|
|
|
|
Typ Tromp (FFG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 07.11.2003 r.
|
|
OPIS:
|
|
Na przełomie lat 70-tych i 80-tych XX wieku Holenderska Marynarka Wojenna przechodziła zmiany, mające na celu stworzenie zintegrowanych i efektywnych sił działających w ramach NATO (North Atlantic Treaty Organization). Restrukturyzacja obejmowała stworzenie trzech grup bojowych, z których dwie miały być podległe dowództwu NATO. Okrętami flagowymi poszczególnych zespołów miały zostać 2 okręty typu Tromp i jedna jednostka typu Jacob van Heemskerck.
Budowę pierwszej fregaty Hr. Ms. Tromp (F 801) rozpoczęto w sierpniu 1971 roku, a konstrukcja drugiego okrętu Hr. Ms. De Ruyter (F 806) ruszyła w grudniu tego samego roku. Jako pierwszy wodowany został Hr. Ms. Tromp (F 801), a miało to miejsce w czerwcu 1973 roku. W marcu roku 1974 za stoczniowej pochylni spłyną Hr. Ms. De Ruyter (F 806). Wykonawcą obu jednostek była stocznia Koninklijke Maatschappij De Shelde w Flushing. Oficialne przekazanie holenderskiej flocie pierwszej jednostki Hr. Ms. Tromp (F 801) odbyło się 3 października 1975 roku. Druga fregata miała zostać ochrzczona pod nazwą "Jacob van Heemskerck", jednak ostatecznie 3 czerwca 1976 roku znalazła się w szeregach floty jako Hr. Ms. De Ruyter (F 806).
Po wcieleniu do służby fregat typu Tromp, obie jednostki były najsilniejszymi okrętami Holenderskiej Marynarki Wojennej, które pod każdym względem stanowiły ekwiwalent niszczycieli innych flot. Były również pierwszymi wysoce zautomatyzowanymi i napędzanymi tylko przez turbiny gazowe okrętami w holenderskiej flocie. Obie fregaty zastąpiły stare krążowniki "De Ruyter" i "De Zeven Provincien". Zgodnie z wcześniejszymi planami restrukturyzacji floty obie jednostki stały się okrętami flagowymi tworzonych grup zwalczania okrętów podwodnych. Grupy te skutecznie trzymały w szachu radziecką flotę podwodną, stając się jednym z filarów obrony NATO przed sowieckimi okrętami podwodnymi na Morzu Północnym i wschodnim Atlantyku.
Podstawowym zadaniem tych okrętów była obrona przeciwlotnicza, którą początkowo zapewniały rakiety General Dynamics RIM-24 Tartar. Podczas modernizacji przeprowadzonej po wojnie argentyńsko-brytyjskiej o Falkalndy rakiety General Dynamics RIM-24 Tartar zostały zastąpione przez pociski firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-1MR). Kierowana one były za pomocą dwóch radarów Raytheon AN/SPG-51C współpracujących z systemem Thales Nederland WM 25. Na dziobie zainstalowana była wyrzutnia Raytheon Mk 29 GMLS (Guided Missile Launching System) dla rakiet firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow, które podobnie jak pociski firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-1MR) korzystały z radarów Raytheon AN/SPG-51C.
Po wcieleniu do służby jedynym artyleryjskim systemem obrony przeciwlotniczej były 2 działka Oerlikon 20 mm.. Gdy w maju 1982 roku podczas wojny o Falklandy Brytyjska Marynarka Wojenna straciła 2 niszczyciela typu Sheffield, okazało się że samo uzbrojenie rakietowe nie jest wystarczające do ochrony przed pociskami przeciwokrętowymi. Holenderska Marynarka Wojenna zdecydowała się wtedy na zainstalowanie zestawu obrony bezpośredniej firmy Thales Nederland/General Dynamics kalibru 30 mm. model SGE-30 Goalkeeper. działko to zostało umiejscowione na dachu hangaru za wyrzutnią Mk 13 Mod 4 dla rakiet firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-1MR).
Bierną ochronę przed nadlatującymi rakietami przeciwokrętowymi zapewniał system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Thales/Lockheed Martin AN/SLQ-503 Ramses, oraz dwie wyrzutnie pułapek termicznych Sippican Hycor Mk 36 Super RBOC (Rapid Blooming Offboard Chaff).
Głównym środkiem zwalczania okrętów podwodnych fregat typu Tromp był stacjonujący na pokładzie śmigłowiec Westland Lynx SH-14D. Pokład lotniczy i hangar były na tyle obszerne, że na jednostkach można było zaokrętować 2 śmigłowce. Uzbrojenie własne zwalczania okrętów podwodnych składało się z dwóch wyrzutni torped 324 mm. model Mk 32 Mod 9 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 5. Wykrywaniem nieprzyjacielskich jednostek podwodnych zajmował się hydrolokator kadłubowy aktywny CWE-610.
Dwie armaty Bofors 120 mm. zostały zdemontowane ze starego niszczyciela "Gelderland" i zainstalowane po jednej na obu fregatach typu Tromp przed wyrzutnią Raytheon Mk 29 GMLS. Armaty te były uzupełnieniem głównego systemu przeciwokrętowego, którym były rakiety firmy Boeing model RGM-84 Harpoon. Wystrzeliwano je z dwóch zamontowanych na śródokręciu wyrzutni Mk 141. Pociski te znalazły się na wyposażeniu fregat typu Tromp podczas przebudowy po wojnie falklandzkiej.
Bardzo charakterystyczna cechą okrętów typu Tromp była duża kopuła, znana jako Kojak, która stanowiła obudowę trójwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland MTTR/SPS-01. Nawigacją zajmowały się 2 radary Racal Decca, obecnie Thales 1226. Informacje ze wszystkich czujników spływały do systemu dowodzenia Thales Nederland SEWACO I. Fregaty miały również zainstalowany system JMCIS (Joint Maritime Command Information System) i system komunikacji satelitarnej SATCOM.
Typ Tromp odznaczał się znakomitą dzielnością morską, a zastosowanie turbin gazowych Rolls-Royce'a pozowliło ograniczyć liczebność załogi maszynowni. Cały napęd zaprojektowano w systemie COGAG. Składają się na niego dwie turbiny gazowe Rolls-Royce Olympus TM3B o łącznej mocy 50000 KM i dwie turbiny gazowe Rolls-Royce Tyne RM1C o łącznej mocy 9900 KM. System ten pozwalał rozwinąć maksymalną szybkość rzędu 30 węzłów. Maksymalny zasięg wynosił 5000 Mm przy prędkości 18 węzłów.
W latach 90-tych XX wieku Holandia podpisała umowę z Hiszpanią i Niemcami o podjęciu współpracy przy projektowaniu nowych fregat LCF (Luchtverdedigings en Commando Fregat), mających spełniać wymagania stawiane przez pole walki XXI wieku. Później umowę rozszerzono o współpracę przy budowie zaprojektowanych jednostek typu Alvaro de Bazan, typu Sachsen i typu De Zeven Provincien. Ostatni typ jest konstrukcją holenderską, która zastąpiła jednostki typu Tromp. Pojawienie się nowego typu De Zeven Provincien było przyczyną, dla której okręty Hr.Ms. Tromp (F 801) i Hr.Ms.De Ruyter (F 806) zostały wycofane z szeregów floty zaledwie po 25 latach służby. Było to spowodowane również tym, że gruntowna modernizacja dostosowująca do nowych standardów była nieopłacalna.
Jako pierwszy służbę zakończył Hr.Ms. Tromp (F 801), a miało to miejsce w listopadzie 1999 roku. Hr.Ms. De Ruyter (F 806) został wycofany z szeregów Holenderskiej Marynarki Wojennej w październiku 2000 roku. Oba okręty zostały złomowane. W momencie wejścia do służby były to jedne z najnowocześniejszych jednostek na świecie, które wykorzystywały wszystkie nowinki techniczne lat 70-tych XX wieku.
|
|
|
|