TYPY OKRĘTÓW
NAWODNYCH

Lotniskowce:

.:Centaur
.:Chakri Naruebet
.:Charles de Gaulle
.:Clemenceau
.:Enterprise
.:Giuseppe Garibaldi
.:Hermes
.:Invincible
.:John F. Kennedy
.:Kitty Hawk
.:Kuznetsov
.:Nimitz
.:Principe de Asturias
.:Sao Paulo
.:Viraat

Krążowniki:

.:Jeanne d'Arc
.:Kara
.:Kiev (Kijów)
.:Kirov
.:Slava
.:Ticonderoga
.:Vittorio Veneto

Niszczyciele:

.:Arleigh Burke
.:Atago
.:Audace
.:Cassard
.:Charles F. Adams
.:Delhi
.:Georges Leygues
.:Iroquois
.:Kashin
.:KDX-1
(Kwanggaeto-Daewang)
.:KDX-2
(Chungmugong Yi Sun-shin)
.:KDX-3
(Sejong-Daewang)
.:Keelung
.:Kidd
.:Kimon
.:Kongou
.:Lanzhou
.:Luda
.:Luhai
.:Luhu
.:Luigi Durand de la Penne
.:Lujang
.:Lutjens
.:Maraseti
.:Perth
.:Rajput
.:Sheffield
.:Sovremenny
.:Spruance
.:Suffren
.:Tourville
.:Tribal
.:Udaloy (Udałoj)

Fregaty:

.:Adelaide
.:Al Madinah
.:Al Riyadh
.:Almirante Brown
.:Álvaro de Bazán
.:Anzac
.:Aradu
.:Artigliere
.:Barbaros
.:Brahmaputra
.:Brandenburg
.:Bremen
.:Broadsword
.:Cheng Kung
.:De Zeven Provincien
.:Duke
.:Elli
.:Floreal
.:Fridtjof Nansen
.:Godavari
.:Halifax
.:Hydra
.:Jacob van Heemskerck
.:Jianghu
.:Jiangwei
.:Kang Ding
.:Karel Doorman
.:Kortenaer
.:Krivak
.:La Fayette
.:Lekiu
.:Lupo
.:Maestrale
.:Naresuan
.:Neustrashimy (Nieustraszimyj)
.:Niteroi
.:Oliver Hazard Perry
.:Sachsen
.:Santa María
.:Soldati
.:Talwar
.:Thetis
.:Tromp
.:Ulsan
.:Valour
.:Vasco da Gama
.:Venti
.:Wielingen
.:Yavuz

Korwety:

.:Niels Juel
.:Visby

Typ Kidd (DDG)

| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |

ostatnia aktualizacja: 03.11.2006 r.

OPIS:

Okręty w służbie amerykańskiej:

Okręty w służbie tajwańskiej:

        Niszczcyciele typu Kidd były wraz z typem Spruance największymi jednostkami tej klasy w amerykańskiej flocie, dopóki nie pojawił się nowy typ Arleigh Burke. Do tego czasu okręty były również jednymi z najpotężniejszych jednostek jakie służyły w Marynarce Wojennej USA.
        Budowa niszczycieli typu Kidd rozpoczęła się na zamówienie wtedy przyjaznego Iranu. Z tego powodu okręty określane są czasem jako typ Ayatollah. Jednostki te miały otrzymać nazwy "Kouroush", "Daryush", "Nader" i "Andushirvan". W 1979 roku w Iranie nastąpił przewrót, podczas którego szach został odsunięty od władzy. Tym samym zamówienie zostało skasowane, a budowane jednostki przejęła Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych.
        Projekt tych okrętów opierał się na sprawdzonych rozwiązaniach zastosowanych na krążownikach typu Virginia i bliźniaczym typie Spruance, którego kadłub posłużył do skonstruowania nowych jednostek. Jako że początkowo odbiorcą okrętów był Iran, miały one działać w rejonie Zatoki Perskiej. Z tego powodu nie były wyspecjalizowane w prowadzeniu operacji zwalczania okrętów podwodnych, a były pełnowartościowymi okrętami wielozadaniowymi, specjalnie dostosowanymi do specyficznych warunków Zatoki Perskiej. Po przejęciu nieukończonych niszczycieli przez Stany Zjednoczone ustalono, że okręty zostaną dokończone zgodnie z pierwotnym projektem. Decyzja ta spowodowała, że typ Kidd stał się najsilniejszym okrętem w amerykańskiej flocie.
        Podobnie jak w przypadku niszczycieli typu Spruance, wybudowanie typu Kidd zostało zlecone jednej stoczni Ingalls Shipbuilding w Pascagoula, która zainwestowała sporo pieniędzy w urządzenia potrzebne do budowy tego typoszeregu. Konstrukcja pierwszej jednostki ruszyła w czerwcu 1978 roku, a jej wodowanie odbyło się w sierpniu 1979 roku. Oficjalne przekazanie jednostki Marynarce Wojennej USA miało miejsce 27 czerwca 1981 roku. Wszystkie niszczyciele typu Kidd znalazły się w szeregach floty do marca 1982 roku.
        Połączenie dobrego systemu przeciwlotniczego z krążowników typu Virginia i dobrze rozbudowanych systemów zwalczania okrętów podwodnych z niszczycieli typu Spruance sprawiło, że jednostki miały bardzo unikalną charakterystykę.
        Do zwalczania celów powietrznych wykorzystywane były dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie Mk 26 Mod 4 GMLS (Guided Missile Launching System) dla rakiet firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-2MR). Jedna z wyrzutni została zainstalowana na miejscu, gdzie na typie Spruance znajduje się wyrzutnia model Mk 112 dla rakietotorped firmy Honeywell (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model RUR-5 ASROC (Anti-Submarine ROCket). Drugi system Mk 26 znajduje się w miejscu wyrzutni Raytheon Mk 29 GMLS. Pociski firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-2MR) kierowane były za pomocą dwóch radarów AN/SPG-55D. Obrona na bardzo krótkim dystansie zapewniona jest przez 2 działka kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx. Bierną ochronę przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi zapewnia system przeciwdziałania elektronicznego Raytheon AN/SLQ-32(V)3 i 4 wyrzutnie pułapek termicznych Sippican Hycor Mk 36 Super RBOC (Rapid Blooming Offboard Chaff). By usprawnić działanie urządzeń przeciwlotniczych typ Kidd wyposażony został na początku lat 90-tych XX wieku w system zwalczania celów powietrznych NTU (New Threat Upgrade). Jego konstruktorzy zapewniali skuteczność nawet w XXI wieku.
        Zwalczaniem celów nawodnych zajmowały się rakiety firmy Boeing model RGM-84 Harpoon. Wystrzeliwane były z dwóch wyrzutni Mk 141, które znajdowały się za bryłą przedniego komina. Dodatkowym systemem przeciwokrętowym były dwie armaty United Defence 127 mm. model Mk 45. Ogień armat koordynował system Mk 86, do którego podłączony był radar dozoru nawodnego Northrop Grumman Norden Systems AN/SPQ-9A i radar Lockheed Martin AN/SPG-60 STIR (Separate Tracking and Illuminating Radar). Ten ostatni mógł być również wykorzystany jako trzeci radar kierowania przeciwlotniczych rakiet firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-2MR).
        Głównym środkiem zwalczania okrętów podwodnych były 2 śmigłowce Kaman SH-2F Seasprite LAMPS 1. W późniejszym okresie typ Kidd przystosowano do prowadzenia operacji ze śmigłowcem Sikorsky SH-60B LAMPS 3. Sam niszczyciel uzbrojony był w dwie wyrzutnie torped 324 mm. model Mk 32 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) serii Mk 46. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmował się hydrolokator kadłubowy aktywny AN/SQS-53 i hydrolokator holowany pasywny AN/SQR-19 TACTAS (Tactical Towed Array System). Jednostki wyposażono w system kierowania uzbrojeniem przeciwpodwodnym Mk 116 Mod 5. Wszystkie te systemy współpracowały z jednym Lockheed Martin AN/SQQ-89. System ten współpracował również z systemem komunikacji między okrętem a śmigłowcem AN/SQQ-28. Ochronę przed nadpływającymi torpedami zapewniał holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie.
        Wszystkie systemy zwalczania okrętów podwodnych pozwalały niszczycielom typu Kidd na prowadzenie ofensywnych działań przeciwpodwodnych. Zadanie to było ułatwione o tyle, że napęd okazał się bardzo cichy. Zaprojektowano go w systemie COGAG. Składał się z czterech turbin gazowych General Electric LM 2500 o łącznej mocy 106400 KM. Maksymalna rozwijana szybkość wynosiła 33 węzły, a zasięg 8000 Mm możliwy był przy prędkości 17 węzłów.
        Początkowo jedynym środkiem obserwacji przestrzeni powietrznej był trójwspółrzędny radar Hughes AN/SPS-48E. Podobnie jak wszystkie inne czujniki przekazywał on informacje do systemu dowodzenia NTDS (Naval Tactical Data Systems). Ten z kolei przekazywał dane o celach dalej do systemów uzbrojenia. W późniejszym okresie typ Kidd otrzymał drugi radar dozoru powietrznego Raytheon AN/SPS-49. Jego antena została zainstalowana na przednim maszcie, tam gdzie uprzednio znajdował się radar Lockheed Martin AN/SPG-60 STIR, który został przeniesiony na masz rufowy. Dozorem nawodnym zajmuje się radar ISC Cardion AN/SPS-55, natomiast nawigacją radar Raytheon AN/SPS-64(V)9. Komunikację zapewnia system NAVMASC (Naval Modular Automated Communication System), który połączony jest z satelitami.
        Podobnie jak niektóre niszczyciele typu Spruance jednostki typu Kidd zostały wycofane z szeregów floty po niecałych dwóch dekadach służby. Wpływ na taką decyzję miały wysokie koszty utrzymania i pojawienie się nowocześniejszej konstrukcji typu Arleigh Burke, która wyposażona była w system Aegis. Pierwszy okręt typu Kidd USS kidd (DDG 993) został wycofany 12 marca 1998 roku. W tym samym miesiącu tego samego roku, 19 dni pźniej ten sam los spotkał USS Callaghan (DDG 994). Trzeci niszczyciel USS Scott (DDG 995) wycofany został 11 grudnia 1998 roku, a czwarty USS Chandler (DDG 996) 23 września 1999 roku.
        W momencie wycofania ze służby niszczycieli typu Kidd podjęto decyzję, że okręty te zostaną wystawione na sprzedaż. Stocznia Ingalls Shipbuilding w Pascagoula została wybrana do przeprowadzenia modernizacji na tych okrętach, która miała je przystosować do sprzedaży zagranicznermu odbiorcy. Kontrakt na wykonanie tych prac opiewał na sumę 87 milionów dolarów.
        Zakupem tych niszczycieli zainteresowana była Grecka Marynarka Wojenna. W grudniu 1998 roku amerykański Departament Obrony i grecki rząd ustaliły, że nie wszystkie jednostki będą zakupione. Innymi słowy umowa obejmowała zakup części okrętów, a pozostałych wzięcie w leasing. Grecy planowali, że okręty typu Kidd zastąpią 4 wysłużone niszczyciele typu Charles F. Adams, które znajdowały się w szeregach greckiej floty. Załogi z tych jednostek miały zostać przeniesione na typ Kidd. Ogłoszenie możliwości zakupu lub wzięcia w leasing wycofanych ze służby amerykańskich niszczycieli zbiegło się w czasie z napiętą sytuacją między Grecją a Turcją, które spierały się o Cypr. Okręty miały popłynąć do Grecji w ramach programu SAP (Security Assistance Program), jednak w listpadzie 1999 roku Grecy ostatecznie zrezygnowali z wcielania do służby okrętów typu Kidd. Taka decyzja była związana z możliwością zakupu od Holenderskiej Marynarki Wojennej dwóch fregat typu Kortenaer, które ostatecznie dołączyły do sześciu już znajdujących się w służbie jednostek tego typu.
        Po nieudanej amerykańsko-greckiej transakcji na niszczyciele typu Kidd pojawił się nowy kupiec, którym był Tajwan. Był on zainteresowany tymi okrętami od początku 2001 roku, gdyż Chińska Marynarka Wojenna wprowadziłado służby duże rosyjskie niszczyciele typu Sovremenny, a nowe okręty miały stanowić dla nich przeciwwagę. Za zakupem typu Kidd niewątpliwie przemawiała cena 732 milionów dolarów za 4 jednostki i dość szybki okres dostarczenia okrętów w około 3 lata. Dla porównania wybudowanie jednostki z systemem Aegis może kosztować nawet miliard dolarów, a czas od rozpoczęcia konstrukcji do wcielenia do służby może wahać się od 8 do 10 lat. Ostatecznie transakcja doszła do skutku, a kontrakt opiewał na sumę 875 milionów dolarów. Za te pieniądze do Tajwanu dostarczone zostały 4 niszczyciele typu Kidd, jak również 248 rakiet firmy Raytheon model RIM-66M-2 Standard MR (SM-2MR Block IIIA) i 32 rakiety Boeing RGM-84L Harpon Block 2. Planowaną datą wcielenia w szeregi floty nowych jednostek był rok 2006, jednak już pod koniec 2005 roku dwa okręty zostały dostarczone przez stronę amerykańską i wcielone do służby pod nazwami "Keelung" (DDG 1801) (ex. USS Scott) oraz "Su-Ao" (DDG 1802) (ex. USS Callaghan). Uroczystości z tym związane odbyły się w bazie marynarki wojennej w Su-Ao. Ceremonia przekazania kolejnych dwóch niszczycieli odbyła się w listopadzie 2006 roku. Jednostki otrzymały nazwy "Tzuo-Ying" (DDG 1803) (ex. USS Kidd) i "Ma-Kong" (DDG 1805) (ex. USS Chandler). Co ciekawe imiona nadane przez marynarkę wojenną Tajwanu różniły się od tych, które były planowane pierwotnie. Okręty typu Kidd w służbie tajwańskiej miały nosić nazwy "Chi Teh" (DDG 1801), "Ming Teh" (DDG 1802), "Tang Teh" (DDG 1803) oraz "Wu Teh" (DDG 1805).
        Niszczyciele typu Kidd, które w Tajwanie znane są jako typ Keelung, zastąpiły bardzo stare okręty amerykańskiego typu Gearing, które wybudowano w czasie drugiej wojny świadowej.

TYPY OKRĘTÓW
PODWODNYCH

Myśliwskie
okręty podwodne:

.:Agosta
.:Amethyste
.:Galerna
.:Han
.:Los Angeles
.:Ming
.:Romeo
.:Rubis
.:Seawolf
.:Song
.:Swiftsure
.:Trafalgar
.:Upholder
.:Victoria
.:Walrus
.:Zeeleeuw

Balistyczne
okręty podwodne:

.:Benjamin Franklin
.:Delta
.:Ethan Allen
.:George Washington
.:Hotel
.:Jin
.:L'Inflexible
.:Lafayette
.:Le Redoutable
.:Le Triomphant
.:Ohio
.:Resolution
.:Typhoon (Tajfun)
.:Vanguard
.:Xia
.:Yankee (Jankes)


UZBROJENIE

Rakiety balistyczne
typu SLBM:

.:JL (Ju Lang)
.:Polaris
.:Poseidon
.:Seria M
.:SS-N-4 Sark
.:SS-N-5 Sark
.:SS-N-6 Serb
.:SS-N-8 Sawfly
.:SS-N-17 Snipe
.:SS-N-18 Stingray
.:SS-N-20 Sturgeon
.:SS-N-23 Skiff
.:Trident

Rakiety
przeciwokrętowe:

.:Hsiung Feng
.:Naval Strike Missile
.:SSM-1B
.:SSM-700K Hae Sung
.:xGM-84 Harpoon

Pociski manewrujące:

.:Hyunmoo III
.:xGM-109 Tomahawk

Rakietotorpedy:

.:ASROC
.:Hong Sahng-uh
.:SUBROC

Torpedy:

.:Mk 44
.:Mk 46
.:Mk 50 Barracuda
.:Mk 54 MAKO
.:MU 90 Impact
.:Stingray

Rakiety
przeciwlotnicze:

.:Evolved Sea Sparrow
.:Rolling Airframe Missile
.:Sea Sparrow
.:Standard Missile

Zestawy obrony
bezpośredniej CIWS:

.:Meroka
.:Mk 15 Phalanx
.:SGE-30 Goalkeeper

Amunicja:

.:BTERM
.:EX-171 (Mk 171)
.:Vulcano


RÓŻNE ARTYKUŁY

.:Forty-one for freedom
.:Koncepcja MEKO
.:Projekt 621
(typ Gawron)
.:Radary serii
BridgeMaster E
.:SSBN-X
.:US Navy SLBM
.:Wypadki i awarie SSBN


INNE

.:Strona główna
.:Linki

Współczesne okręty wojenne
Copyright © Mateusz Ossowski