|
W latach 80-tych XX wieku marynarka wojenna Tajwanu w zasadzie opierała się na starych okrętach, pochodzących jeszcze z okresu drugiej wojny światowej lub krótko po niej. Sytuacja ta miała zostać zmieniona poprzez wprowadzenie w życie programu modernizacyjnego Kuang Hua (Cudowne Chiny). W jego ramach do służby miały zostać wcielone co najmniej 24 nowoczesne okręty. Program podzielony został na kilka mniejszych projektów, w tym Kuang Hua 1, zakładający wybudowanie na licencji amerykańskich fregat typu Oliver Hazard Perry (typ Cheng Kung). Z kolei projekt Kuang Hua 2 przewidywał kupno francuskich jednostek typu La Fayette (na Tajwanie okręty te znane są jako typ Kang Ding). Cały plan modernizacji był bardzo istotny z punktu widzenia stosunków panujących między Chinami i Tajwanem. Według Chińczyków wyspa stanowi integralną część ich państwa, podczas gdy Tajwańczycy chcą być niezależni. Konflikt ten co jakiś czas przybiera na sile, wywołując różnego rodzaju kryzysy. Sytuacja ta zmusza Tajwan do utrzymywania dużej siły militarnej, która mogłaby zostać użyta na wypadek chińskiej agresji. Program modernizacji floty o kryptonimie Kuang Hua był elementem rozbudowy potencjału militarnego, mającego przeciwstawić się Chińczykom.
Budowa jednostek typu Cheng Kung odbywała się w ramach amerykańskiego programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS (Foreign Military Sales). Między firmami ze Stanów Zjednoczonych a tajwańskim przedsiębiorstwem CSBC (China ShipBuilding Corporation, obecnie CSBC Corporation) podpisane zostało porozumienie o współpracy. Miało ono na celu opracowanie takiej modyfikacji projektu jednostek typu Oliver Hazard Perry i jego wyposażenia, aby możliwa była instalacja tajwańskich systemów. Współpraca obejmowała także budowę fregat typu Cheng Kung (PFG 2).
Prowadzone prace skupiały się także na projekcie ACS (Advance Combat System), mającym dostosować jednostki do wykorzystania zintegrowanego systemu dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS (Automatized Electronic Guidance Interconected System) oraz pionowej wyrzutni VLS (Vertical Launching System) model Mk 41, opracowanej przez firmę Martin Marietta Corporation (obecnie Lockheed-Martin). Początkowo planowano, że na okrętach zainstalowane zostanie takie samo wyposażenie dla systemu AEGIS jak na krążownikach typu Ticonderoga. Tajwańskie jednostki typu Cheng Kung okazały się jednak zbyt małe, aby wszystko pomieścić. Z tego względu zdecydowano się na wariant mini-AEGIS, jednakże powstały poważne wątpliwości co do skuteczności zredukowanego systemu. Poza tym jego instalacja z uwagi na bardzo ograniczony zapas wyporności i wolnej przestrzeni również nastręczała trudności. Szkice okrętów typu Cheng Kung z systemem AEGIS w dużej mierze przypominały sylwetkę hiszpańskich fregat typu Álvaro de Bazán, charakteryzujących się dość masywną, wysoką przednią nadbudówką. Podobna konstrukcja miała znaleźć się na tajwańskich jednostkach, jednakże należy przypuszczać, że przesunęłaby ku górze środek ciężkości fregat i spowodowała problemy ze statecznością.
Środkowa część nadbudówki aż do hangaru dla śmigłowców miała zostać całkowicie usunięta. Z tego względu armata kalibru 76 mm. model Mk 75, znajdująca się na dachu tejże nadbudówki, zainstalowana miała zostać na dziobie zamiast wyrzutni model Mk 13 Mod. 4 GMLS (Guided Missile Launching Systems). Pomiędzy armatą a przednią nadbudówką, na przedzie której planowano miejsce dla drugiego zestawu obrony bezpośredniej, zamierzano wstawić dodatkową, 15 metrową sekcję, zwiększając tym samym długość całkowitą fregat. Sekcja ta miała mieścić jedną wyrzutnię pionowego startu VLS (Vertical Launching System) model Mk 41, opracowaną przez firmę Martin Marietta Corporation (obecnie Lockheed-Martin). Na śródokręciu na miejscu usuniętej struktury nadbudówki planowano instalację wyrzutni dla pocisków przeciwokrętowych. Zarezerwowano tam także miejsce dla przeciwlotniczych armat kalibru 40 mm. firmy Bofors. Wprowadzone zmiany, podobnie jak te związane z systemem AEGIS, wywołały pewne trudności. Wzrost gabarytów był na tyle duży, że dwie turbiny gazowe model LM 2500 wytwarzały zbyt mało mocy do napędzania okrętów.
Nie zdając sobie jeszcze sprawy z tych wszystkich trudności zakładano, że pierwsze dwa okręty wybudowane zostaną zgodnie z oryginalnym projektem, poszerzonym o zmiany dostosowujące jednostki do użycia tajwańskich systemów elektronicznych i uzbrojenia. Następne sześć fregat miało powstać w oparciu o założenia ACS, jednakże ciągle napotykane trudności wywoływały opóźnienia w pracach. W efekcie zdecydowano się na wybudowanie czterech jednostek zgodnych z oryginałem i czterech z ACS. W późniejszym czasie kolejne opóźnienia znowu zmieniły proporcje na sześć do dwóch, a następnie na siedem do jednego. Planowano, że w razie powodzenia projektu na ostatniej, ósmej fregacie, zamówione zostaną dodatkowe cztery, lekko zmodernizowane jednostki typu Cheng Kung z systemem AEGIS. Różniłyby się one tym, że prawoburtowy hangar zostałby zlikwidowany, a w jego miejsce pojawiłaby się druga, ośmiokontenerowa wyrzutnia model Mk 41. W połowie lat 90-tych XX wieku, gdy budowana już była siódma fregata, program ACS ciągle był jednak daleki od pozytywnego zakończenia i pochłoną znacznie większą ilość pieniędzy niż pierwotnie zakładano. Z tego względu w 1995 roku fundusze zostały wstrzymane i przeniesione do podprogramu Kuang Hua 3, w ramach którego powstawały małe okręty rakietowe typu Ching Chiang. Sam projekt ACS został nieco odłożony w czasie, a następnie anulowany.
Tajwańska flota złożyła zamówienie na pierwszą jednostkę w maju 1989 roku w przedsiębiorstwie China Shipbuilding Corporation. Stępka pod "Cheng Kung" (PFG 1101) położona została w grudniu 1990 roku w stoczni w Kaohsiung, natomiast kadłub spłyną na wodę w październiku 1991 roku. wszystkie kolejne fregaty również skonstruowała stocznia w Kaohsiung. Budowa drugiego okrętu "Cheng Ho" (PFG 1103) wystartowała w grudniu 1991 roku, a wodowanie odbyło się w październiku 1992 roku. Kolejną jednostką była "Chi Kuang" (PFG 1105), pod którą stępkę położono w październiku 1992 roku, a kadłub spłyną na wodę we wrześniu 1993 roku. Czwarty okręt "Yueh Fei" (PFG 1106) znajdował się w suchym doku od września 1993 roku do sierpnia 1994 roku, piąty "Tzu I" (PFG 1107) od sierpnia 1994 roku do lipca 1995 roku, a szósty "Pan Chao" (PFG 1108) od lipca 1995 roku do maja 1996 roku. Stępka pod siódmą fregatę "Chang Chien" (PFG 1109) połozona została w czerwcu 1996 roku, a kadłub spłyną na wodę w kwietniu 1997 roku. Wszystkie siedem fregat weszło do służby w latach 1993 - 1998.
W lipcu 1999 roku tajwańska flota zdecydowała się na budowę ósmego okrętu typu Cheng Kung. Stępka pod "Tian Dan" (PFG 1110) połozona została w grudniu 2001 roku w stoczni w Kaohsiung, należącej do przedsiębiorstwa China Shipbuilding Corporation. Kadłub jednostki wodowany został w październiku 2002 roku. W marcu 2004 roku fregata znalazła się w służbie. Odstęp czasowy między pierwszymi siedmioma okrętami a ósmym spowodowany był przedłużającym się programem ACS, który ostatecznie został anulowany, a ostatnia jednostka skonstruowana została według tych samych planów co pierwsza partia.
Wszystkie okręty typu Cheng Kung stacjonują w bazie marynarki wojennej w Kaohsiung w dzielnicy Zuoying. Projekt tajwańskich fregat opiera się na jednostkach amerykańskich i z tego względu można powiedzieć, że przede wszystkim są one przeznaczone do walki z okrętami podwodnymi i eskorty innych okrętów nawodnych. Marynarka wojenna Tajwanu wykorzystuje te fregaty głównie do patrolowania wód przybrzeżnych oraz do ochrony granicy państwa.
Jednostki tajwańskiego typu Cheng Kung wybudowane zostały w oparciu o projekt amerykańskich okrętów w wersji "długokadłubowej". Zachowały one te same rozmiary kadłuba, a instalacja dodatkowych systemów uzbrojenia spowodowała zwiększenie pełnej wyporności do 4200 ton. Napęd stanowią dwie turbiny gazowe firmy General Electric model LM 2500 o łącznej mocy 40000 KM. Sterowane i monitorowane Zastosowano także system Prairie-Masker, który za pomocą pęcherzyków powietrza, tworzących osłonę podwodnej części kadłuba i śruby, tłumi wytwarzane hałasy. Wykorzystując jedną turbinę gazową prędkość maksymalna okrętów wynosi około 25 węzłów, natomiast przy pracy dwóch turbin zwiększa się ona do 29 węzłów. Dodatkowym elementem systemu napędowego są dwa pomocnicze pędniki, które chowane są we wnętrzu kadłuba w jego podwodnej części za opływką hydrolokatora kadłubowego. Każda z gondol pędnika dysponuje silnikiem o mocy 325 KM., napędzającym małą śrubę. Przy spokojnym morzu zapewniają one prędkość rzędu 5 - 6 węzłów. Można je wykorzystać w razie awarii głównego zespołu napędowego lub podczas manewrów w porcie. Zastosowano także system Prairie-Masker, który za pomocą pęcherzyków powietrza, tworzących osłonę podwodnej części kadłuba i śruby, tłumi wytwarzane hałasy.
Podstawowym elementem uzbrojenia przeciwlotniczego są pociski z serii RIM-66 Standard MR (SM-1MR), które opracowała firma Raytheon. Wystrzeliwane są one z dziobowej, jednoprowadnicowej wyrzutni model Mk 13 Mod. 4 GMLS (Guided Missile Launching Systems), która może odpalić jedną rakietę co osiem sekund. Wyrzutnia samodzielnie wybiera i załadowuje pocisk, po czym następuje wystrzelenie. Sekwencja ta inicjowana jest komendą otrzymaną z systemu kierowania ogniem. Pod wyrzutnią znajduje się magazyn amunicyjny na 40 rakiet, które przechowywane są w pozycji wertykalnej. Magazyn podzielony jest na dwie części, obrotowe pierścienie, z których wewnętrzny mieści 16 pocisków, a zewnętrzny 24. W przypadku pożaru magazyn wyposażony jest we własny system gaśniczy. Z uwagi na to, że wyrzutnia jest jednoramienna, zyskała miano "jednorękiego bandyty".
Lecąc w kierunku celu pociski przeciwlotnicze z serii SM-1MR wykorzystują półaktywne naprowadzanie radarowe, zapewniane przez antenę systemu kierowania ogniem model Mk 92 Mod. 6 CORT (COherent Receiver Transmitter). Oparty on jest na trzech komputerach model AN/UYK-7. Pierwszy to model AN/UYK-7A, będący modułem WPC (Weapon Control Processor), obliczający rozwiązania ogniowe dla uzbrojenia. Drugi komputer model AN/UYK-7B wykorzystywany jest jako moduł CCP (Converter Control Processor). Ostatni moduł WSP (Weapon Support Processor) oparty jest na komputerze model AN/UYK-7, przetwarzającym dane i tworzącym taktyczny obraz sytuacji. Najprawdopodobniej tajwańskie jednostki nie mają modułu WAP (Weapons Alternate Processor), który jest na amerykańskich okrętach z systemem Mk 92 Mod. 6 CORT. Wszystkie komputery z serii AN/UYK-7 wyposażone są w konsole OJ-194 lub OJ-197 w standardzie wyświetlania AN/UYA-4. Dodatkowym elementem są konsole kierowania ogniem WCC (Weapon Control Console).
Informacje o celach system model Mk 92 Mod. 6 CORT otrzymuje od systemu model AN/SYS-2(V)2 IADT (Integrated Automatic Detection and Tracking), opartego na komputerach model AN/UYK-44. Integruje on ze sobą wszystkie radary okrętowe, jak również czujniki systemu identyfikacji "swój czy obcy" (IFF - Identfication Friend / Foe) oraz system walki elektronicznej SHIELDS (Ships' HIgh-power ELectronic Defence System), którego komputer przetwarzania danych posiada odatkowy pakiet kierowania ogniem. Dzięki niemu możliwe jest wysyłanie do systemu Mk 92 Mod. 6 CORT informacji dotyczących wykrytych emisji wiązek radarowych nadlatujących rakiet przeciwokrętowych. Już tylko na tej podstawie można rozpocząć procedurę startową pocisków przeciwlotniczych. Poprzez system IADT tworzony jest jednolity, nie dublujący się obraz sytuacyjny, generowany przez różne radary i systemy, w tym NTDS (Naval Tactical Data System), z którego przede wszystkim czerpie się informacje pochodzęce z wymiany danych z innymi okrętami. Zwiększa to efektywność systemu kierowania ogniem, redukuje czas reakcji, pozwola na dokładniejszą ocenę zagrożeń i wcześniejsze ich wykrycie oraz daje klarowny obraz sytuacji w warunkach dużego zagęszczenia celów i silnego zagłuszania wiązek radarowych.
Kolejnym elementem systemu model Mk 92 Mod. 6 CORT jest zespół anten CAS (Combined Antenna System), złożony z radaru śledzącego model Mk 53 oraz naprowadzania model MK 54. Uzupełniony on jest przez radar STIR (Separate Tracking and Illuminating Radar) model UD-417. Niektóre źródła podają, że okręty typu Cheng Kung zamiast radaru model UD-417 wyposażone są w holenderski system model STIR 240, opracowany przez firmę Thales Nederland, będącą częścią Thales Group. Wykrywaniem celów powietrznych zajmuje się dwuwspółrzędny radar model AN/SPS-49(V)5, stworzony przez firmę Raytheon. Wyposażony on jest w system redukcji sygnałów zagłuszających i zakłócających odbiór wysłanych wiązek radarowych, uzupełniony o moduł CSLC (Coherent Sidelobe Canceller), który dodatkowo elektronicznie tłumił możliwe zagłuszenia i zakłócenia, kasując takie sygnały. Kolejnym elementem wyposażenia jest filtr o skończonej odpowiedzi impulsowej FIR (Finite Impulse Response), który na podstawie dopplerowskich charakterystyk wydziela obiekty ruchome i nieruchome. Radar model AN/SPS-49(V)5 posiada także system automatycznej interpretacji celów ATD (Automatic Target Detection). Dane od niego przekazywane były bezpośrednio do systemu kierowania ogniem oraz do systemu NTDS.
Jest bardzo możliwe, że ósmą fregatę "Tian Dan" (PFG 1110) wyposażono w radar w wersji AN/SPS-49A(V)1. Wyposażony on jest system redukcji sygnałów zagłuszających i zakłócających odbiór wysłanych wiązek radarowych, uzupełniony o moduł CSLC. Posiada także system wykrywania celów ruchomych DMTI (Digital Moving Target Indicator), który ignoruje obiekty nieruchome i zwiększa możliwości lokalizacji nisko i szybko lecących pocisków przeciwokrętowych. Zainstalowany jest również blok przetwarzania sygnałów wizyjnych RVP (Radar Video Processor). System automatycznej interpretacji celów ATD wspomagany jest przez nowy względem poprzednich wersji radaru system określający prędkość radialną wykrytych obiektów. Jej ustalenie pozwala na szybsze zidentyfikowanie rodzaju celu i rozpoczęcie jego śledzenia. Poza tym radar model AN/SPS-49A(V)1 ma poprawione zdolności w zakresie wykrywania małych, nisko lecących pocisków przeciwokrętowych.
Kolejnym elementem obrony przeciwlotniczej, obok rakietowego, jest artyleryjski system obrony bezpośredniej CIWS (Close-In Weapons System) model Mk 15 Phalanx Block 1A, zaprojektowany przez firmę General Dynamics. Najprawdopodobniej wcześniej okręty typu Cheng Kung wyposażone były w poprzednie wersje zestawu. Działko z serii Phalanx jest autonomiczne względem innych systemów okrętowych. Może ono działać w trybie automatycznego przechwytywania celów, samodzielnie wykrywając, śledząc i niszcząc obiekty, które uznane zostały za zagrożenie. Wersja Block 1A może być sprzęgnięta z systemem obronnym wykorzystującym pociski model RIM-116 RAM (Rolling Airframe Missile), które w przyszłości mogą znaleźć się na okrętach typu Cheng Kung. Jednakże tajwański Państwowy Instytut Nauki i Technologii CSIST (Chung-Shan Institute of Science and Technology) w Longtan prowadzi prace nad własnym rakietowym systemem przeiwlotniczym bliskiego zasięgu, wywodzącym się z lotniczego systemu model Tien Chien 2 (TC-2). Potencjalnie może on także być zainstalowany na fregatach i zsynchronizowany z działkiem CIWS.
W odróznieniu od swoich amerykańskich odpowiedników tajwańskie okręty dodatkowo wyposażone są w dwie pojedyncze armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm., zainstalowane po jednej na obu burtach, na wysokości armaty kalibru 76 mm. model Mk 75. Artyleria kalibru 40 mm. prawdopodobnie należy do serii 1948 (SAK 40/L70). Brak jest danych dotyczących parametrów taktyczno-technicznych, jak również tego, jaka dokładnie wersja armat została zamontowana i czy jest to jakaś niestandardowa, zmodyfikowana odmiana. Według dostępnych danych, w przeciwieństwie od zestawu z serii Phalanx, obie armaty kalibru 40 mm. obsługiwana są manualnie przez załogę. W czasie gdy ogień prowadzony jest z armaty kalibru 76 mm. nie mogą być one obsadzone ze względu na wywoływane podmuchy. Artyleria serii 1948 (SAK 40/L70) nie została zainstalowana na ósmym okręcie "Tian Dan" (PFG 1110). Tajwańska flota rozważa także możliwość zdjęcia tych armat z pozostałych jednostek, powiększając nieco tym samym skromny zapas wyporności.
Program rozwojowy armat serii 1948 (SAK 40/L70) prowadzony był przez szwedzką firmę Bofors, wykupioną w późniejszym czasie przez Celsius Group. W 1999 roku firma Saab AB nabyła Celsius Group, po czym w 2000 roku amerykańskie przedsiębiorstwo United Defence (wówczas będące dywizją firmy FMC - Food Machinery Corporation) wykupiło od niej oddział Bofors Weapons Systems, zajmujący się uzbrojeniem artyleryjskim. Firma Saab AB zachowała oddział związany z uzbrojeniem rakietowym, tworząc dywizję Saab Bofors Dynamics AB. W czerwcu 2005 roku BAE Systems Inc. (jest to amerykański odział brytyjskiej firmy BAE Systems) nabył dywizję United Defence i przekształcił jej szwedzki odział na BAE Systems Bofors, przyłączając go, podobnie jak całe United Defence, do BAE Systems Land and Armaments. Program rozwojowy armat serii 1948 (SAK 40/L70) rozpoczął się zaraz po drugiej wojnie światowej. Był on odpowiedzią na pojawienie się bardzo szybkich samolotów odrzutowych, z którymi poprzednia wersja armaty, seria 1936 (SAK 40/L60), nie była w stanie sobie poradzić, gdyż miała zbyt krótki zasięg i za małą szybkostrzelność. Pierwsza partia armat serii 1948 wyprodukowana została w 1947 roku. Po udanych testach w 1948 roku otrzymała ona pozytywną ocenę w zakresie przydatności operacyjnej i w 1951 roku pierwsze jej egzemplarze znalazły się w słuzbie w szwedzkich siłach zbrojnych. Pierwszymi zagranicznymi odbiorcami były Holandia i Wielka Brytania. W listopadzie 1953 roku armata serii zaakceptowana została jako standardowy system przeciwlotniczy krajów nalezących do NATO (North Atlantic Treaty Organization). Krótko po tym rozpoczęła się masowa produkcja, liczona w tysiącach egzemplarzy, między innymi przeznaczonych do instalacji na okrętach. Oprócz kilku odmian serii 1948 (SAK 40/L70), w latach 60-tych XX wieku do służby weszła zmodernizowana wersja 1958, używana przez marynarkę wojenną Republiki Federalnej Niemiec. Opracowano także odmianę Sea Trinity, uważaną za lekki system obrony bezpośredniej CIWS (Close-In Weapons System).
Uzbrojenie artyleryjskie i rakietowe zaliczają się do aktywnego systemu obrony przeciwlotniczej. W skład pasywnego weszły dwa inne elementy. Pierwszym z nich jest system wyrzutni celów pozornych model Mk 36 Mod. 1 SRBOC (Super Rapid Blooming Offboard Chaff), opracowany przez brytyjskie przedsiębiorstwo Hycor, które później stało się dywizją firmy L-3 Communications. Własnie od niej w 1998 roku Hycor wykupiony został przez amerykańską firmę Sippican. Początkowo była ona działającą na rynku amerykańskim dywizją brytyjskiego przedsiębiorstwa Plessey Company. Pod koniec lat 80-tych XX wieku Plessey Company wrogo przejęte zostało przez firmy Siemens oraz GEC (General Electric Company). Częścią tej drugiej stała się dywizja Sippican, która w 1990 roku odłączyła się i stała się w pełni samodzielna, by w 2004 roku zostać przejętą przez przedsiębiorstwo Lockheed-Martin. Układy serii Mk 36 SRBOC w różnych odmianach są rozwojową wersją wcześniejszego systemu model Mk 33/Mk 34 RBOC (Rapid Blooming Offboard Chaff). Cechują się one znacznie większymi możliwościami, a ich program rozwojowy prawdopodobnie prowadzony był w latach 70-tych XX wieku. Systemy serii Mk 36 SRBOC stały się podstawowym wyposażeniem na okrętach marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. W późniejszym czasie zastosowane w nim wyrzutnie wykorzstano także w brytyjskim zestawie dla celów pozornych model DLA/DLB/DLH/DLJ (Sea Gnat), którego pierwsza wersja prawdopodobnie opracowana została na początku lat 80-tych XX wieku.
Układ model Mk 36 Mod. 1 SRBOC złożony jest z dwóch sześciolufowych wyrzutni kalibru 130 mm. model Mk 137, które umieszczone zostały po jednej na obu burtach. Na prostokątnej podstawie każdej wyrzutni sześć luf, podniesionych pod kątem 45 stopni, ułożonych zostało w trzech rzędach po dwie, jeden za drugim. Wyrzutnie przystosowane są do odpalania różnego rodzaju dipoli i flar, wyposażonych we własny napęd lub poruszających się torem balistycznym. Wszystkie ładunki przechowywane są w dwóch pokładowych magazynach RSL (Ready Service Locker) model Mk 5, które zainstalowane są obok wyrzutni. Każdy z nich jest w stanie pomieścić do 20 pocisków. Jeden magazyn przydzielony jest do wyrzutni lewoburtowej, a drugi do prawoburtowej. Ładowanie dipoli i flar do luf odbywa się manualnie.
Brak jest danych jakie cele pozorne wykorzystywane są przez tajwańską flotę na okrętach typu Cheng Kung. Na pewno nie są one wyposażone w dipola model Mk 214 Mod. 1 oraz Mk 216 Mod. 1, gdyż są one standardowymi ładunkami wykorzystywanymi tylko przez kraje należące do NATO. Z reguły państwom z poza Paktu Północnoatlantyckiego oferuje się eksportowe odmiany ładunków. Modelowi Mk 214 Mod. 1 odpowiadają dipola Super Chaffstar. Ich zadaniem jest zwabienie nadlatujących rakiet przeciwokrętowych, wykorzystujących radarowy układ naprowadzania. Cele pozorne Super Chaffstar, ważące 22,2 kilograma, przenoszą pojedynczy ładunek pasków folii metalizowanej o masie 12,7 kilograma. Po wystrzeleniu z wyrzutni lecą one torem balistycznym i po osiągnięciu najwyższego pułapu tworzą chmurę pasków. Z kolei ładunkom Mk 216 Mod. 1 odpowiadają dipola Super LOROC (Long Range Offboard Chaff), których zadaniem jest rozpraszanie wiązek radarowych wysyłanych przez układy naprowadzania nadlatujących rakiet. Cele pozorne Super LOROC, ważące 21,8 kilograma, przenoszą paski folii metalizowanej o wadze od 1,8 do 6,8 kilograma w zależności zakładanego zasięgu działania. Wyposażone one są własny napęd, który uruchamia się wewnątrz wyrzutni. Może on dostarczyć dipola na odległość od jednego do 4,5 kilometra (zależnie od ciężaru ładunku). Na zaplanowanym przez startem dystansie sekcja napędowa jest odłączana, po czym rozkłada się spadochron, na którym ładunek swobodnie opada. Dzięki ciśnieniowemu zapalnikowi możliwe jest ustawienie pułapu, na którym ma być utworzona chmura pasków folii metalizowanej.
Oprócz dipoli krajom z poza NATO (North Atlantic Treaty Organization) oferowane są flary model Super HIRAM III (Hycor InfraRed Anti-Missile), które przeciwdziałają rakietom naprowadzanym na źródło ciepła. Ładunki te, ważące 22 kilogramy, wyposażone zostały we własny układ napędowy. Silnik uruchamiany jest wewnątrz wyrzutni i po wystrzeleniu pracuje przez 45 sekund. Następnie ładunek spada do wody, utrzymując się na jej powierzchni w pozycji pionowej, w której większa część pocisku jest zanurzona. Ładunek stabilizowany jest na powierzchni przez specjalny kołnierz. Będąc już w wodzie następuje zapłon flary, która tworzy chmurę ciepłego dymu.
Każda z dwóch wyrzutni Mk 137 posiada własny układ zasilania model Mk 160. Wszystkie zainstalowane są pod pokładem, dokładnie pod wyrzutnią, której dany układ jest przypisany. Oba systemy Mk 160 połączone są z dwoma jednostkami kontrolnymi, od których otrzymują komendy do odpalenia danych ładunków. Ich zadaniem jest wykonywanie odpowiednich sekwencji startowych, jak również dostarczanie zasilania do wyrzutni. W przypadku awarii okrętowego zasilania jednostki Mk 160 wykorzystują własne generatory, umożliwiające działanie całego systemu przez 5 - 8 godzin.
Sterowanie układem model Mk 36 Mod. 1 SRBOC odbywa się za pomocą dwóch jednostek kontrolnych, z których model Mk 158 jest urządzeniem pierwszorzędnym, umieszczonym w centrum dowodzenia CIC (Combat Information Center), a model Mk 164, znajdujący się na mostku, drugorzędnym. Jednostka Mk 158 wyposażona jest we własną konsolę kontrolną i komputer przetwarzania danych z pakietem ALEX (Automatic Launching of EXpendables). Dzięki niemu do komputera może być podłączony okrętowy system walki elektronicznej EW (Electronic Warfare) model SHIELDS. Dostarcza on informacji o wykrytych emisjach sygnałów radarowych i ich częstotliwościach, o ile są możliwe do ustalenia. Pakiet ALEX umożliwia także komputerowi jednostki Mk 158 połączenie ze skomputeryzowanym system przetwarzania danych NTDS, poprzez który dostarczane są dane pochodzące z radarów dozoru powietrznego. Na tej podstawie (informacje z układu EW i radarów) możliwe jest określenie rodzaju zagrożenia. Komputer otrzymuje również informacje z układów nawigacyjnych, dotyczące aktualnego kursu i prędkości okrętu, natomiast z samych wyrzutni trafiają dane o ich statusie i rodzaju załadowanych do każdej lufy ładunków. Komputer wie także które lufy są puste i daje wskazówki do załadowania któregoś rodzaju celów pozornych. Dzięki temu, po rozpoznaniu zagrożenia, komputer jednostki Mk 158 może obliczyć rozwiązania ogniowe oraz rekomendowaną zmianę kursu, po czym do układu zasilającego Mk 160 danej wyrzutni wysyła impuls, nakazujący rozpoczęcie procedury startowej. Dzięki pakietowi ALEX system Mk 36 Mod. 1 SRBOC rozpoznaje także nieudane wykorzystanie ładunków, wprowadzając niezbędne korekty do rozwiązań ogniowych i odpalając kolejne pociski. Wszystko to odbywa się w pełni automatycznie. Możliwe jest także włączenie trybu półautomatycznego, w którym operator wydaje jedynie komendę do rozpoczęcia procedury startowej. W funkcji manualnej operator decyduje o wykorzystaniu danego rodzaju ładunku, tej lub innej wyrzutni oraz rozpoczyna procedurę odpalenia. Jednostka kontrolna model Mk 158 odpowiada nie tylko za prowadzenie ognia, ale także wyświetla status całego systemu.
Umieszczona na mostku drugorzędna jednostka model Mk 164 także złożona jest w własnego komputera przetwarzania danych oraz konsoli kontrolnej. Traktowana jest ona jako układ awaryjny do prowadzenia ognia. Najprawdopodobniej może pracować tylko w trybie manualnym, gdyż nie posiada pakietu ALEX i przez to nie ma połączenia z okrętowym systemem walki elektronicznej i dowodzenia. Poza tym wyświetla status całego systemu Mk 36 Mod. 1 SRBOC.
Drugim elementem biernej obrony przeciwlotniczej jest systemem walki elektronicznej model SHIELDS, opracowany przez amerykańską firmę Raytheon. Jest on eksportową odmianą układów serii AN/SLQ-32, której stworzenie zapowiedziane zostało w 1989 roku, najprawdopodobniej specjalnie z myślą o tajwańskich okrętach typu Cheng Kung. Ostatecznie powstały dwie wersje systemu, z których pierwsza, (V)1, przeznaczona była dla mnieszych jednostek, a druga, (V)2, dla fregat i niszczycieli. Prawdopodobnie w późniejszym czasie system SHIELDS zakupiony został także przez marynarkę wojenną Australii.
Układ SHIELDS bardzo przypomina amerykańską odmianę AN/SLQ(V)5, gdyż złożony jest z dwóch odbiorników emisji sygnałów radarowych i elektronicznych ESM (Electronic Support Measures) oraz dwóch osobnych anten systemu przeciwdziałania elektronicznego ECM (Electronic CounterMeasures). Zewnętrznie wygląd odbiorników jest taki sam jak w przypadku serii AN/SLQ-32, prawdopodobnie mają implementowane modyfikacje z programu EWIP (Electronic Warfare Improvement Program) i posiadają takie same funkcje. Oznaczłoby to, że każdy z dwóch odbiorników podzielony jest na dwie części z własnymi antenami ESM, które pokrywają wycinek 90 stopni i działają na trzech zakresach częstotliwości. Pierwszy zakres (band 1) pracuje na pasmach od B do D (oznaczenia według standardu paktu NATO). W standardzie Instytutu Inżynierów Elektryków i Elektroników IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) pasma te byłyby oznaczone jako mała część fal o bardzo wysokiej częstotliwości VHF (Very High Frequency), fale o najwyższej częstotliwości UHF (Ultra High Frequency) oraz pasmo L. Oryginalnie pierwszy zakres działania zoptymalizowo do wykrywania emisji radzieckich radarów dozoru powietrznego, instalowanych na dużych okrętach, model MR-600 Woschod (Top Sail) oraz Mars-Passat (Sky Watch). W latach 80-tych XX wieku zakres ten przystosowany został do pracy na akwenach w bliskiej odległości od lądu, na których zakłócenia są większe niż na otwartych wodach. Na początku lat 90-tych XX wieku, wraz z końcem zimnej wojny pierwszy zakres w dużej mierze stracił na znaczeniu, jednakże w wypadku marynarki wojennej Tajwanu ciągle może odgrywać dużą rolę, gdyż okręty chińskiej floty w dużej mierze opierają się na technologii wywodzącej się ze Związku Radzieckiego. Drugi zakres częstotliwości (band 2) pracuje na pasmach od E do I (standard NATO) lub S, C i część X (standard IEEE). Zoptymalizowany on jest do detekcji emisji sygnałów radarowych wysyłanych z samolotów, które potencjalnie mogą dokonać uderzenia rakietowego. Ostatni, trzeci zakres (band 3) działa w pasmach od H do J (standard NATO) lub na części pasma C, w paśmie X i na części pasma K (standard IEEE). Zakres ten wykorzystywany jest do ostrzegania przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi, wyposażonymi w radarowy układ naprowadzania. Poniżej obu odbiorników zainstalowane zostały dwie anteny model Sidekick układu przeciwdziałania elektronicznego. Obie pokrywają przestrzeń w zakresie 180 stopni, a ich zadaniem jest zakłócenie pracy radarowych systemów naprowadzania rakiet przeciwokrętowych.
System model SHIELDS wyposażony jest we własny komputer przetwarzania danych. Śledzenie sygnału inicjowane jest w momencie, gdy we wcześniej zaprogramowanych odstępach czasu odebrane zostaną trzy lub więcej jednakowe impulsy. Każdy zlokalizowany sygnał komputer stara się zidentyfikować na podstawie informacji przechowywanych we własnej bazie danych. Do każdego sygnału przypisywane są dwie zmienne. Pierwsza z nich dotyczy pewności identyfikacji i określana jest w skali od jednego do siedmiu, gdzie siedem wskazuje na stu procentowe rozpoznanie sygnału. Wskaźnik ten zależy od określenia parametrów impulsu, w tym częstotliwości, liczby alternatywnych sygnałów w bazie danych, które pasowałyby do niej, prawdopodobieństwa złego określenia parametrów sygnału (nie ma go w bazie danych, ale jest bardzo podobny do jakiejś liczby tych, które są), możliwości pokrywania się parametrów sprzymierzonych sygnałów z wrogimi i korelacji zlokalizowanych sygnałów z obiektami wykrytymi przez okrętowe radary. Druga zmienna dotyczy poziomu zagrożenia i określana jest w skali od zera do siedmiu, gdzie zero wskazuje na sygnał sprzymierzony, a siedem na nadlatujący pocisk przeciwokrętowy. Jeżeli jednocześnie wykrytych zostanie kilka różnych impulsów, komputer najpierw identyfikuje ten, który potencjalnie stanowi największe zagrożenie. Do układu model Sidekick przypisany jest osobny komputer przetwarzania danych i inne urządzenia pomocnicze, także znajdujące się w centrum dowodzenia CIC. Komputer ma bezpośrednie połączenie z komputerem anten ESM, który transmituje do niego impuls nakazujący rozpoczęcie zagłuszania na wskazanym kierunku.
Najprawdopodobniej syste SHIELDS obsługiwany jest przez jednego członka załogi. Siedzi ona przy osobnej konsoli w centrum dowodzenia CIC, na której prezentowane są przetworzone przez komputer dane, uprzednio dostarczone do niego z anten ESM. Do obowiązków operatora konsoli należy meldowanie oficerom dowodzącym o aktualnej sytuacji, korelowanie danych pochodzących z radarów z tymi od systemu SHIELDS oraz nadzorowanie emisji sygnałów własnego okrętu. Operator wprowadza także do komputera różne dane, między innymi dotyczące aktualnego kursu, prędkości i przechyłów bocznych okrętu, jak również prędkości i kierunku wiatru. Informacje te są pomocne przy obliczaniu rozwiązań ogniowych dla systemu wyrzutni celów pozornych Mk 36 Mod. 1 SRBOC, natomiast dane o przechyłach pozwalają na odpowiednie stabilizowanie anten. Operator autoryzuje odpalenie celów pozornych, nakazując komputerowi wysłanie do jednostki zasilającej konkretną wyrzutnię impulsu, rozpoczynającego procedurę startową. Czyni to także w trybie półautomatycznym, gdy komputer samodzielnie, na podstawie danych o wykrytych sygnałach i poziomie przypisanego im zagrożenia, oblicza rozwiązania ogniowe. Konsola układu SHIELDS prawdopodobnie nie posiada w pełni automatycznej funkcji kontroli systemu Mk 36 Mod. 1 SRBOC. Dodatkowo operator przy konsoli wysyła do komputera systemu przeciwdziałania elektronicznego model Sidekick komendę do rozpoczęcia zagłuszania na danym kierunku. W wysyłanych informacjach znajduję się dokładne parametry odbieranego sygnału, tak aby komputer układu ECM mógł odpowiednio dobrać rodzaj emitowanych impulsów zagłuszających.
Podstawowym uzbrojeniem przeciwokrętowym fregat typu Cheng Kung było osiem rakiety model Hsiung Feng 2 (HF-2). Wystrzeliwane one były z dwóch czterokontenerowych wyrzutni umieszczonych na dachu nadbudówki między dwoma kratownicowymi masztami. W grudniu 2000 roku marynarka wojenna Tajwanu ogłosiła chęć zastąpienia pocisków model HF-2 amerykańskimi rakietami model RGM-84L Harpoon Block 2. Do kupna tych pocisków ostatecznie nie doszło ze względu na restrykcje nałożone przez program MTCR (Missile Technology Control Regime), ograniczający możliwość przepływu technologii rakietowej między różnymi państwami. W efekcie fregaty typu Cheng Kung miały otrzymać nowo opracowywane pociski model Hsiung Feng 3 (HF-3). Jako że mają one większe rozmiary niż poprzednia wersja, konieczna okazała się wymiana kontenerów wyrzutni. Proces ten rozpoczął się w drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku. w 2006 roku jednostka "Cheng Kung" (PFG 1101) pierwszy raz dostrzeżona została z nowymi wyrzutniami. Każda z nich po jednej stronie ma dwa mniejsze kontenery z rakietami model Hsiung Feng 2 oraz dwa większe po drugiej stronie na nowe pociski. W czerwcu 2009 roku jednostka "Chi Kuang" (PFG 1105) jako druga zauważona została z wymienionymi kontenerami i najprawdopodobniej tylko te jednostki jak dotychczas przeszły modernizację. Wydaje się, że z czasem wszystkie okręty typoszeregu Cheng Kung wyposażone zostaną w usprawnione wyrzutnie podczas większych, gruntownych przeglądów technicznych. Rozwiązania ogniowe dla rakiet z serii Hsiung Feng dostarczane są przez system kierowania ogniem, współpracujący także z armatami przeciwlotniczymi kalibru 40 mm.
Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwokrętowego jest jedna, pojedyncza, automatyczna armata kalibru 76 mm. model Mk 75, będąca licencyjną wersją włoskiej armaty model 76/62 Compact (76/62C), opracowanej przez firmę OTO Melara (obecnie OTO Breda). Wybrana ona została dla fregat typu Oliver Hazard Perry (w typ typu Cheng Kung) we wrześniu 1975 roku. W 1976 roku firma OTO Melara podpisała umowę licencyjną na produkcję armat z amerykańskim przedsiębiorstwem z branży rolniczej FMC (Food Machinery Corporation). Ich wytwarzaniem zajmował się jej odział odpowiedzialny za przemysł zbrojeniowy NSD (Naval Systems Division), przemianowany w styczniu 1994 roku na United Defence, następnie wykupiony w czerwcu 2005 roku przez BAE Systems Inc. (jest to amerykański odział brytyjskiej firmy BAE Systems) i przyłączony do dywizji BAE Systems Land and Armaments. Pierwszy egzemplarz armaty model Mk 75 dostarczony został w sierpniu 1978 roku.
W zamierzeniach armata model Mk 75 głównie miała być przeznaczona do obrony przed szybko zbliżającymi się pociskami przeciwokrętowymi. Może być jednak wykorzystywana także do niszczenia różnego rodzaju celów nawodnych i lądowych. Zasięg rażenia przy lufie podniesionej pod kątem 45 stopni i z użyciem standardowej amunicji dochodzi do 18,4 kilometra, przy czym efektywny zasięg wynosi osiem kilometrów. W odniesieniu do celów powietrznych przy kącie podniesienia lufy rówym 85 stopniom zasięg rażenia dochodzi do czterech kilometrów.
Kompletna konstrukcja armaty waży 7439 kilogramów i jest jednym modułem, w całości zainstalowanym na typie Cheng Kung. Moduł ten zawiera barbetę z urządzeniami poruszającymi wieżą w zakresie 360 stopni i z prędkością 60 stopni na sekundę, jak również konsolę kontrolną GCP (Gun Control Panel) z komputerem przetwarzania danych, system chłodzenia, bęben amunicyjny oraz śrubowy podajnik naboi z system ich dostarczania do wieży. Po instalacji na okręcie wszystkie te elementy znajdują się pod pokładem. Jest to dolna część struktury modułu, której komponenty odpowiadają za poruszanie wieżą i dostarczanie do niej amunicji. Górną część modułu stanowi wieża, którą wykonano z lekkiego, wodoszczelnego oraz rdzoodpornego tworzywa sztucznego, odpornego na skażenia bronią biologiczną, chemiczną i radiologiczną CBR (Chemical, Biological, Radiological). Wieża zawiera w sobie takie urządzenia jak podajniki amunicji, system ładujący do lufy oraz system podnoszenia lufy w zakresie od minus 15 do plus 85 stopni z prędkością 35 stopni na sekundę. W celu ograniczenia odrzutu w czasie strzału lufa wyposażona została w specjalny hamulec. Rozwiązania ogniowe obliczane są przez komputer konsoli GCP na podstawie danych zbieranych przez radar STIR lub zespół antenowy CAS i przekazywanych przez system kierowania ogniem model Mk 92.
Bęben amunicyjny armaty model Mk 75 umieszczony jest wokół barbety i mieści 70 pocisków ułożonych spiralnie w zewnętrznym i wewnętrznym rzędzie. Istnieje także opcja z bębnem z pojedynczym rzędem na 30 naboi i potrójnym rzędem na 105 pocisków. Niezaleznie do wersji bęben ładowany jest ręcznie i może być uzupełniany podczas prowadzenia ognia nabojami z magazynu. Nie ma możliwości przerwania procesu podawania danego rodzaju amunicji do wieży i zastąpienia jej innym do momentu wystrzelenie wszystkich już znajdujących się w bębnie naboi. Podczas prowadzenia ognia przy każdym strzale naboje w bębnie przeskakują o jedno miejsce do przodu, najpierw przechodząc przez cały zewnętrzny pierścień, a później wewnętrzny, na końcu którego znajduje się śrubowy podajnik, mieszczący sześć naboi, z systemem ich podnoszenia i dostarczania do wieży. Następnie pocisk przejmowany jest przez jeden z dwóch podajników, który transportuje go do systemu ładującego. W tym czasie drugi podajnik wraca pusty po następny nabój. System ładujący do lufy jednorazowo może pomieścić cztery pociski. Po wystrzeleniu naboju i w momencie odrzutu lufy usuwana jest z niej łuska, co kończy cykl załadunku dla jednej sztuki amunicji. Zarówno bęben, jak i śrubowy podajnik z system podnoszącym, znajdujące się pod pokładem, obracają się razem z wieżą. Dodatkowo system ładujący pociski, umieszczony na lufie, podnosi i opuszcza się wraz z nią. Maksymalna szybkostrzelność wynoci 80 strzałów na minutę.
Załoga armaty model Mk 75 złożona jest z czterech osób, których stanowiska znajdują się pod pokładem, a nie wewnątrz wieży. Dowódca armaty zajmuje miejsce przy konsoli kontrolnej GCP z komputerem przetwarzania danych. Jego zadaniem jest ustawienie armaty do działania w porządanym trybie na podstawie uzyskanych danych o celach, a następnie nadzorowanie jej pracy. W przypadku wystąpienia awarii lub niecelnego ognia dowódca odpowiednio kieruje działaniami naprawczymi lub wprowadza korekty do rozwiązań ogniowych. Do załogi armaty należy także dwóch ładowniczych, których zadaniami są uzupełnianie bębna amunicyjnego nabojami z magazynu lub jego opróżnianie, usuwanie niewypałów i pomoc w utrzymaniu pełnej sprawności armaty. Ostatnim członkiem załogi jest obserwator, którego stanowisko znajduje się na górze, blisko wieży. Do jego obowiązków należy monitorowanie armaty i jej najbliższego otoczenia w celu wykrycia niebezpiecznych syuacji. Obserwator ma ciągłe i bezpośrednie połączenie z dowódcą.
Wyposażenie zwalczania okrętów podwodnych tajwańskich fregat typu Cheng Kung jest zbliżone do tego zastosowanego na amerykańskich okrętach typu Oliver Hazard Perry. Na dziobie zamontowano hydrolokator kadłubowy model DE 1160B, który opracowała firma Raytheon. Układ ten jest eksportową odmianą systemu AN/SQS-56B. Program rozwojowy serii AN/SQS-56 wpisywał się w amerykańską strategię zakupową "High-Low", która wprowadzona została w połowie lat 70-tych XX wieku, i prowadzona była w koordynacji z projektem Patrol Frigate. Z tego względu nałożona została ścisła, niska granica maksymalnych kosztów. Małe nakłady finansowe zyskały oficjalny priorytet nad osiągami. Podobnie było z prostotą wykonania, co miało zredukować liczbę personelu koniecznego do obsługi i ograniczyć koszty jego wyszkolenia. Wszystkie te czynniki były zgodne z ogólną filozofią projektu Patrol Frigate. W 1977 roku, gdy pierwsza jednostka typu Oliver Hazard Perry weszła do służby, ogłoszona została gotowość operacyjna hydrolokatora model AN/SQS-56. W późniejszym czasie powstała jego usprawniona odmiana AN/SQS-56B, która pod oznaczeniem DE 1160B zaoferowana została na eksport w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS (Foreign Military Sales), realizowanego przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych.
Układ DE 1160B jest identyczny z AN/SQS-56B. Wykorzystuje on cylindryczną antenę, która zainstalowana jest pod kadłubem w opływce podkilowej. Antena, w porównaniu do tej zastosowanej w poprzednim systemie DE 1160, jest nieco niższa i ma większą średnicę. Emituje ona wiązki ultradźwiękowych impulsów na średnich częstotliwościach, pozwalając na lokalizację obiektów w odległości do dziewięciu kilometrów. Operator przy konsoli kontrolnej może zmieniać parametry wysyłanych impulsów, najprawdopodobniej o stałej częstotliwości (CW - Continuous Wave), ustalając jedną z trzech możliwych częstotliwości. Sygnały emitowane są panoramicznie w tak zwanym trybie ODT (OmniDirectional Transmission). Hydrolokator model DE 1160B może działać nie tylko w trybie aktywnym, ale także pasywnym, w którym panoramiczne prowadzenie nasłuchu koordynowane jest przez układ DIMUS (DIgital MUltibeam Steering). W trybie pasywnym zasięg wykrywania okrętów podwodnych dochodzi do około 16 kilometrów. Praca hydrolokatora model DE 1160B nadzorowana jest z pojedynczej konsoli z wyświetlaczem i małym głośniczkiem. Operator może jednocześnie w trybie aktywnym poszukiwać, śledzić, klasyfikować i przydzielać cele do zniszczenia, pozostawiając włączony układ pasywny, służący do ostrzegania przed zbliżającymi się torpedami. Jeżeli torpeda zostanie wykryta w sposób automatyczny z głośniczka w konsoli wydobywa się dźwiękowy alarm. Jednorazowo hydrolokator może utrzymywać kontakt z sześcioma celami, śledząc dwa z nich. Jednoosobowa obsługa hydrolokatora jest bardzo prosta, gdyż wspomaga ją komputer przetwarzania danych z procesorem dźwięków i układem DIMUS. Komputer na bieżąco nadzoruje pracę całego systemu, a za pomocą wbudowanego układu testowego automatycznie wykrywa i lokalizuje błędy. W skład hydrolokatora DE 1160B wchodzą jeszcze trzy moduły z wyposażeniem elektrycznym i elektronicznym.
Jednostki typu Cheng Kung miały także możliwość zainstalowania amerykańskiego pasywnego hydrolokatora holowanego model AN/SQR-18A(V)2 TACTAS (TACtical Towed Array System) lub brytyjsko-francuskiego aktywnego systemu o zmiennej głębokości zanurzania VDS (Variable Depth Sonar) serii ATAS (Active Towed Array Sonar). W czasie budowy innych fregat typu Kang Ding marynarka wojenna Tajwanu rozważała możliwość instalacji pasywnego hydrolokatora holowanego za okrętem, lub aktywnego o zmiennej głębokości zanurzania. Ostatecznie zdecydowano się na drugą opcję w postaci systemu TSM 2682, znanego także jako ATAS(V)2, gdyż aktywny tryb hydrolokatora kadłubowego nie zawsze jest w stanie wykryć okręty podwodne znajdujące się bardzo blisko dna, co spowodowane jest powierzchniowymi zakłóceniami. Zanurzenie systemu hydrolokacyjnego jest rozwiązaniem tego problemu. Wielce prawdopodobnym jest to, że na jednostkach typu Cheng Kung, podobnie jak na typie Kang Ding, także zainstalowano system model TSM 2682.
Układ ATAS(V)2 wspólnie opracowały dwa przedsiębiorstwa. Pierwszym było brytyjskie BAe (British Aerospace), które w 1999 roku połączyło się z Marconi Electronic Systems i utworzyło BAE Systems. Drugim była francuska firma Thomson-Sintra Activités Sous-Marine, będąca dywizją odpowiedzialną za systemy przeciwpodwodne przedsiębiorstwa Thomson-CSF. W 1990 roku dywizja ta połączyła się z odziałem odpowiedzialnym za systemy hydrolokacyjne, będącym własnością brytyjskiej firmy Ferranti, tworząc nową markę FTSS (Ferranti Thomson Sonar Systems). W 1995 roku firma GEC (General Electric Company), będąca właścicielem dywizji GEC-Marconi, wykupiła wszystkie udziały w FTSS od Ferranti, co zaowocowało ponowną zmianą nazwy z FTSS na Thomson Marconi Sonar. W 2001 roku marka ta w całości wykupiona została przez francuską grupę Thales (do końca 2000 roku znana ona była jako Thomson-CSF), która przemianowała ją na Thales Underwater Systems. Hydrolokatory o zmiennej głębokości zanurzania VDS serii ATAS przede wszystkim zaprojektowane zostały z myślą o ich użytkowaniu przez mniejsze jednostki, operujące na płytkich akwenach.
Urządzenie utrzymujące hydrolokator TSM 2682 na holu zainstalowane jest na rufie okrętu. Posiada ono jeden podwójny bęben, na który nawinięty jest kabel holowniczy. We wnętrzu kabla znajdują się przewody zasilające i światłowodowe kable komunikacyjne. Dzięki nim utrzymywana jest łączność między urządzeniami znajdującymi się na pokładzie okrętu a pływakiem TB (Towed Body), układem odbiorczym oraz holowanym hydrolokatorem pasywnym model Lamproie. Pływak doczepiony jest na końcu kabla holowniczego o długości 900 metrów, który wcześniej rozwidla się. Na końcu rozwidlenia o długości 300 metrów ciągnięta jest podłużna antena odbiorcza. Do niej doczepiony jest kabel o długości 20 metrów z pasywnym hydrolokatorem Lamproie, który za sobą ciągnie kabel o długości 100 metrów. Cały system model ATAS(V)2 może być opuszczany na głębokości od 10 do 250 metrów, choć według niektórych źródeł nawet do 300 metrów. Głębokość zanurzenia kontrolowana jest nie tylko za pomocą kabla holującego, ale także prędkości okrętu. W celu zapewnienia dostatecznego zasięgu wykrywania nie powinna ona przekraczać 10 węzłów. Maksymalna szybkość operacyjna wynosi 16 węzłów. System model ATAS(V)2 kontrolowany jest za pomocą pokładowej, pojedynczej konsoli z komputerem przetwarzania danych, którego moc obliczeniowa pozwala na symultaniczne utrzymywanie kontaktu z 200 celami, z których 24 mogą być śledzone. W skład wyposażenia wchodzą także moduły z wyposażeniem elektronicznym i elektrycznym. Nie ma możliwości jednoczesnego wykorzystania układu aktywnego oraz pasywnego hydrolokatora Lamproie.
Pływak TB ma formę pojazdu ROV (Remotely Operated Vehicle), który jest zdalnie sterowany w zakresie horyzontalnym i wertykalnym z pokładu jednostki. W jego wnętrzu znajduje się aktywny układ nadawczy, akumulatory oraz elektronika potrzebna do odbierania i wysyłania informacji od i do urządzeń pokładowych na okręcie. Aktywny układ nadawczy posiada dwie anteny, które emitują wiązki ultradźwiękowych impulsów na niskich częstotliwościach. Operator przy konsoli na okręcie może zmieniać parametry wysyłanych impulsów, ustalając jedną z trzech możliwych częstotliwości oraz rodzaj sygnału (CW - Continuous Wave - impuls o stałej częstotliwości lub FM - Frequency Modulated - impuls o modulowanej częstotliwości). Impulsy emitowane są dookólnie w trybie ODT. Odbite od obiektów sygnały wychwytywane są przez układ odbiorczy o długości 40 metrów. Złożony on jest z trzech rzędów z 32 hydrofonami każdy. Rzędy o długości 20 metrów i szerokości 8,8 centymetra umieszczone są równolegle do siebie, tworząc 32 potrójne zestawy hydrofonów, działających na niskich częstotliwościach. System o zmiennej głębokości zanurzania VDS model TSM 2682 jest w stanie zlokalizować okręt podwodny w odległości około 20 kilometrów, nawet w niesprzyjających warunkach. Hydrofony układu odbiorczego zawierają także oddzielną, pasywną funkcję, prawdopodobnie działającą na wyższych częstotliwościach i wykorzystywaną do wykrywania zbliżających się torped. Może ona działać jednocześnie z trybem aktywnym.
Hydrolokator holowany model Lamproie jest eksportową wersją francuskiego układu serii TSM 2933, znanego także jako DSUV-62. Opracowany on został przez firmę Thomson-Sintra Activités Sous-Marine, która prowadziła jego program badawczy w latach 1975 - 1976. Układ serii DSUV-62 wszedł do służby w lutym 1983 roku wraz z pojawieniem się pierwszego okrętu podwodnego typu Rubis. System Lamproie przeznaczony jest nie tylko dla myśliwskich okrętów podwodnych, ale także dla jednostek nawodnych. Jego układ odbiorczy, doczepiony do anteny odbiorczej systemu ATAS(V)2, ma długość 74 metrów i średnicę ośmiu centymetrów (w oryginalnej wersji DSUV-62 długość anteny wynosi 100 metrów). Pracuje on na bardzo niskich częstotliwościach i według producenta jest w stanie wykryć okręt podwodny w drugiej strefie konwergencji, czyli w odległości ponad 125 kilometrów.
Komputery obu hydrolokatorów, kadłubowego DE 1160B oraz holowanego ATAS(V)2, podłączone są do cyfrowego systemu kierowania ogniem przeciwpodowdnym model Mk 116, opartym na komputerze AN/UYK-7. Transmituje on otrzymane informacje do układu NTDS, którego konsole prezentują sytuację taktyczną na i pod wodą oraz w powietrzu. Dzięki temu oficer dowodzący okrętem może określić zagrożenie i wyznaczyć cel do zniszczenia. Jeżeli jest to obiekt podwodny odpowiednia komenda wydawana jest systemowi Mk 116, który z uwzględnieniem aktualnych informacji o danym celu oblicza rozwiązania ogniowe dla torped. Podłączona do niego jest także konsola kontrolna systemu obrony przeciwtorpedowej okrętów nawodnych (SSTD - Surface Ship Torpedo Defense) model AN/SLQ-25A Nixie. Fregaty typu Cheng Kung uzbrojone są w 24 torpedy firmy Honeywell Defense Systems (obecnie znanej jako ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 5. Zakupione one zostały w liczbie 160 sztuk w 1993 roku, czyli w momencie wejścia do służby pierwszego okrętu typu Cheng Kung. Poprzednio marynarka wojenna Tajwanu używała torped w odmianie Mk 46 Mod. 2. Pierwszych pięć sztuk nabytych zostało w 1972 roku, kolejnych 50 w 1973 roku. Trzecią partię tych torped kupiono w 1978 roku.
Torpedy wystrzeliwane są z dwóch amerykańskich wyrzutni model Mk 32 Mod. 5. Pierwsze wyrzutnie serii Mk 32 powstały na przełomie lat 50-tych i 60-tych XX wieku. Ich program rozwojowy poprzedzony był dogłębnym przeglądem dostępnych środków zwalczania okrętów podwodnych. Jego wyniki były alarmujące, gdyż okazało się, że torpedy maja niską skuteczność, mały zasięg i są nieprecyzyjne. Z kolei ciężkie wyrzutnie wymagają wygospodarowania dużej przestrzeni, co uniemożliwia ich instalację na wszystkich klasach okrętów. Stwierdzono także, że kluczowym systemem są lekkie torpedy kalibru 324 mm., na których należy skupić uwagę. Pokłosiem przeglądu było rozpoczęcie programu rozwojowego torped serii Mk 46. Zdecydowano się także na opracowanie nowych wyrzutni, które miały być lżejsze i łatwiejsze w obsłudze. Ich program rozwojowy rozpoczęto w połowie lat 50-tych XX wieku. Był on prowadzony wielotorowo w różnych instytutach badawczych marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. W 1960 roku ostatecznie wybrano projekt Arsenału Marynarki Wojennej w Louisville (NOSL - Naval Ordnance Station Louisville). Wyrzutnie te znane były jako SVTT (Surface Vessel Torpedo Tubes), natomiast amerykańska flota przyporządkowała im oznaczenie Mk 32. Pierwszym okrętem, który został w nie wyposażony był niszczyciel USS Preble (DDG 46). Później instalowano je na wszystkich budowanych dla marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych jednostkach. Osiągnięto także duży sukces eksportowy. Niektóre kraje nabyły wyrzutnie Mk 32 wraz z kupnem starych lub nowych jednostek amerykańskich, a inne wybierały je jako system uzbrojenia dla własnych, nowych lub modernizowanych okrętów. Wyrzutnie serii Mk 32 posłużyły także jako podstawa do stworzenia brytyjskiego systemu serii STWS (Shipborne Torpedo Weapon System). Standardowe odmiany wyrzutni Mk 32 Mod. 5 oraz Mod. 7 produkowane były na licencji w Wielkiej Brytanii i Japonii.
Wyrzutnie serii Mk 32 przystosowane są odpalania różnego rodzaju torped kalibru 324 mm., zarówno produkcji amerykańskiej, jak i europejskiej. W ich konstrukcji wykorzystano aluminium oraz lekkie materiały kompozytowe. Wersja Mk 32 Mod. 5, będąca najpopularniejszą odmianą, przystosowana jest do instalacji na odkrytym pokładzie. Posiada ona trzy rury torpedowe ułożone w kształt piramidy. Umieszczone są one na ruchomej, elektrycznie sterowanej podstawie, która pozwala na obrócenie wyrzutni o kąt 45 stopni. Zasilanie pobierane jest z okrętowej sieci elektrycznej. Każda z trzech rur posiada własny układ sterowania, system spustowy i wyposażona jest w przednią i tylnią pokrywę, dzięki czemu znajdujące się wewnątrz torpedy są chronione przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych. Tylnia pokrywa, pełniąca rolę zamka, zawiera pojemnik ze sprężonym powietrzem, którego uwolnienie powoduje wypchnięcie torpedy poza burtę okrętu, po uprzednim manualnym zdjęciu przedniej pokrywy. Wystrzelenie inicjowane jest impulsem elektrycznym, wysyłanym z konsoli kontrolnej systemu kierowania ogniem przeciwpodwodnym Mk 116. Jeżeli wyrzutnia znajduje się w pełnej gotowości bojowej, to procedura odpalenia może odbywać się bez konieczności obecności załogi przy wyrzutni. Istnieje także możliwość ręcznego wystrzelenia, polegającego na otwarciu zaworu pojemnika ze sprężonym powietrzem przez osobę przy wyrzutni.
Uzbrojenie torpedowe okrętów typu Cheng Kung ma charakter defensywny, podobnie jak amerykański, holowany, pasywno-aktywny system elektro-akustyczny model AN/SLQ-25A Nixie, który służy do wabienia nadpływających torped akustycznych. Jego program rozwojowy rozpoczął się na początku lat 80-tych XX wieku i prowadzony był przez firmę Aerojet General, a dokładniej przez jej dywizję Aerojet Electronics, która później wykupiona została przez Northrop Grumman, a obecnie jej właścicielem jest przedsiębiorstwo Sensytech. Układ AN/SLQ-25A Nixie, początkowo znany pod oznaczeniem AN/SLQ-36, jest rozwojową odmianą opracowanego w latach 70-tych XX wieku systemu AN/SLQ-25 Nixie. Próby z udoskonalonym układem przeprowadzono w 1987 roku, natomiast produkcja wystartowała rok później. Stanowi on wyposażenie nie tylko okrętów amerykańskich, ale także należących do innych flot sprzymierzonych.
System model AN/SLQ-25A Nixie, oprócz niewielkich zmian w mechanizmie holującym oraz wykorzystaniem w niektórych elementach ogólnodostępnej technologii COTS (Commercial Off The Shelf), jest identyczny z poprzednim układem AN/SLQ-25 Nixie. W jego skład wchodzi umieszczone na rufie okrętu urządzenie holujące. Posiada ono jeden, podwójny lub pojedynczy bęben, na który odpowiednio nawinięte są dwa lub jeden kable holownicze o długości 500 metrów. We wnętrzu kabli znajdują się przewody zasilające i światłowodowe kable komunikacyjne, które zapewniają łączność między dwoma pozostałymi elementami systemu AN/SLQ-25A Nixie. Są to pokładowa konsola kontrolna z generatorem szumów, znajdująca się w centrum dowodzenia CIC, oraz w przypadku podwójnego bębna dwa cele pozorne (emitery dźwięków) przyczepione po jednym do każdego kabla. W wersji z pojedynczym bębnem jest to jeden emiter. Na okrętach typu Cheng Kung prawdopodobnie wykorzystywana jest podwójna konfiguracja. Oba emitery dźwięków o długości prawie jednego metra i średnicy 15,3 centymetra każdy umieszczone są o długości prawie jednego metra i średnicy 15,3 centymetra umieszczony jest wewnątrz opływowych, aluminiowych pływaków TB o wadze 19 kilogramów każdy. Emiter wytwarza szumy imitujące pracę śruby i maszynowni, które są do trzech razy głośniejsze niż te emitowane przez sam okręt. W przypadku wersji z podwójnym bębnem i dwoma celami pozornymi, oba mogą być holowane jednocześnie. Nowością względem poprzedniej odmiany holowanego celu pozornego jest dodanie trybu aktywnego. W pływaku TB umieszczono system nadawczo-odbiorczy, który wychwytuje wysyłane przez aktywny układ naprowadzania torped wiązki ultradźwiękowych impulsów. Po określeniu częstotliwości działania tego układu w kierunku torpedy odsyłane są impulsy o odpowiednich parametrach, które mylą system naprowadzający. System model AN/SLQ-25A Nixie może być używany przy prędkościach od 10 do 25 węzłów, jednakże zalecenia są takie, aby nie przekraczać 15 węzłów, gdyż w przeciwnym razie może nastąpić uszkodzenie kabla.
Ofensywnym elementem zwalczania okrętów podwodnych są śmigłowce firmy Sikorsky Aircraft Corporation model S-70C(M)-2 Thunderhawk, które zaczęły wchodzić do służby od lipca 1990 roku. Nie posiadają one systemu serii LAMPS (Light Airborne Multi-Purpose System), jednakże wykorzystują niektóre jego elementy, takie jak hydrolokator model AN/AQS-18, detektor anomalii magnetycznych serii AN/ASQ-81, odbiornik ARR-84, zbierający informacje ze zrzuconych boi hydrolokacyunych, oraz system nawigacji taktycznej i obliczania rozwiązań ogniowych dla torped model ASN-150. Na każdym okręcie bazuje jedna maszyna S-70C(M)2 Thunderhawk. Takie same śmigłowce pod oznaczeniem S-70C(M)-1 Thunderhawk operują z baz lądowych.
Pokład lotniczy fregat wyposażony jest w system wspomagający lądowanie RAST (Recovery Assist, Secure and Traverse), pozwalający na operowanie śmigłowcem w trudnych warunkach pogodowych. Typowe wykorzystanie systemu RAST wygląda w ten sposób, że pilot zawiesza śmigłowiec nad pokładem, z którego spuszczane jest zblocze linowe. Manualnie przyczepiane ono jest do przewodu, który następnie jest wciągany ku górze i zatrzaskuje się pod kadłubem helikoptera. Kolejnym krokiem jest wysłanie komendy naprężającej przewód, co powoduje wycentrowanie śmigłowca względem miejsca lądowania i stabilizuje jego zawis. Następnie pilot sprowadza maszynę na pokład, która zaraz po tym przyczepiana jest do urządzenia zabezpieczającego RSD (Rapid Securing Device), transportującego maszynę do hangaru. System RAST opracowany został przez firmę Indal Technologies, wchodzącą w skład kompanii CWFC (Curtis-Wright Flow Control).
Wyposażenie radiolokacyjne, obok radaru dozoru powietrznego z serii AN/SPS-49, złożone jest z dwuwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego model AN/SPS-55, który opracowany został przez przedsiębiorstwo Raytheon, jednakże jego produkcją zajmowała się firma Cardion Electronics. Kontrakt na przeprowadzenie programu rozwojowego tego radaru podpisano w czerwcu 1971 roku. Oryginalnie program ten powstał z myślą o skonstruowaniu radaru dla fregat typu Oliver Hazard Perry, jednakże w późniejszym czasie instalowano go również na innych okrętach. Radar model AN/SPS-55 wykorzystywany jest nie tylko do lokalizacji obiektów nawodnych, ale także do nawigacji. Podobnie jak radar AN/SPS-67, uważany on jest za następcę radarów serii AN/SPS-10.
Obrotowa, stabilizowana antena radaru model AN/SPS-55 porusza się z prędkością 16 obrotów na minutę (RPM - Rounds Per Minute) i złożona jest z dwóch poziomych, odwróconych do siebie tyłem belek. Jedna z nich wysyła wiązki w polaryzacji kołowej, a druga w polaryzacji liniowej. Operator przy konsoli kontrolnej radaru ma możliwość wyboru, która belka jest aktualnie wykorzystywana do prowadzenia dozoru nawodnego i nawigacji. Kolejnym elementem radaru AN/SPS-55 jest system nadawczo-odbiorczy, który pracuje na częstotliwościach w paśmie X (standard IEEE) lub w pasmach I oraz części J (standard NATO). Prędkość obrotowa anteny oraz moc systemu nadawczo-odbiorczego pozwala na lokalizację obiektów nawodnych w odległości do 80 kilometrów. Minimalny zasięg wykrywania wynosi około 45 metrów. Zlokalizowane cele mogą być prezentowane na wyświetlaczu konsoli w dwojaki sposób. W pierwszym z nich kurs zero stopni reprezentowany jest przez aktualny kurs okrętu. W drugim pokazywane jest faktyczne odzwierciedlenie sytuacji, gdzie kurs zero stopni stale skierowany jest ku północy.
Radar model AN/SPS-55 wykorzystuje kilka układów, które pozwalają na redukcję zakłóceń. Pierwszym jest FTC (Fast Time Constant), który redukuje zakłócenia radiolokacyjne, pokazując na wyświetlaczach jedynie wiodące echa radarowe. Drugi to układ STC (Sensitivity Time Control), redukujący poziom odbieranych wiązek radarowych na krótkich dystansach, gdzie zakłócenia są duże. Wraz ze wzrostem odległości poziom ograniczenia stopniowo się zmniejsza, powracając na długich dystansach do normalnej wartości, gdzie zakłócenia nie są tak duże. Ostatnia, trzecia funkcja SRC (Sector Radiate Capability) umożliwia zminimalizowanie wysyłanych wiązek radarowych na określonych kierunkach, zmniejszając z tych kierunków poziom zakłóceń z powracającego echa radarowego i ograniczając skutki ewentualnego zagłuszania.
W skład wyposażenia tajwańskich jednostek typu Cheng Kung wchodzi również system identyfikacji "swój czy obcy" IFF oraz systemy komunikacji, jednakże brak jest bliższych danych na ich temat.
Wszystkie radary okrętowe, hydrolokatory oraz systemy nawigacyjne wysyłają informacje do systemu NTDS. Otrzymuje on dane także z systemów kierowania ogniem, które dotyczą aktualnego statusu uzbrojenia. Informacje mogą być także wprowadzane ręcznie przez załogę. Dzięki linii transmisji danych Link 11 możliwa jest stała komunikacja i wymiana danych z innymi jednostkami NTDS oraz systemami na innych okrętach. Uzyskane dane w postaci graficznej wyświetlane są na konsolach OJ-194 lub OJ-197 w standardzie AN/UYA-4. Obrazują one sytuację taktyczną w czasie rzeczywistym w powietrzu oraz na i pod wodą, co ułatwia dowódcy podejmowanie decyzji i zmniejsza ryzyko zaatakowania własnych jednostek. System NTDS nie tylko kolekcjonuje dane, ale także wysyła je do różnych systemów okrętowych. Na bazie otrzymanych informacji wykrywane i identyfikowane są zagrożenia, a następnie wysyłane polecenia ich śledzenia. Ocena rodzaju zagrożenia jest także podstawą do przydzielenia odpowiedniemu systemowi kierowania uzbrojeniem obiektu do zniszczenia. Wszystkie te dane mogą być wysyłane także do systemów na innych okrętach (linia Link 11), a dzięki linii Link 14 również do tych, które nie partycypują w sieci NTDS. Linia Link 4A komunikuje się z samolotami i smigłowcami. Przesyła ona dane o pozycji i kierunku przechwycenia obiektu. Za jej pomocą można automatycznie nakierować samolot bez udziału piota. Może on także samodzielnie zmienić kurs na przechwytujący na podstawie danych wyświetlanych w kokpicie i pochodzących z Link 4A. Jednostka NTDS wspomaga także okrętowe systemy nawigacyjne.
Operacje lotnicze z udziałem stacjonujących na pokładzie śmigłowców wspomagane są przez system nawigacji lotniczej bliskiego zasięgu TACAN (TACtical Air Navigation), wykorzystujący fale radiowe o bardzo wysokiej częstotliwości VHF (Very High Frequency). System ten dostarcza pilotom informacje dotyczące odległości od okrętu i położeniu względem niego. Na fregatach typu Cheng Kung zainstalowany został system model AN/URN-25. Złożony on jest z dwóch transponderów model OX-52/URN-25, z których pierwszy jest elementem podstawowym, a drugi zapasowym na wypadek awarii. Oba transpondery należą do tak zwanej pierwszej jednostki (unit 1). Drugą jednostką (unit 2) jest system kontrolny model C-10363/URN-25, który wyświetla status transponderów i powiadamia o ich awariach. Na szczycie głównego masztu znajduje się zespół anten systemu TACAN model OE-273/URN. Złożony on jest z anteny radiowej model AS-3240/URN, traktowanej jako pierwsza jednostka (unit 1), na którą składa się także piorunochron. Drugą jednostką (unit 2) jest system kontrolny anteny model C-10328/URN.
Budowa fregat typu Cheng Kung była pierwszym krokiem w kierunku znacznego unowocześnienia marynarki wojennej Tajwanu. Stare ex. amerykańskie niszczyciele nie były w stanie przeciwstawić się rosnącej potędze chińskiej floty. Przez bardzo długi okres panowało przekonanie, że główne działania wojenne między Chinami a Tajwanem toczyć się będą w powietrzu. Z tego względu największy nacisk kładziony był na rozwój lotnictwa. Na początku lat 90-tych XX wieku doktryna nieco się zmieniła, kładąc znacznie większy akcent na możliwość morskiej blokady wyspy i desantu. Okręty typu Cheng Kung bardzo dobrze wpisały się w nową tajwańską strategię obronną. Ich projekt względem oryginału został w dość znacznym stopniu zmieniony, przystosowując te jednostki do walki na wodach przybrzeżnych. Tajwańskie fregaty uzbrojone są w pociski przeciwokrętowe z serii Hsiung Feng, dzięki którym flota nie musi ograniczać się tylko i wyłącznie do działań defensywnych, ale jest także w stanie skutecznie odpowiedzieć na chiński atak.
Tajwańska flota była zadowolona z eksploatacji jednostek typu Cheng Kung na tyle, że w styczniu 2010 roku ujawniona została chęć kupienia od Stanów Zjednoczonych ośmiu fregat typu Oliver Hazard Perry, które obecnie znajduję się w służbie w Morskich Siłach Rezerwowych NRF (Naval Reserve Force). Nabyte okręty mogłyby zastąpić stare fregaty typu Chi Yang (amerykański typ Knox). Tajwańska flota zainteresowana była także gruntowną modernizacją jednostek, instalując na nich rodzime wyposażenie i dostosowując do wymagań współczesnego pola walki. Pomimo zadowolenia z eksploatacja okrętów typu Cheng Kung chęć pozyskania używanych jednostek wydaje się dość zaskakująca, biorąc pod uwagę zamożność Tajwanu, który pozwolił sobie na wybudowanie nowych fregat typu Cheng Kung oraz typu Kang Ding. Wpływ na to miały zapewne naciski kontynentalnych Chin, które dążą do międzynarodowej politycznej separacji Tajwanu. Rząd w Tajpej zapewne obawiał się restrykcji ze strony komunistycznych władz w Pekinie, które tolerują przedsięwzięcia modernizacyjne tajwańskiego arsenału, występując jednocześnie przeciwko kupowaniu najnowocześniejszego zagranicznego wyposażenia.
|
