|
W latch 50-tych XX wieku Indyjska Marynarka Wojenna złożyła w Wielkiej Brytanii zamówienie na 3 małe fregaty typu Blackwood. Zostały one wcielone do służby w latach 1958- 1959. Jeszcze w czasie budowy dla indyjskiej floty typu Blachwood dowództwo zamówiło kolejne, większe okręty typu Whitby i Leopard, z których te pierwsze okazały się o wiele bardziej udane. Indyjska Marynarka Wojenna była z nich zadowolona na tyle, że ostatni okręt tego typu pozostał w czynnej służbie aż do 1993 roku. Od 1963 roku Brytyjska Marynarka Wojenna zaczęła wcielać do służby nowe fregaty typu Leander. Hindusi byli tak zadowoleni z jednostek typu Whitbey, że zdecydowali się na zakup licencji na budowę typu Leander w stoczni Mazagon Ltd. w Bombaju (Mumbai). Tym samym okręty te stały się pierwszymi tak dużymi i skomplikowanymi jednostkami budowanymi w Indiach.
Budowa poszczególnych fregat trwała od 4 do 9 lat, a pierwsza jednostka o nazwie "Nilgiri" weszła do służby dopiero w 1972 roku, czyli 5 lat po wcieleniu ostatniej brytyjskiej fregaty typu Leander w tak zwanej pierwszej serii w 1967 roku. Obecnie ze względu na swój wiek typ Nilgiri wycofywany jest z szeregów floty, choć prawdopodobnie jednostki które nie zostaną złomowane pozostaną w marynarce pełniąc rolę okrętów szkolnych.
W miarę zdobywania doświadczeń przez Indyjską Marynarkę Wojenną z eksploatacji i budowy fregat typów Blackwod, Whitby, Leopard i Nilgiri postanowiono uniezależnić się od zagranicznych dostawców. Wpływ na taką decyzję miała również trwająca rozbudowa floty przeznaczonej do ochrony morskich szlaków transportowych i prowadzenia blokady wybrzeży Pakistanu, z którym Indie toczyły spór o Kaszmir. Wysiłek indyjskich biur projektowych zaowocował powstaniem jednostek typu Godavari, które opracowano na podstawie typu Nilgiri.
W porównaniu ze swym pierwowzorem typ Godavari ma nieco większy kadłub, a jego wyposażenie w 72% stanowią podzespoły produkcji indyjskiej. Plan budowy trzech okrętów typu Godavari oznaczony był nazwą Projekt 16. Pierwsza jednostka została oddana do służby 10 grudnia 1983 roku, a jej wykonawcą podobnie jak pozostałych dwóch fregat była stocznia Mazagon Ltd. w Bombaju (Mumbai).
Konstrukcja indyjskich fregat jest stalowa, a eksploatacja pierwszego okrętu "Godavari" wykazała, iż spawy stalowych płyt są kiepskiej jakości.
Druga zwodowana fregata "Ganga", oddana do służby w 2 lata po pierwszej, wprowadziła Indyjską Marynarkę Wojenną w technologię cyfrową będąc pierwszym indyjskim okrętem, który został wyposażony w urządzenia wykorzystujące tą technologię.
Podobnie jak na niszczycielach typu Delhi wyposażenie jednostek stanowi mieszanka technologii indyjskiej, rosyjskiej i zachodniej, co stwarzało problemy z kompatybilnością poszczególnych elementów. Było to jedną z przyczyn ciągłego opóźniania się budowy. Kolejnym powodem, dla którego realizacja Projektu 16 opóźniała się były częste zmiany wymagań taktyczno-technicznych przez dowództwo indyjskiej floty.
Rezultatem opóźnień było to, że w momencie wcielania do służby typu Godavari w latach 1983 - 1988 prowadzono już prace nad zmodernizowaną wersją fregat, które były oznaczone jako Projekt 16A i są znane jako typ Brahmaputra.
Otateczna wersja typu Godavari uzbrojona została w przeciwokrętowe rakiety 4K-51 (SS-N-2D Styx), które wystrzeliwane są z czterech wyrzutni systemu P-22 Termit-R umieszczonych na dziobie. Innym wyposażeniem ofensywnym są 2 stacjonujące na pokładzie śmigłowce zwalczania okrętów podwodnych Westland Sea King Mk 42B i HAL (Hindustan Aeronautics Ltd.) Chetak, jednak w czasie pokoju na wyposażeniu znajduje się tylko 1 maszyna z dwoma załogami. Pokład lotniczy wyposażony jest we francuski system wspomagania lądowania Samahe, który ułatwia operowanie śmigłowcami w trudnych warunkach pogodowych. Uzupełnieniem uzbrojenia zwalczania okrętów podwodnych są wyrzutnie torped 324 mm. model ILAS 3 dla torped Whitehead A-244S. Jednostka "Godavari" została wyposażona w torpedy AET (Advanced Experimental Torpedo), które są indyjskim odpowiednikiem torped A-244S. W takie same torpedy uzbrojony jest typ Brahmaputra.
Uzbrojenie przeciwlotnicze na okrętach typu Godavari stanowi wyrzutnia Zif-122 systemu 4K-33M Osa-M2 dla rakiet 9M-33M (SA-N-4B Gecko), która na okręcie "Ganga" została zastąpiona francuską wyrzutnią VLS (Vertical Launching System) firmy Rafael dla izraelskich rakiet IAI (Israel Aircraft Industries) Barak. "Ganga" powróciła od służby w marcu 2003 roku i była pierwszym indyjskim okrętem wyposażonym w rakietowy system IAI Barak. Izraelskie rakiety Barak wykorzystują radar IAI Elta EL/M-2221, natomiast rosyjskie pociski 9M-33M (SA-N-4B Gecko) radar MPZ-301 Baza (Pop Group). Udane próby rakiet IAI Barak skłoniły Indyjską Marynarkę Wojenną do zaplanowania wyposażenia pozostałych okrętów typu Godavari w ten system, podobnie jak niszczycieli typu Delhi i lotniskowca "Viraat" należącego do brytyjskiego typu Centaur. Uzupełnieniem rakietowego systemu przeciwlotniczego jest system obrony bezpośredniej składający się z czterech działek 30 mm. model AK-230. Kierowane są one za pomocą radarów Drum Tilt.
Systemy elektroniczne wszystkich trzech jednostek "Godavari", "Gomati" i "Ganga" praktycznie niczym się nie różnią, nie licząc czasowej odmienności radaru kierowania rakiet przeciwlotniczych i innego wyposażenia w hydrolokatory. Pierwszy zwodowany okręt otrzymał tylko hydrolokator kadłubowy aktywny Westinghouse SQS-505, który na dwóch pozostały fregatach został zastąpiony indyjskim Bharat Electronics Ltd. HUMSA (Hull Mounted Sonar Array). Dodatkowym sprzętem na tych dwóch okrętach jest hydrolokator o zmiennej głębokości zanurzania Fathoms Oceanic, a prócz niego "Ganga" posiada dodatkowo hydrolokator holowany pasywny Thales Underwater Systems DSBV-62.
Na szczycie przedniego masztu zamontowano rosyjski radar dozoru nawodnego i powietrznego MR-310U Angara-M (Head Net C). Poniżej znajdują się 2 holenderskie radary nawigacyjne Thales Nederland ZW-06. Na rufowym maszcie zainstalowany jest radar dozoru powietrznego Bharat Electronics Ltd. RALW-2, który skonstruowano w Indiach na holenderskiej licencji radaru Thales Nederland LW-08. Całość systemów elektronicznych zintegrowana jest poprzez włoski system Alenia Marconi Systems, obecnie MBDA IPN-10. Komunikację satelitarną zapewnia terminal typu JRC systemu Inmarsat SATCOM.
Napęd okrętów typu Godavari składa się z turbin parowych Bhopal Engineering Y-160 o łącznej mocy 60000 KM. System ten zapewnia maksymalną prędkość rzędu 27 węzłów. Minusem jest mała prędkość ekonomiczna 14 węzłów, przy której fregaty mogą przepłynąć 4500 Mm. Jednak praktyczny zasięg typu Godavari jest mniejszy, gdyż współpracując z innymi okrętami floty należy operować przy prędkościach 16 - 18 węzłów. Napęd parowy wydaje się rozwiązaniem zupełnie przestarzałym, jednak w indyjskich realiach jego zastosowanie jest w pełni uzasadnione. Zarówno marynarze jak i pracownicy stoczni remontowych doskonale znają budowę napędu parowego, gdyż prawie wszystkie okręty Indyjskiej Marynarki Wojennej były zawsze napędzane w ten sposób. Dopiero projekt niszczyciela typu Delhi wprowadził zmianę, która polegała na zastosowaniu znacznie nowocześniejszego napędu kombinowanego w systemie CADAG składającego się z turbin gazowych i silników diesla.
Innym minusem typu Godavari jest zainstalowanie na pokładzie mieszanki systemów elektronicznych z różnych państw, co sprawiało problemy z kompatybilnością poszczególnych elementów. W przyszłości może się okazać, że system MBDA IPN-10 może niezbyt sprawnie działać w warunkach bojowych. Słabością jest również uzbrojenie przeciwokrętowe składające się z przestarzałych rakiet 4K-51 (SS-N-2D Styx). Pociski te są w stanie zatopić jednostkę o małych bądź średnich rozmiarach, jednak są bezużyteczne w przypadku prowadzenia przez wroga intensywnego zagłuszania elektronicznego, co w XXI wieku jest standartem.
Niewątpliwie mocną stroną jest rakietowy system obrony przeciwlotniczej IAI Barak i możliwość zaokrętowania dwóch śmigłowców zwalczania okrętów podwodnych, podczas gdy na większość współczesnych fregat jest w stanie wykorzystywać tylko 1 maszynę, co ogranicza możliwości zwalczania okrętów podwodnych.
|
