapomnij" RIM-116A RAM Block 1 (Rolling Airframe Missile). Wybrany on został przez południowo koreańską flotę na początku 2000 roku na drodze wieloetapowego konkursu, rywalizując z takimi systemami jak izraelski z rakietami Barak, który wspólnie opracowały firmy IAI (Israel Aerospace Industries, wcześniej znana jako Israel Aircraft Industries) i Rafael Advanced Defense Systems (wcześniej znana jako Rafael Armament Development Authority), czy francuski firmy Thomson-CSF (obecnie grupa Thales) model Crotale Naval NG (Nouvelle Génération), wykorzystujący rakiety firmy Matra Défense model VT-1. System model Mk 31 Mod. 1 zakupiony został od firmy Raytheon na drodze bezpośredniej sprzedaży komercyjnej (DCS - Direct Commercial Sales).
        System ten złożony jest z trzech podstawowych podsystemów. Pierwszym jest jednostka WCP (Weapon Control Processor), obliczająca rozwiązania ogniowe, drugim wyrzutnia model Mk 49 GMLS (Guided Missile Launching System), a trzecim rakiety. System nie posiada własnych czujników, dlatego układ WCP sprzęgnięty został z jednostką kontroli uzbrojenia WCS systemu dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS. Otrzymuje on od niej wszystkie dane konieczne do obliczenia rozwiązań ogniowych, dotyczące odległości od obiektu, jego prędkości, kursu i wysokości. Dane te gromadzone są przez radar model AN/SPY-1D(V). Poza tym jednostka WCP połączona jest z systemem walki elektronicznej model SLQ-200(V)1K Sonata, który transmituje dane dotyczące częstotliwości radaru naprowadzania zbliżającej się rakiety, o ile da się ją ustalić. Wyrzutnia Mk 49 pokrywa przestrzeń 129 stopni i może być podnoszona w zakresie od minus 25 do plus 80 stopni. Zawiera ona 21 kontenerów model Mk 44 GMRP (Guided Missile Round Pack), z których każdy mieści jedną rakietę RIM-116A RAM Block 1. Kontenery skonstruowane są w ten sposób, że elektroniczny układ przetwarzania danych każdego pocisku utrzymuje stałą łączność z jednostką WCP, otrzymując od niej wszystkie dane potrzebne do przechwycenia celu. Po odpaleniu rakieta nie otrzymuje dalszych informacji o obiekcie z okrętu, autonomicznie naprowadzając się na wyznaczony cel.
        Wyrzutnia model Mk 49 umieszczona została w przedniej części okrętów. W tylniej znajduje się artyleryjski zestaw CIWS (Close-In Weapons System) model SGE-30 Goalkeeper, który wykorzystywany jest do obrony bezpośredniej. Działa on w pełni automatycznie, wykrywając i śledząc obiekty, oceniając zagrożenie oraz otwierając i wstrzymując ogień zaporowy. Kombinacja zestawu artyleryjskiego oraz rakiet model RIM-116A RAM Block 1 tworzy kompletny, wzajemnie uzupełniający się system obrony bezpośredniej.
        Do biernych środków obrony przeciwlotniczej zalicza się system walki elektronicznej model SLQ-200(V)1K Sonata, który opracowany został przez południowo koreańską firmę LIG Nex1, wcześniej znaną jako LG Innotek. Prawdopodobnie stworzony on został w oparciu o kompleks model APECS II/AR-700A, w który wyposażone zostały niszczyciele typu KDX-1. System SLQ-200(V)1K Sonata złożony jest z układu ESM (Electronic Support Measures), który za pomocą jednego odbiornika ORU (Omni-directional Receiving Unit), umieszczonego na szczycie masztu, wychwytuje emisję sygnałów radarowych i elektronicznych, jednocześnie je wzmacniając. Kolejnymi elementami są dwie anteny określające kierunek pochodzenia sygnałów DFU (Direction Finding Unit). Kompleks model SLQ-200(V)1K Sonata złożony jest także z systemu przeciwdziałania elektronicznego ECM (Electronic CounterMeasures), w skład którego wchodzą dwie anteny JTU (Jamming Transmission Unit). Tak skonstruowany system umożliwia określenie częstotliwości promieniowania radarowego, jego amplitudy, kierunku pochodzenia i czasu odebrania. Na tej podstawie uruchamiany jest podsystem ECM, który zagłusza wskazane sygnały. W skład systemu SLQ-200(V)1K wchodzi także własna jednostka zasilania PIU (Power Interface Unit), układ chłodzenia suchym powietrzem oraz układ wymiany ciepła. Sterowanie całym kompleksem walki elektronicznej odbywa się za pomocą jednej konsoli CCU (Command and Control Unit). Zgromadzone dane wysyłane są do pierwszego komputera jednostki dowódczo-sterującej C&D systemu AEGIS.
        Drugim pasywnym elementem obrony przeciwlotniczej są dwie wyrzutnie celów pozornych model DAGAIE Mk 2 (Disposatif d'Autodéfense pour la Guerre Anti-missiles Infra-rouge et Électro-magnétique), które we flocie francuskiej oznaczone są jako AMBL-1B. Program rozwojowy całej serii DAGAIE rozpoczął się w 1974 roku i wspólnie prowadziły go firmy CSEE Défense (wyrzutnie) oraz Matra Défense (ładunki dipoli i flary). Był on odpowiedzią na zgłoszone przez marynarkę wojenną Francji zapotrzebowanie na system zdolny do przeciwdziałania szybko i nisko nadlatującym ze wszystkich kierunków rakietom przeciwokrętowym. W przedstawionych założeniach sprecyzowano, że czas reakcji systemu nie powinien przekraczać pięciu sekund. System z wyrzutniami celów pozornych model DAGAIE Mk 2 wszedł do służby w 1986 roku i był rozwojową wersją odmiany DAGAIE Mk 1 (AMBL-1A), zwiększając zasięg oraz czas działania wystrzeliwanych ładunków.
        Układ z wyrzutniami DAGAIE Mk 2 wykorzystuje komputer cyfrowy, sprzężony z jednostką C&D systemu dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS. Na podstawie danych uzyskanych z radarów operatorzy przy konsolach układu C&D określają stopień zagrożenia odnośnie poszczególnych obiektów, decydując o użyciu flar i dipoli. Proces ten może odbywać się także w trybie automatycznym. Odpowiednie informacje wysyłane są z jednostki C&D do komputera systemu z wyrzutniami DAGAIE Mk 2. Ten w około 0,2 sekundy oblicza rozwiązania ogniowe dla ładunków. Każda wyrzutnia w czasie mniejszym niż 10 sekund może skutecznie poradzić sobie z jednoczesnym atakiem pięciu rakiet przeciwokrętowych, które naprowadzane są radarowo i termicznie, wykorzystując po dwie kasety przeciwko pociskom używającym radaru i promieniowania podczerwonego. Każda wyrzutnia posiada 10 stanowisk startowych, w których można umieścić dwa rodzaje kaset z ładunkami. Pierwsza wersja zawiera 33 ładunki dipoli (paski folii metalizowanej), których zadaniem jest zakłócanie wiązek radarowych naprowadzających rakiety. Każda z 33 dipoli posiada cztery ładunki z paskami folii metalizowanej, które uaktywniane są w sekwencji. Oznacza to, że dipola z jednej kasety uwalniają swą zawartość w 132 różnych miejscach, tworząc chmurę pasków, zakłócających pracę radarów w pasmach H, I oraz J (standard NATO) lub na części pasma C, pasmach X, Ku oraz części K (standard IEEE) przez więcej niż 10 minut. Druga odmiana kaset mieści 34 flary do zakłócania elektrooptycznych i termicznych (na podczerwień) systemów naprowadzania. Flary wystrzeliwane są w sekwencji jedna po drugiej i po osiągnięciu maksymalnej wysokości powoli opadają na spadochronach. Czas działania wynosi 30 sekund i każdy ładunek wpada do wody w jednosekundowych odstępach.
        Nowiścią w stosunku do wersji DAGAIE Mk 1 jest możliwość zainstalowania na stanowiskach startowych od dwóch do czterech poczwórnych wyrzutni odpowiednio w miejsce dwóch lub czterech kaset. W każdym z czterech kontenerów jednej wyrzutni umieszczony jest jeden pocisk z trzema ładunkami dipoli. Po odpaleniu paski folii metalizowanej uwalniane są w sekwencji jeden po drugim w odległości 250 metrów (wysokość 60 metrów), 500 metrów (wysokość 80 metrów) i 750 metrów (wysokość 100 metrów), a czas ich działania wynosi ponad dwie minuty.
        W zakresie walki przeciwokrętowej podstawowym systemem uzbrojenia są rakiety firmy LIG Nex1 model SSM-700K Hae Sung. W październiku 2006 roku południowo koreańska flota podpisała kontrakt na wyprodukowanie do 2010 roku 100 tych pocisków. Na niszczycielach typu Sejong-Daewang wystrzeliwane są one z czterech poczwórnych wyrzutni umieszczonych na śródokręciu po dwie na każdej burcie. Okręty nie są wyposażone w magazyn dla rakiet przeciwokrętowych, a ich liczba ogranicza się do 16 sztuk w wyrzutniach. Brak jest informacji na temat zainstalowanego dla nich systemu kierowania ogniem. Być może jest on odpowiednikiem amerykańskiego systemu HSCLCS (Harpoon Ship Command Launch Control System) model AN/SWG-1A, który zastosowano na poprzednich niszczycielach typu KDX-1 oraz typu KDX-2. Najprawdopodobniej, tak samo jak na amerykańskich niszczycielach typu Arleigh Burke, system kierowania ogniem rakiet przeciwokrętowych sprzęgnięty jest z jednostką dowódczo-sterującą C&D sieci AEGIS, otrzymując od niej dane dotyczące celu. Te gromadzone są przez dwuwspółrzędny radaru dozoru nawodnego model SPS-95K, który opracowany został przez dywizję zajmującą się produkcją zbrojeniową, należącą do firmy Daewoo Telecom. W grudniu 2001 roku dywizja ta zakupiona została przez firmę MteQ Systems.
        Projekt impulsowego radaru model SPS-95K zakładał stworzenie małego, lekkiego i niezawodnego systemu, który mógłby być wykorzystywany do dozoru przestrzeni nawodnej i nawigacji przez korwety, fregaty i niszczyciele. Program rozwojowy zakończył się w styczniu 1994 roku i w grudniu 1995 roku południowo koreańska flota zdecydowała się na jego zakup. Radar model SPS-95K w szerokim stopniu wykorzystuje technologię opartą na półprzewodnikach (solid-state technology). Złożony on jest z kilku elementów, do których zalicza się obrotowa antena, własny system identyfikacji "swój czy obcy" IFF, układ wykrywania i neutralizacji wrogich systemów przeciwdziałania elektronicznego ECCM (Electronic Counter-CounterMeasures), system nadawczo-odbiorczy oraz jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych. Prędkość obrotowa anteny oraz moc układu nadawczo-odbiorczego pozwala na wykrywanie obiektów w zasięgu około 200 kilometrów. Dozór odbywa się w sposób dookólny, jednakże możliwe jest ustawienie trybu przeszukiwania tylko wybranego przez operatora sektora. Częstotliwość powtarzania impulsów (PRF - Pulse Repetition Frequency), wysyłanych w pasmach G oraz H (standard NATO) lub w paśmie C (standard IEEE), może być zmieniana. Jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych sprzęgnięta jest z systemem C&D sieci AEGIS, poprzez który dane trafiają do systemu kierowania ogniem rakiet przeciwokrętowych.
        Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwokrętowego na okrętach typu KDX-3 jest jedna, amerykańska, pojedyncza, automatyczna armata kalibru 127 mm. model Mk 45 Mod. 4. Jej program rozwojowy, początkowo znany jako Mk 45 Gun System Technical Improvement Program, rozpoczął się w styczniu 1996 roku i był prowadzony przez firmę BAE Systems Land and Armaments, natomiast kontrakt z marynarką wojenną Stanów Zjednoczonych na projekt i ich produkcję podpisany został w lutym tego samego roku. W latach 1997 - 1998 na poligonie testowym NSWCDD (Naval Surface Warfare Center, Dahlgren Division) w Dahlgren w stanie Virginia przeprowadzono udane próby armaty i w listopadzie 1999 roku mogła być ona zainstalowana na niszczycielu USS Winston S. Churchill (DDG 81), który był w tym czasie budowany. Zainstalowane na okrętach typu Sejong-Daewang armaty model Mk 45 Mod. 4 zakupione zostały przez południowo koreańską flotę na zasadach bezpośredniej sprzedaży komercyjnej DCS. W ramach podpisanej umowy firma Kia Heavy Industries otrzymała licencję na produkcję niektórych jej elementów.
        Armata jest częścią systemu artyleryjskiego GWS (Gun Weapon System) serii Mk 34, będącego integralnym elementem sieci AEGIS. W jego skład wchodzi także system kierowania ogniem serii Mk 160 oraz jeden zestaw optyczny OSS (Optical Sight System) serii Mk 46. W założeniach armata Mk 45 Mod. 4 miała wykorzystywać standardowe pociski, jak również nową kierowaną amunicję o wydłużonym zasięgu ERGM (Extended Range Guided Munition) model EX-171. Dzięki niej południowo koreańska flota zyskałaby możliwość wsparcia wojsk lądowych na bardzo dużych dystansach, ostrzeliwując cele w zasięgu 108 kilometrów. Z wykorzystaniem standardowej amunicji zasięg rażenia zmniejszał się do 38 kilometrów. Dodatkowo standardowa amunicja dawałaby dużą elastyczność użycia armaty, pozwalając na prowadzenie ognia przeciwlotniczego w zasięgu 29 kilometrów. Ostatecznie program rozwojowy amunicji model EX-171 zakończył się niepowodzeniem i został anulowany w marcu 2008 roku, a armata model Mk 45 Mod. 4 wykorzystuje jedynie standardowe pociski.
        Z uwagi na planowane wykorzystanie amunicji ERGM, cechującej się większą energią strzału oraz masą, armata serii Mk 45 Mod. 4 nieco różni się od poprzednich wersji. Jej konstrukcja waży około 21300 kilogramów. Obrotowa wieża, wykonana w technologii obniżonej wykrywalności "stealth", porusza się z prędkością 30 stopni na sekundę i pokrywa przestrzeń w zakresie 340 stopni. Mechanizm obrotowy dodatkowo wzmocniono względem poprzednich armat. Lufa kalibru 127 mm. może być podnoszona pod kątami od minus 15 do plus 65 stopni z prędkością 20 stopni na sekundę. W porównaniu do poprzednich modeli została ona nieco wydłużona, dla zapewnienia odpowiedniej prędkości wylotowej cięższej amunicji ERGM, jak również zapewniono jej większą przestrzeń odrzutową. Szybkostrzelność wynosi 20 strzałów na minutę, a naboje dostarczane są z magazynu pod armatą do lufy za pomocą automatycznego podajnika. Aby nie pomylił on naboi ERGM ze standardowymi zainstalowano system rozpoznawania amunicji ARS (Ammunition Recognition System), który identyfikował rodzaj pocisków. W przypadku załadowania niewypału jest on automatycznie usuwany z lufy. W pełni samoczynny tryb działania nie umożliwia prowadzenia nieprzerwanego ognia, gdyż pojemność dostosowanego do naboi ERGM magazynu pod armatą ograniczona jest do 20 sztuk amunicji. Zapas przenoszonych naboi wynosi 680 sztuk. Ich ładowanie do magazynu nadzorowane jest przez trzy osoby, których stanowiska znajdują się pod pokładem, a nie wewnątrz obrotowej wieży. Załoga armaty złożona jest z dowódcy, operatora konsoli kontrolnej oraz ładowniczego. Jeżeli ogień ma być prowadzony nieprzerwanie muszą być oni obecni na swoich stanowiskach, na bieżąco uzupełniając magazyn amunicji.
        Zamiast amunicji ERGM armata model Mk 45 Mod. 4 wykorzystuje różne pociski przeciwpancerne, ważące około 30 kilogramów. Szybkostrzelność 20 strzałów na minutę osiągana jest w przypadku strzelania amunicją z zapalnikiem ustawionym na inicjację wybuchu w momencie uderzenia w obiekt. Aby opóźnić zapłon konieczne jest ustawienie czasu eksplozji od momentu trafienia w cel. Zajmuje się tym elektryczna nastawnica zapalników czasowych, która zmniejsza szybkostrzelność do 16 strzałów na minutę. Nastawnica umieszczona jest nad podajnikiem naboi do lufy. Podajnik ma możliwość wyboru amunicji, która ma być ładowana do lufy. Odpowiednia komenda pobrania przez podajnik danego rodzaju naboju wydawana jest przez operatora (członka obsługi armaty) przy konsoli, sprzężonej z systemem serii Mk 160. Cały układ kontroli armaty jest nieco zmodyfikowany względem poprzednich wersji. Przed wystrzeleniem naboje ERGM wymagały zaprogramowania w ich komputerze pokładowym danych o położeniu celu, czym zajmował się tak zwany system Gun/ERGM.
        Na niszczycielach typu Sejong-Daewang armata model Mk 45 Mod. 4 sterowana jest za pomocą systemu kierowania ogniem serii Mk 160. Jego komputer model AN/UYK-44 ma bezpośrednie połączenie z jednostką dowódczo-sterującą C&D, systemem treningowym AN/USQ-46 BFTT oraz siecią przeciwlotniczą układu AEGIS, która stanowi źródło informacji o celach powietrznych. Drugim źródłem jest opracowany przez firmę Norden Systems, będącą obecnie częścią przedsiębiorstwa Northrop Grumman, dwuwspółrzędny radar dozoru nawodnego model AN/SPS-67(V)3, który ma bezpośrednie połączenie nie tylko z jednostką C&D, ale także z systemem Mk 160. Program rozwojowy serii AN/SPS-67 nakierowany był na stworzenie następcy radarów AN/SPS-10, które miały być wymienione w proporcji jeden do jednego. W celu ułatwienia tego zadania zamierzano wykorzystać tą samą antenę, dzięki czemu wymianie miało podlegać jedynie takie wyposażenie jak konsola i komputer przetwarzania danych. Radar z anteną pochodzącą z systemu AN/SPS-10 oznaczony został jako AN/SPS-67(V)1 i wszedł do służby w 1982 roku. Model AN/SPS-67(V)3 posiada inną antenę, taką samą jak w wersji (V)2, i dodatkowo wprowadzono do niego wiele istotnych modyfikacji względem dwóch poprzednich odmian. Projektując radary serii AN/SPS-67 pierwszy raz wykorzystano technologię wystandaryzowanych modułów wyposażenia SEM (Standard Electronic Module), które upraszczają całą konstrukcję i ułatwiają wszelkie prace związane z utrzymaniem i naprawami. Poza tym moduły te mogą być wykorzystywane w różnych radarach, przyczyniając się do zmniejszenia kosztów produkcji i zwiększenia wzajemnej kompatybilności różnych układów. Radary serii AN/SPS-67 charakteryzują się większą niezawodnością w stosunku do swoich poprzedników AN/SPS-10, jak również krótszym czasem naprawy, co osiągnięto dzięki modularyzacji i wbudowanemu systemowi kontrolnemu, testującemu sprawność poszczególnych elementów.
        Radar model AN/SPS-67(V)3 wyposażono w podłużną obrotową antenę, która jest odporna na silne promieniowanie radioaktywne, powstałe po wybuchu ładunku jądrowego. Ma ona wbudowany własny układ IFF i może poruszać się z prędkością 15 lub 30 obrotów na minutę (RPM - Rounds Per Minute). System nadawczo-odbiorczy wysyła impulsy na częstotliwościach w części pasma C (standard IEEE) lub w paśmie G (standard NATO). Jego moc oraz prędkość obrotowa anteny są wystarczające do lokalizacji obiektów nawodnych w odległości około 100 kilometrów. Układ AN/SPS-67(V)3 może być także wykorzystywany do nawigacji portowej. W czasie testów okazało się, że jest w stanie wykryć boję w odległości niemal 70 metrów. Poza tym w porównaniu do dwóch poprzednich wersji radarów (V)1 oraz (V)2 ma on usprawnioną możliwość detekcji szybko i nisko lecących rakiet przeciwokrętowych. Osiągnięto to poprzez instalację cyfrowego modułu DMTI (Digital Moving Target Indicator), który ignoruje obiekty nieruchome. Do odróżnienia ich od celów ruchomych wykorzystywany jest efekt Dopplera (częstotliwość dudnieniowa). System porównuje częstotliwość odbitego sygnału z częstotliwością wiązki emitowanej przez radar okrętowy i różnica wskazuje ruchomy obiekt. Kolejną znaczącą innowacją jest możliwość pracy w trybie TWS (Track While Scan), pozwalającym na jednoczesne śledzenie wybranych celów i poszukiwanie innych, które odbywa się dookólnie lub sektorowo. Bardzo ważną modyfikacją jest wbudowanie układu ATD (Automatic Target Detection), który automatycznie interpretuje wykryte obiekty, wyznaczając cele do zniszczenia. Jednostka ATD okazała się bardzo przydatna na polu walki, na którym lokalizowana jest tak duża liczba obiektów, że operator nie jest w stanie zająć się wszystkimi jednocześnie. Radar model AN/SPS-67(V)3 charakteryzuje się dużą dokładnością i znakomitymi osiągami przy deszczowej pogodzie. Bardzo dobrze radzi sobie także z zakłóceniami wytwarzanymi przez środowisko i jest bardziej odporny na zagłuszanie prowadzone przez wroga niż seria AN/SPS-10.
        Komputer AN/UYK-44 systemu serii Mk 160 może obliczać rozwiązania ogniowe nie tylko na podstawie danych radarowych. Ogień może być także prowadzony przy użyciu jednego zestawu optycznego serii Mk 46. Prace nad nim prowadzone były od 1990 roku przez firmę Kollmorgen, natomiast wejście do służby odbyło się w lipcu 1991 roku wraz z niszczycielem USS Arleigh Burke (DDG 51). Konstrukcja zestawu oparta została na technologii modułowej, co pozwala na łatwe modernizacje. Złożony on jest ze zwykłej, kolorowej kamery telewizyjnej, kamery działającej w podczerwieni IR (InfraRed) oraz czujnika laserowego używanego do określania odległości od celu. Wszystkie te elementy umieszczone są na stabilizowanej w dwóch płaszczyznach (pionowej i poziomej) podstawie. Całość może obracać się w zakresie 360 stopni i być podnoszona pod kątami od minus 20 do plus 80 stopni. System kontrolowany jest za pomocą jednej konsoli COTS w standardzie wyświetlania AN/UYQ-70.
        Kierowana amunicja o wydłużonym zasięgu ERGM model EX-171 miała być jednym z elementów, za pomocą którego marynarka wojenna miała wspierać działania wojsk lądowych. Niepowodzenie ich programu rozwojowego, a co za tym idzie niemożność jej zakupu, spowodowało ograniczenie arsenału okrętów typu KDX-3 w zakresie wsparcia ogniowego. Może być ono prowadzone z użyciem standardowej amunicji, jednakże ma ona znacznie mniejszy zasięg. Cennym uzupełnieniem uzbrojenia przeznaczonego do niszczenia celów lądowych są pociski manewrujące serii Hyunmoo III, których zasięg rażenia dochodzi do 1500 kilometrów. Wystrzeliwane są one z kompleksu wyrzutni, złożonego z sześciu ośmiokontenerowych, południowo koreańskich modułów model K-VLS (Korean Vertical Launching System). Umieszczone są one tuż przed rufowym kompleksem wyrzutni model Mk 41. Okręty typu Sejong-Daewang uzbrojone są w 32 pociski manewrujące. Brak jest informacji dotyczących ich systemu kierowania ogniem. Prawdopodobnie jest on podobny do amerykańskiego, wykorzystywanego przez pociski serii RGM-109 TLAM (Tomahawk Land Attack Missile). Z pewnością układ południowo koreański sprzężony jest z jednostką dowódczo-sterującą C&D systemu AEGIS, od której otrzymuje dane dotyczące celu. Informacje te przekazywane są także linią transmisji danych Link 11, umożliwiając pozahoryzontalne namierzanie obiektów OTH-T (Over-The-Horizon-Targeting). Wydaje się mało prawdopodobne, aby amerykański system AEGIS niszczycieli typu KDX-3 otrzymał własną funkcję pozahoryzontalnego określania celów w postaci satelitarnego układu komunikacyjnego OTCIXS (Officer in Tactical Command Information eXchange Subsystem) oraz TADIXS-B (TActical Data Information eXchange Subsystem - B). Związane jest to z tym, że amerykańska polityka wobec Korei Północnej i Południowej nastawiona jest na ograniczanie ofensywnych możliwości obu państw, co ma zapewnić równowagę sił i nie dopuszczenie do wybuchu otwartego konfliktu. Pociski manewrujące serii Hyunmoo III mają bardzo ofensywny charakter, pozwalając na atakowanie celów nie tylko na terenie całej Korei Północnej, ale także części Chin.
        Kompleks wyrzutni K-VLS dostosowany jest także do wystrzeliwania innej ofensywnej broni w postaci rakietotorped model Hong Sahng-uh (Czerwony Rekin). Okręty typu Sejong-Daewang uzbrojone są w 16 tych pocisków. Do defensywnych środków walki przeciwpodwodnej należą torpedy, które wystrzeliwane są z dwóch potrójnych wyrzutni kalibru 324 mm., umieszczonych wewnątrz kadłuba w rufowej części po jednej na każdej burcie. Z obu stron kadłuba znajdują się specjalne zamykane otwory, które otwierają się przy odpalaniu torpedy.
        Jednostki typu KDX-3 najprawdopodobniej uzbrojone są w południowo koreańskie torpedy model K745 Cheong Sahng-uh (Niebieski Rekin), których program rozwojowy wystartował w 1995 roku i prowadzony był przez Koreańską Agencję do spraw Rozwoju Technologii Obronnych. Prace oraz testy dobiegły końca w 2004 roku i łącznie kosztowały 45 milionów dolarów. W 2005 roku, przy koszcie jednostkowym rzędu 850 tysięcy dolarów, rozpoczęła się produkcja tych torped, a ich producentem została firma LIG Nex1. W momencie opuszczania wyrzutni z tyłu torpedy rozkłada się spadochron, który stabilizuje lot, łagodzi siłę uderzenia w taflę i zapewnia odpowiedni kąt wejścia do wody. Częścią ich wyposażenia jest system hydrolokacyjny, mogący pracować w trybie aktywnym i pasywnym. Uruchamia się on w momencie osiągnięcia rejonu, w którym znajduje się cel. Do tego czasu torpeda kierowana jest z okrętu za pomocą światłowodowego kabla, który zrywa się w momencie rozpoczęcia przez torpedę poszukiwania celu. Poszukiwanie odbywa się przy prędkości 18 węzłów. Po namierzeniu obiektu torpeda przyspiesza do 35 węzłów, zbliżając się do celu. W fazie ataku jej prędkość dochodzi do 53 węzłów. Osiągana jest ona za pomocą silnika, który napędza pędnik wodnoodrzutowy (określany także jako pędnik strumieniowy lub strugowodny). Cała konstrukcja torpedy waży 280 kilogramów i ma długość 2,7 metra. Jej maksymalny zasięg rażenia wynosi około 11 kilometrów.
        Uzupełnieniem uzbrojenia defensywnego jest holowany, pasywny system elektro-akustyczny model SLQ-261K TACM (Torpedo Acoustic Counter Measure), który opracowany został przez firmę Daewoo Telecom (obecnie LIG Nex1). Zadaniem tego systemu jest zmylenie akustycznych systemów naprowadzających torpedy poprzez wytwarzanie dźwięków imitujących odgłosy śrub i maszynowni.
        Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmują się hydrolokatory kadłubowy oraz holowany. Oba podłączone są do cyfrowego systemu kierowania ogniem przeciwpodwodnym model MSI 2005F, który wspólnie opracowany został przez norweską firmę KDA (Kongsberg Defence & Aerospace, wcześniej znaną jako Norsk ForsvarsTeknologi) i dywizję Thales Underwater Systems, należącą do francuskiej grupy Thales. System ten charakteryzuje się większą autonomią względem sieci AEGIS w porównaniu do innych systemów okrętowych, mimo iż jest jego integralną częścią i ma połączenie z jednostką dowódczo-sterującą C&D. Wyraża się to poprzez możliwość samodzielnego obliczania rozwiązań ogniowych na podstawie danych uzyskanych z hydrolokatorów. Współpraca z siecią AEGIS w zasadzie ogranicza się do dwóch aspektów. Pierwszym z nich jest wysyłanie informacji otrzymanych z hydrolokatorów do układu C&D, natomiast drugi to definiowanie celów do zniszczenia przez operatorów konsol systemu AEGIS. Wszystkie elementy uzbrojenia w postaci rakietotorped i torped, jak również system elektro-akustyczny model SLQ-261K TACM, kierowane są za pomocą sieci MSI 2005F. System ten zaprojektowany został jako zintegrowana sieć kierowania walką przeciwpodwodną i przeciwokrętową, która dodatkowo współpracuje z układami walki elektronicznej. Może ona pracować samodzielnie i w tej konfiguracji rozważana jest przez firmę Kongsberg Defence & Aerospace jako podstawa do opracowania i zaoferowania własnego systemu dowodzenia i kierowania ogniem. Na okrętach typu KDX-3 sieć MSI 2005F otrzymała jedynie funkcje walki przeciwpodwodnej. Z hydrolokatorami komunikuje się w technologii transmisji asynchronicznej ATM (Asynchronous Transfer Mode), a w standardowej transmisji szeregowej (serial communication).
        Hydrolokator kadłubowy niszczycieli typu KDX-3 model DSQS-21BZ-M dostarczyła niemiecka firma STN Atlas Elektronik. Może on pracować w trybie aktywnym, pozwalając na poszukiwanie, śledzenie i klasyfikację celów, jak również określenie odległości do nich. Tryb pasywny, charakteryzujący się panoramicznym przeszukiwaniem, pozwala na bierną lokalizację wrogich okrętów podwodnych oraz ostrzega przed zbliżającymi się torpedami. Tryby aktywny i pasywny nie mogą działać jednocześnie. Hydrolokator wyposażony jest we własną konsolę z cyfrowym komputerem przetwarzania danych. Konsola ma kolorowe wyświetlacze, na której prezentowane są dane dotyczące wykrytych obiektów.
        Pasywny hydrolokator holowany model SQR-220K TASS (Towed Array Sonar System) opracowany został przez dywizję zajmującą się produkcją zbrojeniową, należącą do firmy Daewoo Telecom (obecnie MteQ Systems). Program rozwojowy podstawowych technologii dla tego hydrolokatora rozpoczął się w 1989 roku i prowadzony był do 1992 roku, natomiast w lutym 1994 roku południowo koreańska flota zdecydowała się na zakup. We wrześniu 1995 roku marynarka wojenna otrzymała pierwszy, prototypowy egzemplarz, który poddany został intensywnym testom, a pierwsza produkcyjna odmiana dostarczona została we wrześniu 1999 roku. Hydrolokator model SQR-220K złożony jest z czterech konsol, z których każda wyposażona jest we własny komputer przetwarzania danych. Pierwsza z nich przeznaczona jest do analizy wykrywanych dźwięków oraz tworzenia obrazu taktycznego (ACTPS - ACoustic signal and Tactical Processing Subsystem). Dwie kolejne konsole wykorzystywane są do wyświetlania obrazów taktycznych i kontroli całego systemu hydrolokacyjnego (TCPS - Tactocal data display and Control Processong Subsystem). Ostatnia konsola przeznaczona jest do prowadzenia ćwiczeń (TSS - Target Signal Simulator).
        Na rufie niszczycieli typu Sejong-Daewang zarezerwowano miejsce na pokład lotniczy i przestronny hangar. Na jednej jednostce mogą stacjonować dwie maszyny zwalczania okrętów podwodnych model Super Lynx Mk 99, które opracowała firma Westland Helicopters, obecnie znana jako AgustaWestland po połączeniu się z firmą Agusta w 2000 roku. Śmigłowce model Super Lynx Mk 99 są eksportową konstrukcją, przystosowaną do wymagań marynarki wojennej Korei Południowej. W późniejszym czasie do użytku wprowadzono odmianę Super Lynx Mk 99A, która otrzymała usprawniony rotor. Maszyny te mogą być uzbrojone w torpedy serii Mk 46 lub model K745 Cheong Sahng-uh. Ich zapas znajduje się w magazynie wewnątrz hangaru. Torpedy te mogą stanowić nie tylko uzbrojenie śmigłowców, ale można je także wykorzystać do przeładowania okrętowych wyrzutni torpedowych. Maszyny model Super Lynx Mk 99 stanowią ofensywny element wyposażenia zwalczania okrętów podwodnych. Poza tym przystosowane są do przenoszenia czterech rakiet przeciwokrętowych model Sea Skua, które opracowała brytyjska firma BAe Dynamics, będąca dywizją firmy BAe (British Aerospace). W 1996 roku BAe Dynamics połączone zostało z Matra Défense, tworząc Matra BAe Dynamics. Pociski model Sea Skua, napędzane paliwem stałym, weszły do służby na początku lat 80-tych XX wieku. Mogą one razić cele w odległości około 15 kilometrów, a do naprowadzania wykorzystywany jest półaktywny system radarowy. Cel oświetlany jest przez radar zainstalowany na śmigłowcu. Trasę przelotową rakiety model Sea Skua mogą pokonywać na jednej z czterech różnych wysokościach, która przed startem jest wybierana w zależności od warunków pogodowych. Przed celem pocisk wznosi się ku górze, tak aby półaktywny system naprowadzania mógł wychwycić odbite od obiektu wiązki radarowe. Głowica odłamkowa o wadze 28 kilogramów wyposażona jest w zapalnik z opóźnionym zapłonem.
        Najprawdopodobniej niszczyciele typu KDX-3 wyposażone są w scentralizowany system identyfikacji "swój czy obcy" IFF model Mark X, który opracowany został przez amerykańskie Morskie Laboratorium Badawcze (NRL - Naval Research Laboratory) na początku lat 50-tych XX wieku. Złożony on jest z interrogatora (systemu pytającego), transponderów oraz anten. Interrogator model AN/UPX-27 generuje zapytania identyfikujące w trzech różnych trybach. Pierwszy z nich (mode 1) skierowany jest do wszystkich obiektów i złożony jest z dwóch impulsów, wysyłanych w odstępie trzech milisekund. Drugi tryb (mode 2) skierowany jest tylko do konkretnych obiektów powietrznych, a odstęp między dwoma impulsami wynosi pięć milisekund. Trzeci tryb (mode 3) generuje zapytania funkcjonalne, a odstęp między impulsami to osiem milisekund. Wysłane przez interrogator model AN/UPX-27 zapytania odbierane są przez transpondery śledzonych obiektów, które generują jednoimpulsową odpowiedź. W przypadku drugiego trybu (mode 2) samoloty i śmigłowce wysyłają dwa impulsy w odstępie 16 milisekund. Transpondery zawsze odpowiadają na sygnały wysyłane w pierwszym trybie (mode 1), natomiast reakcja na dwa pozostałe jest opcjonalna i zależy od aktualnej konfiguracji systemu. Moduł przetwarzania danych okrętowego interrogatora przekształca otrzymaną odpowiedź w sygnał wizyjny, umożliwiając jego prezentację na wyświetlaczach konsol wykorzystywanych przez radary. Na niszczycielach typu Sejong-Daewang antena systemu model Mark X zsynchronizowana jest z trójwspółrzędnym radarem dozoru powietrznego model AN/SPY-1D(V). Otrzymywane odpowiedzi są automatycznie nanoszone na obraz radarowy. System identyfikacji model Mark X nie koduje wysyłanych i odbieranych sygnałów, co jest niebezpieczne. Przeciwnik może wygenerować takie same impulsy jak interrogator i zmusić dany obiekt do wysłania odpowiedzi, której impulsy będą stanowić radionawigacyjne wskaźniki dla rakiet.
        Do komunikacji okręty typu KDX-3 wykorzystują system satelitarny na najwyższej częstotliwości fal UHF (Ultra High Frequency) w wielodostępowym standardzie Mini-DAMA (Miniaturized Demand Assigned Multiple Access). System ten zapewnia także łączność radiową na falach UHF w optycznym zasięgu widoczności LOS (Line of Sight communication). Układ ten wykorzystuje terminal model AN/USC-42(V)2, którego wyposażenie opiera się na powszechnie dostępnej technologii COTS (Commercial Off The Shelf). Terminal integruje ze sobą możliwości cyfrowego multipleksera model TD-1271B/U, zastosowanego w standardzie DAMA (Demand Assigned Multiple Access), oraz układu nadawczo-odbiorczego systemu komunikacji satelitarnej model AN/WSC-3, tworząc jeden, mały, zwarty system Mini-DAMA. W standardzie Mini-DAMA każdy z użytkowników korzysta z przydzielonej dla niego części wspólnego dla wszystkich kanału radiowego. Przydzielana jest ona na żądanie przez głównego operatora sieci, który wcześniej został określony. Multiplekser z użyciem ośmiu podwójnych portów danych pozwala na jednoczesną realizację 16 kanałów komunikacyjnych (głosowych lub danych) w jednym kanale transmisyjnym.
        Zintegrowana sieć dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS współpracuje nie tylko z okrętowymi systemami radarowymi, hydrolokacyjnymi i kierowania uzbrojeniem, ale także ze skomputeryzowanym systemem przetwarzania danych KNTDS (Korean Naval Tactical Data System). W latach 90-tych XX wieku opracowany on został przez amerykańską firmę Litton Industries, którą w 2001 roku kupiła firma Northrop Grumman. System KNTDS w zamyśle miał połączyć w jedną cyfrową sieć wymiany informacji największe okręty nawodne marynarki wojennej Korei Południowej, lądowe stanowiska radarowe i rakietowe oraz centra dowodzenia floty. System KNTDS na każdym okręcie przetwarza otrzymywane od systemu dowodzenia oraz innych użytkowników sieci dane według takiego samego algorytmu, przez co na wszystkich jednostkach uzyskiwany jest jeden, wspólny obraz sytuacji taktycznej, który pomaga w podejmowaniu decyzji przez oficera dowodzącego.
        Do przekazywania informacji w ramach KNTDS wykorzystywana jest linia transmisji danych Link 11, znana także jako system wymiany informacji taktycznych TADIL-B (TActical Digital Information Link-B). Opiera się ona na technologii pochodzącej z lat 60-tych XX wieku i pozwala na wymianę danych między różnymi okrętami, instalacjami lądowymi i samolotami. Zapewnia ona relatywnie szybką, cyfrową komunikację radiową na wysokiej częstotliwości fal HF (High Frequency), teorytycznie w zasięgu dochodzącym do około 540 kilometrów. Linia Link 11 może także operować na najwyższej częstotliwości fal UHF, na której zasięg ograniczony jest do 45 kilometrów przy wymianie informacji między okrętami nawodnymi i 270 kilometrów przy transmisjach z jednostki nawodnej do samolotu. Wykorzystuje ona terminal danych, który zapewnia łączność w systemie TADIL-B. Odbywa się ona według ściśle określonej kolejności i polega na tym, że gdy jeden użytkownik sieci Link 11 nadaje informacje, pozostali je odbierają. Kolejność narzucana jest przez jeden terminal zarządzający, który wybrany został na główny element sieci. Każdemu terminalowi danych użytkowników sieci Link 11 przypisany jest kod identyfikacyjny, na podstawie którego przydziela się miejsce w kolejce do nadawania. Po skończonej transmisji zarządzający terminal danych wywołuje kod danego terminalu, który ma rozpocząć nadawanie. W sieci pod kontrolą jednego terminalu zarządzającego może uczestniczyć 64 użytkowników. Wszystkie transmisje w ramach sieci Link 11 są kodowane, jednakże nie są odporne na zakłócenia i prowadzone przez wroga zagłuszanie.
        System model KNTDS bardzo dobrze sprawdził się w czasie incydentu w okolicach wyspy Yeonpyeong w czerwcu 2002 roku, kiedy dwa północno koreańskie kutry patrolowe przekroczyły granicę z Koreą Południową, której dwie jednostki patrolowe wydały polecenie zawrócenia. W odpowiedzi padła groźba użycia siły i północno koreańskie okręty zaczęły akcję prowokacyjną, śledząc wycofujące się jednostki przeciwnika, które już wezwały pomoc. W tym momencie zadziałała sieć KNTDS i większe okręty ruszyły na miejsce incydentu. Gdy północno koreańskie jednostki znalazły się trzy mile morskie w głąb wód terytorialnych Korei Południowej otworzyły ogień artyleryjski i bezpośrednio trafiły jedną z południowo koreańskich jednostek. W odpowiedzi również otworzony został ogień, a po dwóch minutach na miejsce dopłynęły kolejne dwa okręty patrolowe oraz dwie korwety, poważnie uszkadzając północno koreańskie jednostki i zmuszając je do wycofania.
        Jednostki typu Sejong-Daewang jako pierwsze w marynarce wojennej Korei Południowej wyposażone zostały także w sieć wymiany informacji taktycznych JTIDS (Joint Tactical Information Distribution System), pozwalającą na wymianę danych między różnymi platformami (morskimi, lądowymi, powietrznymi). Wykorzystuje ona linię transmisji danych Link 16, znaną także jako TADIL-J (TActical Digital Information Link-J), z terminalem danych serii AN/URC-107. Sieć JTIDS powstała z myślą o zapewnieniu bezpiecznej, odpornej na zakłócenia, cyfrowej komunikacji między wieloma użytkownikami, przy jednoczesnej ich lokalizacji i identyfikacji. Zastosowano w niej technikę wielodostępową w wydzielonych przedziałach czasowych. Podstawowa jednostka czasowa transmisji w systemie JTIDS trwa 7,8 milisekundy. W ramce czasowej, trwającej 12 sekund, mieści się 1536 podstawowych jednostek czasowych. Całkowita struktura składa się z 64 ramek czasowych, trwających prawie 12,8 minuty. Wymiana informacji zachodzi w każdej kolejnej ramce czasowej. Podstawowe jednostki czasowe przydzielane są danym użytkownikom sieci, a ich przypisana liczba zależy od prognozowanej objętości informacji i tempa transmisji. Teorytycznie w trakcie jednej podstawowej jednostki czasowej samolot może wysłać informacje dotyczące tożsamości, stanu uzbrojenia i paliwa, pozycji oraz zadania. Każdy z użytkowników sieci ma dostęp do odpowiednich informacji w zależności od potrzeb. Jednostki realizujące konkretne zadanie tworzą grupę NPG (Network Participation Group), wewnątrz której system JTIDS jest używany.
        W celu zwiększenia odporności na zakłócenia przyjęto szerokopasmowe transmitowanie danych. Pozwala ono na zastosowanie zmiennej mocy wyjściowej nadajników, dzięki czemu ogólny poziom emisji elektromagnetycznej danego użytkownika jest mniejszy. Wysoki poziom bezpieczeństwa przekazywanych informacji osiągnięto poprzez ciągłe zmienianie kanałów transmisji według powtarzalnego wzoru. Ta metoda zabezpieczenia znana jest jako przeplot częstotliwości. Poszczególne jednostki grupy NPG pracują z różnymi wzorami przeplotu.
        Linia transmisji danych Link 16 ma znacznie większą pojemność od sieci Link 11. Zarządzający terminal danych serii AN/URC-107 ma do dyspozycji 98304 kody, z których każdy może być przypisany innemu użytkownikowi. Sieć TADIL-J charakteryzuje się także szybszą transmisją informacji i możliwością przesyłania danych dowolnego typu. Między innymi posiada dwa kanały głosowe. Poza tym dane terminale danych mogą pracować jako przekaźniki dla członków sieci, znajdujących się poza zasięgiem łączności bezpośredniej z terminalem zarządzającym.
        Niszczyciele typu KDX-3 są platformą wielozadaniową, pozwalającą na wykonywanie różnego rodzaju zadań w zakresie zwalczania celów powietrznych nawodnych i podwodnych. Duże możliwości operacyjne w dużej mierze osiągane są dzięki zainstalowaniu systemu AEGIS w wersji Baseline K1. Odmiana ta, wraz z radarem model AN/SPY-1D(V), dostosowana jest do współpracy z dodatkowym komputerem z oprogramowaniem dla systemu dowodzenia, kierowania ogniem i obrony antybalistycznej AEGIS BMD (Automatized Electronic Guidance Interconected System Balistic Missile Defense). Dzięki temu dodatkowi możliwości jednostek typu KDX-3 mogą być w przyszłości zwiększone o taktyczną obronę przed pociskami balistycznymi, wystrzelonymi z terenów Korei Północnej. Wstępne rozmowy o instalacji AEGIS BMD już się odbyły i prawdopodobnie zostanie on implementowany na trzech dodatkowych okrętach, które mają zostać wybudowane do 2020 roku. Być może dotychczasowe trzy jednostki w późniejszym czasie także zostaną zmodernizowane i przystosowane do wykonywania zadań antybalistycznych.
        Południowo koreańskie jednostki typu KDX-3 są ostatnim, docelowym etapem programu KDX. W porównaniu do poprzednich konstrukcji są najbardziej zaawansowane technologicznie i najlepiej przystosowane do współpracy z marynarką wojenną Stanów Zjednoczonych. Przyczynia się do tego duża liczba komponentów, które zostały zakupione u amerykańskich dostawców. Dzięki tym okrętom południowo koreańska flota może być traktowana w regionie jako równorzędny partner dla Stanów Zjednoczonych. jest to zasadnicza zmiana do tego co było w przeszłości, kiedy stosunek ten miał charakter zależności od amerykańskiej floty.
        Niszczyciele typu Sejong-Daewang są jak dotychczas największą platformą z systemem AEGIS. Łącznie wyposażone są w 128 pionowych wyrzutni VLS, co jest liczbą o 32 większą niż na typie Arleigh Burke, będącym pierwowzorem dla konstrukcji południowo koreańskiej. Technologicznie wysoce zaawansowane wyposażenie sprawia, że poza Japonią (typ Kongou oraz typ Atago) w regionie wschodniej i południowo-wschodniej Azji żadna inna flota nie jest w posiadaniu tak wszechstronnych i sprawnych jednostek.

Myśliwskie
okręty podwodne:

Balistyczne
okręty podwodne:

Rakiety balistyczne
typu SLBM:

Rakiety
przeciwokrętowe:

Pociski manewrujące:

Rakietotorpedy:

Torpedy:

Rakiety
przeciwlotnicze:

Zestawy obrony
bezpośredniej CIWS:

Amunicja: