|
W marcu 1997 roku do służby w Tajlandzkiej Marynarce Wojennej wszedł lotniskowiec (CVS / V/STOL) typu Chakri Naruebet, który stanowił bardzo cenne uzupełnienie floty i sprawił, że Tajlandzka Marynarka Wojenna stała się jedyną siłą posiadającą okręt tej klasy w regionie południowo-wschodniej Azji. Jednak w składzie floty nie było odpowiednich jednostek, które miałyby stanowić eskortę lotniskowca. Fregaty typu Jianghu III (Typ 053H2) nie były jednostkami zdolnymi do działań pełnomorskich, a dwa okręty typu Knox nie były w stanie zapewnić eskorty i jednocześnie pełnić innych zadań. Tajlandzka Marynarka Wojenna była w trudnej sytuacji tym bardziej, że lotniskowiec typu Chakri Naruebet sporo kosztował budżet i nie było dużych funduszy na inne jednostki. Koszty budowy fregaty na Zachodzie były wysokie, co wydawało się i było przeszkodą nie do pokonania. W tym momencie pojawiła się chińska propozycja sprzedaży jednostek typu Jianghu IV (Typ 053HT-H). Chińczycy zaoferowali "przyjacielską cenę", która w porównaniu z kosztem budowy podobnego okrętu gdzie indziej była 4 razy niższa. Jednak niskie koszty wiązały się także ze słabymi zdolnościami bojowymi, na co Tajlandzka Marynarka Wojenna nie chciała się zgodzić. Rozpoczęto wtedy prace mające na celu takie zmodernizowanie jednostek typu Jianghu IV, by odpowiadały one współczesnym standardom stosowanym na nowych fregatach. W ten sposób powstała zmodernizowana wersja typu Jianghu IV, która otrzymała oznaczenie Typ 25T. Szerzej jednostki te znane są jako typ Naresuan.
Łącznie chińska stocznia Hudong w Szanghaju wybudowała dla Tajlandzkiej Marynarki Wojennej dwie fregaty zmodernizowanego typu Jianghu IV, które oznaczone są jako Typ 25T. Pierwsza jednostka ukończona została w lipcu 1993 roku. Oficjalne wcielenie do służby miało miejsce w grudniu 1994 roku. Okręt otrzymał nazwę "Naresuan", od czego wzięła się nazwa typu, i numer burtowy 421. Konstrukcja drugiej fregaty o nazwie "Taksin" i numerze taktycznym 422 dobiegła końca w lipcu 1994 roku, a oficjalne przekazanie jednostki tajlandzkiej flocie miało miejsce we wrześniu 1995 roku.
W porównaniu z jednostkami typu Jianghu IV (Typ 053HT-H), tajlandzkie okręty są znacznie bardziej nowoczesne, a ich wyposażenie sprawia, że są najnowocześniejszą wersją jednostek należących do typu Jianghu. Okręty Typu 25T otrzymały inny kadłub, który jest dłuższy od 16,7 metra, co daje całkowitą długość 120 metrów. Zmieniła się również szerokość z 10,8 metra do 13 metrów. Nowe, większe wymiary były wymuszone poprzez konieczność zaokrętowania na pokładzie śmigłowca zwalczania okrętów podwodnych. Dlatego już od samego początku projekt typu Naresuan zakładał miejsce na pokład lotniczy i hangar, który na jednostkach typu Jianghu IV znalazł się dopiero po przeprojektowaniu projektu wyjściowego. Wprowadzenie wielu nowych elementów i zmiana samego kadłuba doprowadziły do tego, że typ Naresuan ma największą wyporność ze wszystkich wersji fregat typu Jianghu. Maksymalnie typ Naresuan wypiera 2980 ton, natomiast standardowo liczba ta wynosi 2600 ton. Zasadniczej zmianie uległy bryły nadbudówek, które wydają się konstrukcją bardziej zwartą i kształtami odpowiadającymi współczesnym trendom. Zdecydowana większość wyposażenia elektronicznego i systemy uzbrojenia są produkcji zachodniej, jednak znalazło się miejsce dla kilku systemów chińskich.
Jednostka napędowa typu Naresuan zaprojektowana została w systemie CODAG, a nie jak na chińskich fregatach typu Jianghu w systemie CODAD. Kombinacja turbin gazowych i silników diesla jest bardziej wydajna i daje większą prędkość maksymalną, która osiągana jest za pomocą dwóch amerykańskich turbin gazowych General Electric LM 2500 o łącznej mocy 53200 KM. Wydajność tych turbin w porównaniu z silnikami diesla najlepiej widać przy prędkości szczytowej wynoszącej 32 węzły, przy szybkości 27 węzłów, jaką osiągają okręty chińskie. Dla prędkości ekonomicznych wykorzystywane są 2 silniki diesla SEMT-Pielstick 12E390VA o łącznej mocy 16000 KM. Takie same silniki diesla wykorzystane został na fregatach służących w Chińskiej Marynarce Wojennej. Przy pomocy dieslów osiągana jest szybkość 18 węzłów, przy której typ Naresuan ma największy zasięg 4000 Mm.. Moc z całej jednostki napędowej przekazywana jest na 2 wały, na końcu których znajdują się śruby.
Niewątpliwie największym niedociągnięciem chińskich okrętów typu Jianghu we wszystkich wersjach była obrona przeciwlotnicza. Okręty nie posiadały rakietowego systemu przeciwlotniczego, gdyż prace nad pociskiem HQ-61 były bardzo opóźnione. Problem ten w pełni został rozwiązany na fregatach tajlandzkich typu Naresuan. Jednostki wyposażono w rakiety firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow, które odpalane były z pionowej wyrzutni Martin Marietta Mk 41 VLS (Vertical Launching System) umieszczonej na dziobie przed mostkiem kapitańskim. Do kierowania pocisków firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow wykorzystano 2 holenderskie radary Thales Nederland STIR 180 (Separate Tracking and Illuminating Radar), które współpracują z amerykańskim systemem kierowania ogniem MK 92 CAS (Combined Antena System), będącym odpowiednikiem systemu holenderskiego Thales Nederland M 28. Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwlotniczego są 2 chińskie działka kalibru 37 mm. model 76A. Artyleria ta jest w pełni zautomatyzowana, a jej kierowaniem zajmuje się radar Typ 347G (EFR-1) (Rice Lamp). Działka kalibru 37 mm. umieszczone są na rufie na wysokości hangaru dla śmigłowca i rufowej anteny radaru Thales Nederland STIR 180.
Typ Naresuan posiada także zdecydowanie nowocześniejsze od swych chińskich odpowiedników wyposażenie w zakresie zwalczania okrętów nawodnych. Stare i przestarzałe pociski SY-1 (CSS-N-1 Scrubbrush) zastąpione zostały amerykańskimi rakietami firmy Boeing model RGM-84 Harpoon. Wystrzeliwane są one z dwóch wyrzutni Mk 141, które umieszczone są między przednią bryłą nadbudówki a małym drugim masztem radarowym. Łączny przenoszony zapas tych pocisków wynosi 8 sztuk. Kolejnym systemem przeciwokrętowym jest amerykańska armata United Defense 127 mm. model Mk 45 Mod 2. Umieszczona jest ona na dziobie przed pionową wyrzutnią dla rakiet przeciwlotniczych. jej kierowaniem zajmują się radary Thales Nederland STIR 180. Armata United Defense 127 mm. model Mk 45 Mod 2 wykorzystywana jest także do obrony przed nadlatującymi rakietami przeciwokrętowymi. Równie dobrze sprawdza się w operacjach wsparcia ogniowego NGFS (Naval Gun-Fire Support).
Ostatnim elementem uzbrojenia jednostek typu Naresuan są systemy zwalczania okrętów nawodnych, które w porównaniu z chińskimi fregatami typu Jianghu również uległy znacznemu unowocześnieniu. Przede wszystkim zrezygnowano z torów i wyrzutni dla bomb głębinowych oraz wyrzutni dla rakietowych bomb głębinowych. Jedynym okrętowym systemem zwalczania okrętów podwodnych są dwie wyrzutnie torped 324 mm. model Mk 32 Mod. 5 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) serii Mk 46. Łącznie marynarka wojenna Tajlandii posiada 100 tych torped i niektóre z nich należą do odmiany Mk 46 Mod. 5. Wyrzutnie torpedowe umieszczone są na śródokręciu na pokładzie głównym na wysokości komina. Prócz tego na pokładzie fregat typu Naresuan może stacjonować śmigłowiec Kaman SH-2F Seasprite, który jest głównym wykładnikiem siły i możliwości tajlandzkich okrętów w walce z nieprzyjacielskimi okrętami podwodnymi. Śmigłowiec ma na rufie do dyspozycji pokład lotniczy i hangar.
Wyposażenie elektroniczne jednostek typu Naresuan składa się głównie z radarów produkcji zachodniej. Głównym systemem dozoru przestrzeni powietrznej jest holenderski radar Thales Nederland LW-08, który umieszczony jest na szczycie drugiego, małego masztu. Maszt przedni jest w formie kratownicy, a na jego samej górze zamontowano antenę chińskiego radaru dozoru nawodnego i powietrznego Typ 360 (SR-60). Nawigacją zajmują się 2 amerykańskie radary Raytheon AN/SPS-64(V)5. Do wykrywania nieprzyjacielskich okrętów podwodnych używany jest chiński hydrolokator kadłubowy aktywny SJD-7. W porównaniu z systemami zamontowanymi na chińskim typie Jianghu, wyposażenie elektroniczne typu Naresuan jest znacznie nowocześniejsze. Ważną cechą jest zamontowanie skutecznego systemu kierowania ogniem MK 92 CAS, którego brakowało na chińskich odpowiednikach.
Uzupełnieniem systemów elektronicznych jest wyposażenie walki elektronicznej. Podobnie jak w przypadku uzbrojenia i systemów obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej, walka elektroniczna prezentuje się o wiele lepiej niż na chińskim typie Jianghu. Na końcu przedniej bryły nadbudówki zainstalowane są anteny amerykańskiego systemu przeciwdziałania elektronicznego Raytheon AN/SLQ-32(V)2. Prócz tego do obrony przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi wykorzystywane są dwie chińskie wyrzutnie pułapek termicznych Typ 946 (PJ-46).
Ogólnie fregaty typu Naresuan są jednostkami w miarę udanymi. W przeciwieństwie do okrętów chińskich, tajlandzki Typ 25T ma znacznie większe możliwości obrony przeciwlotniczej, które osiągnięto dzięki zainstalowaniu pionowej wyrzutni Martin Marietta Mk 41 VLS dla rakiet firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow. Równie skuteczne są systemy zwalczania okrętów nawodnych w postaci rakiet firmy Boeing model RGM-84 Harpoon, które deklasują pod tym względem chińskie pociski SY-1 (CSS-N-1 Scrubbrush). Jedynie jednostki typu Jianghu III zbliżają się współczesnych standardów w zakresie walki z okrętami nawodnymi, gdyż wyposażono je w rakiety YJ-81 (C-801A) (CSS-N-4 Sardine). Typ Naresuan posiada standartowe uzbrojenie zwalczania okrętów podwodnych złożone z wyrzutni torpedowych i stacjonującego na pokładzie śmigłowca. Wydawać by się mogło, że nowoczesne uzbrojenie i wyposażenie elektroniczne sprawia, że tajlandzkie jednostki w pełni odpowiadają zachodnim standardom. Jednak nie jest tak do końca, gdyż bardzo słabą stroną są systemy odpowiadające za walkę o żywotność okrętu. Praktycznie nie istnieje system kontroli uszkodzeń, a jakiekolwiek trafienie przez torpedę spowodowałoby szybkie i niekontrolowane wdzieranie się wody do wnętrza kadłuba, co skończyłoby się utratą okrętu. Najprawdopodobniej zatonięciem zakończyłoby się także trafienie przez pocisk przeciwokrętowy. Głównie z tego względu wszystkie okręty typu Jianghu III służące w Tajlandzkiej Marynarce Wojennej, które mają takie same problemy z systemami walki o żywotność okrętu, wykorzystywane są tylko do zadań patrolowych. Typ Naresuan, który jako typ Jianghu IV (Typ 25T) również należy do typu Jianghu, w zasadzie również bardziej nadaje się do zadań patrolowych, jednak silne i nowoczesne uzbrojenie oraz systemy radarowe sprawiają, że jednostki stanowią eskortę lotniskowca typu Chakri Naruebet. Ostatecznie o tajlandzkich fregatach typu Naresuan nie można powiedzieć, że stanowią o sile floty. Jednak biorąc pod uwagę ówczesne możliwości finansowe Tajlandii należy powiedzieć, że okręty te były w zasadzie jedynymi jednostkami, na które było stać budżet. Dlatego za te dość skromne fundusze skonstruowane zostały możliwie najlepsze fregaty.
|
