TYPY OKRĘTÓW
NAWODNYCH

Lotniskowce:

.:Centaur
.:Chakri Naruebet
.:Charles de Gaulle
.:Clemenceau
.:Enterprise
.:Giuseppe Garibaldi
.:Hermes
.:Invincible
.:John F. Kennedy
.:Kitty Hawk
.:Kuznetsov
.:Nimitz
.:Principe de Asturias
.:Sao Paulo
.:Viraat

Krążowniki:

.:Jeanne d'Arc
.:Kara
.:Kiev (Kijów)
.:Kirov
.:Slava
.:Ticonderoga
.:Vittorio Veneto

Niszczyciele:

.:Arleigh Burke
.:Atago
.:Audace
.:Cassard
.:Charles F. Adams
.:Delhi
.:Georges Leygues
.:Iroquois
.:Kashin
.:KDX-1
(Kwanggaeto-Daewang)
.:KDX-2
(Chungmugong Yi Sun-shin)
.:KDX-3
(Sejong-Daewang)
.:Keelung
.:Kidd
.:Kimon
.:Kongou
.:Lanzhou
.:Luda
.:Luhai
.:Luhu
.:Luigi Durand de la Penne
.:Lujang
.:Lutjens
.:Maraseti
.:Perth
.:Rajput
.:Sheffield
.:Sovremenny
.:Spruance
.:Suffren
.:Tourville
.:Tribal
.:Udaloy (Udałoj)

Fregaty:

.:Adelaide
.:Al Madinah
.:Al Riyadh
.:Almirante Brown
.:Álvaro de Bazán
.:Anzac
.:Aradu
.:Artigliere
.:Barbaros
.:Brahmaputra
.:Brandenburg
.:Bremen
.:Broadsword
.:Cheng Kung
.:De Zeven Provincien
.:Duke
.:Elli
.:Floreal
.:Fridtjof Nansen
.:Godavari
.:Halifax
.:Hydra
.:Jacob van Heemskerck
.:Jianghu
.:Jiangwei
.:Kang Ding
.:Karel Doorman
.:Kortenaer
.:Krivak
.:La Fayette
.:Lekiu
.:Lupo
.:Maestrale
.:Naresuan
.:Neustrashimy (Nieustraszimyj)
.:Niteroi
.:Oliver Hazard Perry
.:Sachsen
.:Santa María
.:Soldati
.:Talwar
.:Thetis
.:Tromp
.:Ulsan
.:Valour
.:Vasco da Gama
.:Venti
.:Wielingen
.:Yavuz

Korwety:

.:Niels Juel
.:Visby

Typ Trafalgar (SSN)

| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |

ostatnia aktualizacja: 02.09.2004 r.

OPIS:

        Pod koniec lat 60-tych XX wieku rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii budowa myśliwskich okrętów podwodnych typu Swiftsure. Łącznie skonstruowano 6 okrętów z tego typoszeregu, który okazał się bardzo udanym projektem. Budowa ostatniej jednostki typu Swiftsure zakończyła się w październiku 1979 roku, a już od kwietnia tego samego roku trwały prace budowlane nad myśliwskimi okrętami podwodnymi o napędzie atomowym typu Trafalgar. Jednostki te były rozwinięciem projektu typu Swiftsure. Nowa konstrukcja opierała się na rozwiązaniach zastosowanych na poprzednim typie, jednak na pokładzie zainstalowano znacznie nowocześniejsze systemy elektroniczne i uzbrojenia.
        Projekt typu Trafalgar zakładał, że nowe jednostki będą przystosowane do operowania na Morzu Śródziemnym i północnym Atlantyku. Zadania jakie miała wypełniać nowa konstrukcja były identyczne do tych, jakie powierzono jednostkom typu Swiftsure. Było to atakowanie wrogich jednostek nawodnych i podwodnych, jak również ochrona konwojów i grup uderzeniowych. Do tego celu wykorzystywana była taktyka bezpośredniego wspomagania, która zakładała, że przed grupę uderzeniową wysunięte były myśliwskie okręty podwodne z zadaniem tropienia wrogich jednostek w ich pozycjach wyczekiwania.
        Kadłub jednostek typu Trafalgar jest w zasadzie identyczny do tego, jaki wykorzystano do budowy typu Swiftsure. Jego kształt jest taki sam, długość wzrosła o 2,5 metra, a wyporność podwodna zwiększyła się o około 400 ton, co sugeruje zamontowanie dodatkowych elementów wyposażenia. Cały kadłub pokryty został płytkami dźwiękochłonnymi, które zmniejszają echo akustyczne.
        Największe zmiany w porównaniu z typem Swiftsure zaszły w systemie napędowym. Typ Trafalgar otrzymał inny rdzeń reaktora, który odznaczał się znacznie większą wytrzymałością. Podobnie jak na poprzednim typie wszystkie urządzenia napędowe zostały umieszczone na wyciszających fundamentach, które w przypadku typu Swiftsure przymocowane były bezpośrednio do kadłuba, a w przypadku typu Trafalgar do grodzi poprzecznych. Takie rozwiązanie zapewniło lepsze wyciszenie pracy jednostki napędowej. Kolejnym zabiegiem mającym na celu zapewnienie jak najcichszego działania napędu było zastosowanie zamiast śruby pompy strumieniowej "pump jet". Pompa ta składa się z pojedynczego wielopłatowego wirnika, który obraca się wolno w kanale przepływowym wyposażonym w łopatki kierujące. Pompę strumieniową można określić jako wolnoobrotowy napęd o wysokim skoku, który jest znacznie cichszy od konwencjonalnej siedmiopłatowej śruby. Wadą pompy strumieniowej "pump jet" jest jej duży ciężar, jednak w przypadku typu Trafalgar nie ma to znaczenia, gdyż stożkowate zakończenie kadłuba o kącie 45 stopni zapewnia dodatkową pływalność.
        Typ Trafalgar wykorzystuje reaktor atomowy Rolls-Royce PWR-1, który chłodzony jest wodą poprzez jej naturalną cyrkulacją, co eliminuje szum pomp cyrkulacyjnych. Wloty obiegu umieszczone są na przednich krawędziach sterów stabilizacyjnych. Pompy cyrkulacyjne uruchamiane są tylko wtedy, gdy okręt porusza się z dużą szybkością. Taki system jest bardzo przydatny przy operacjach "sprintu i dryfowania" charakterystycznych dla bezpośrednich działań zabezpieczających. Reaktor Rolls-Royce PWR-1 napędza turbinę parową General Electric o mocy 15000 KM. Dodatkowym systemem napędowym są 2 silniki diesla General Electric/Alsthom Paxman Valenta 1600 RPA - 200 SZ o mocy 4070 KM o mocy 4070 KM. Instalację napędu strumieniowego "pump jet" rozpoczęto od drugiej jednostki HMS Turbulent (S 87). Pierwszy skonstruowany okręt HMS Trafalgar (S 107) otrzymał konwencjonalną siedmiopłatową śrubę. Było to spowodowane tym, że prace nad pompą strumieniową nie dobiegły końca przed ukończeniem HMS Trafalgar (S 107).
        Budowa pierwszego okrętu typu Trafalgar rozpoczęła się w kwietniu 1979 roku. Ostatnie jednostka została wodowana w lutym 1991 roku. Wykonanie wszystkich okrętów typu Trafalgar zlecono stoczni Vickers Shipbuilding.
        Podobnie jak typ Swiftsure okręty typu Trafalgar mają 5 wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm.. Umieszczone są one po dwie na każdej burcie za hydrolokatorem dziobowym, natomiast piąta wyrzutnia znajduje się pod tym hydrolokatorem i przeznaczona jest do wystrzeliwania min Stonefish i Sea Urchin firmy Marconi Underwater Systems. Z pozostałych czterech wyrzutni torpedowych wystrzeliwane są torpedy Marconi Underwater Systems Spearfish. Torpedy te zastąpiły starszą konstrukcję Mk 24 Tigerfish, która całkowicie została wycofana ze służby w lutym 2004 roku. Dzięki torpedom typ Trafalgar może prowadzić działania przeciwko nieprzyjacielskim okrętom nawodnym i podwodnym. Dodatkową bronią wykorzystywaną do zwalczania jednostek nawodnych są rakiety firmy Boeing model UGM-84B Sub-Harpoon.
        W 1998 roku zgodnie z wynikiem brytyjskiego Przeglądu Obrony Strategicznej SDR (Strategic Defence Review) ogłoszono, że wszystkie okręty typu Trafalgar do 2006 roku zostaną wyposażone w pociski manewrujące firmy Raytheon model UGM-109 TLAM (Tomahawk Land Attack Missile). Było to spore zaskoczenie, gdyż pierwotnie planowano dostosować do nowej broni jedynie połowę jednostek z typoszeregu. Obecnie w rakiety firmy Raytheon model UGM-109 TLAM wyposażone są okręty HMS Trafalgar (S 107) i HMS Triumph (S 93). Pociski Tomahawk wystrzeliwane są jak całe uzbrojenie typu Trafalgar z wyrzutni torpedowych.
        Okręty typu Trafalgar były pierwszymi jednostkami w Brytyjskiej Marynarce Wojennej, które wykorzystywały hydrolokator Plessey Typ 2020. Jego antena znajduje się na dziobie i jest zaprojektowana w układzie pasywnym. Kolejnym systemem hydrolokacyjnym jest hydrolokator boczny pasywny MBDA (BAE Systems) Typ 2007. Jego antena umieszczona jest w dziobowej części kiosku. Na niektórych później wybudowanych jednostkach hydrolokator Typ 2007 zastąpiono nowszym hydrolokatorem pasywnym Marconi Underwater Systems Typ 2072, którego anteny zainstalowane są na obu burtach na wysokości dziobowych sterów głębokości. Anteny te ciągną się przez kadłub właśnie od tych sterów mniej więcej do śródokręcia. Przed kioskiem zainstalowany jest przechwytujący wysuwany hydrolokator pasywno-aktywny Thales Underwater Systems Typ 2019 PARIS (Passive/Active Range and Intercept Sonar). Typ Trafalgar wyposażono także w pasywny system holowany GEC Avionics Typ 2026, który w znaczący sposób poprawia wykrywanie celów na dużych odległościach. Kolejnym pasywnym systemem holowanym jest hydrolokator Marconi Underwater Systems Typ 2046, który zastosowano na późniejszych jednostkach zamiast hydrolokatora Typ 2026. Jest to hydrolokator doczepiany, co oznacza że jest on każdorazowo dołączany, a nie zainstalowany na stałe. Przy każdym wejściu lub wyjściu z portu hydrolokator jest dołączany lub odłączany, a miejsce zaczepienia znajduje się na tylnej krawędzi steru stabilizacyjnego.
        Początkowo na wszystkich okrętach typu Trafalgar całość systemów hydrolokacyjnych była podłączona pod system dowodzenia i kierowania ogniem Ferranti DCB. Obecnie system ten znajduje się na jednostkach HMS Talent (S 92) i HMS Triumph (S 93), natomiast na pozostałych okrętach zainstalowano nowy system MBDA (BAE Systems) SMCS (Submarine Command System).
        Obecnie wszystkie jednostki typu Trafalgar znajdują się w służbie w Brytyjskiej Marynarce Wojennej. Należą one do Drugiej Eskadry Okrętów Podwodnych z bazą w Davonport. Okręty typu Trafalgar pozostaną w służbie jeszcze przez wiele lat, a około 2010 roku do brytyjskiej floty myśliwskich okrętów podwodnych o napędzie atomowym (SSN) dołączy nowy typ Astute, którego projekt początkowo znany był jako typ Trafalgar II. Ostatecznie Brytyjska Marynarka Wojenna zdecydowała, że nowe okręty nie będą tylko rozwinięciem typu Trafalgar, a będą całkowicie nową konstrukcją.
        Typ Trafalgar jest obecnie najlepszym zbudowanym brytyjskim myśliwskim okrętem podwodnym o napędzie atomowym. Jednostki z tego typoszeregu są szybkie i ciche, jednak ich słabością może być brak zintegrowanego systemu bojowego takiego jak Lockheed Martin AN/BSY-1/2 lub BQQ-5D/E, które zainstalowane są na amerykańskich odpowiednikach typu Los Angeles i typu Seawolf. Mimo tego niedociągnięcia jednostki są bardzo groźne, łatwe w obsłudze i stosunkowo tanie w utrzymaniu. Wszystko to sprawia, że typ Trafalgar jest bardzo udaną konstrukcją.

TYPY OKRĘTÓW
PODWODNYCH

Myśliwskie
okręty podwodne:

.:Agosta
.:Amethyste
.:Galerna
.:Han
.:Los Angeles
.:Ming
.:Romeo
.:Rubis
.:Seawolf
.:Song
.:Swiftsure
.:Trafalgar
.:Upholder
.:Victoria
.:Walrus
.:Zeeleeuw

Balistyczne
okręty podwodne:

.:Benjamin Franklin
.:Delta
.:Ethan Allen
.:George Washington
.:Hotel
.:Jin
.:L'Inflexible
.:Lafayette
.:Le Redoutable
.:Le Triomphant
.:Ohio
.:Resolution
.:Typhoon (Tajfun)
.:Vanguard
.:Xia
.:Yankee (Jankes)


UZBROJENIE

Rakiety balistyczne
typu SLBM:

.:JL (Ju Lang)
.:Polaris
.:Poseidon
.:Seria M
.:SS-N-4 Sark
.:SS-N-5 Sark
.:SS-N-6 Serb
.:SS-N-8 Sawfly
.:SS-N-17 Snipe
.:SS-N-18 Stingray
.:SS-N-20 Sturgeon
.:SS-N-23 Skiff
.:Trident

Rakiety
przeciwokrętowe:

.:Hsiung Feng
.:Naval Strike Missile
.:SSM-1B
.:SSM-700K Hae Sung
.:xGM-84 Harpoon

Pociski manewrujące:

.:Hyunmoo III
.:xGM-109 Tomahawk

Rakietotorpedy:

.:ASROC
.:Hong Sahng-uh
.:SUBROC

Torpedy:

.:Mk 44
.:Mk 46
.:Mk 50 Barracuda
.:Mk 54 MAKO
.:MU 90 Impact
.:Stingray

Rakiety
przeciwlotnicze:

.:Evolved Sea Sparrow
.:Rolling Airframe Missile
.:Sea Sparrow
.:Standard Missile

Zestawy obrony
bezpośredniej CIWS:

.:Meroka
.:Mk 15 Phalanx
.:SGE-30 Goalkeeper

Amunicja:

.:BTERM
.:EX-171 (Mk 171)
.:Vulcano


RÓŻNE ARTYKUŁY

.:Forty-one for freedom
.:Koncepcja MEKO
.:Projekt 621
(typ Gawron)
.:Radary serii
BridgeMaster E
.:SSBN-X
.:US Navy SLBM
.:Wypadki i awarie SSBN


INNE

.:Strona główna
.:Linki

Współczesne okręty wojenne
Copyright © Mateusz Ossowski