|
|
|
|
Typ Vittorio Veneto (CVS)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 07.11.2003 r.
|
|
OPIS:
|
|
Włoscy konstruktorzy od dawna cieszą się opinią znakomitych stylistów i niezmiennie demonstrują eleganckie sylwetki okrętów, których głównym zadaniem jest jak najskuteczniejsze działanie w unikalnych warunkach jakie stwarza akwen Morza Śródziemnego. Jednym z kierunków powojennego rozwoju Włoskiej Marynarki Wojennej była linia krążowników śmigłowcowych, którą w latach 50-tych XX wieku rozpoczął typ Andrea Doria. Rozwinięciem tego typu był większy okręt typu Vittorio Veneto, natomiast ostatnim z tej linii rozwojowej jest lotniskowiec typu Giuseppe Garibaldi.
Budowa okrętu typu Vittorio Veneto rozpoczęła się w czerwcu 1965 roku, natomiast wodowanie odbyło się w lutym 1967 roku. Wykonawcą została stocznia Italcantieri w Castellammare, a oficjalne przekazanie jednostki Włoskiej Marynarce Wojennej miało miejsce 12 lipca 1969 roku. W planach było wybudowanie drugiego okrętu MM Italia (C 551), jednak jeszcze zanim rozpoczęła się konstrukcja zrezygnowano z tego pomysłu.
W porównaniu z poprzedzającym typem Andrea Doria, nowa jednostka jest znacznie większa i lepiej przystosowana do przenoszenia i obsługi śmigłowców. Zwiększenie rozmiarów spowodowało równocześnie powiększenie wyporności pełnej z 7100 ton do 9500 ton. Większe gabaryty pozwoliły na zwiększenie liczby przenoszonych śmigłowców i wygospodarowanie miejsca na obszerniejszy hangar.
Podczas gdy typ Andrea Doria zabierał na pokład 4 śmigłowce Agusta Bell AB 204, z pokładu MM Vittorio Veneto (C 550) mogło operować aż 9 maszyn Agusta Bell AB 204, później zastąpionych przez model AB-212. Pokład typu Vittorio Veneto przystosowany jest również do przyjmowania czterech śmigłowców Kaman SH-2D Seasprite, jednak nie mogą być one wprowadzone do hangaru, gdyż jego wysokość jest zbyt mała. W razie zaokrętowania maszyn Kaman SH-2D Seasprite muszę one stacjonować na pokładzie lotniczym. Wyznaczone są na nim 4 lądowiska, a zaraz za końcem nadbudówki znajduje się winda, która prowadzi do hangaru. Położenie hangaru w stosunku do typu Andrea Doria uległo zasadniczej zmianie. Na pierwszych włoskich krążownikach śmigłowcowych znajdował się on na wysokości pokładu, natomiast na typie Vittorio Veneto pod pokładem lotniczym. Jego długość wynosi 27,4 metra, a szerokość 15,2 metra.
Z pokładu typu Vittorio Veneto prócz śmigłowców mogą korzystać samoloty pionowego lub skróconego startu i lądowania V/STOL (Vertical/Short Take-Off or Landing) typu Sea Harrier. Jednak znacznym utrudnieniem w operowaniu samolotami jest brak rampy "ski jump", która ułatwiałaby start samolotom. Na pionowe starty zużywa się znacznie większe ilości paliwa, a udźwig jest bardzo ograniczony.
W momencie wejścia do służby MM Vittorio Veneto (C 550), jego głównym zadaniem było zwalczanie okrętów podwodnych. Do tego celu wykorzystywane było lotnictwo pokładowe. Sama jednostka wyposażona była w dwie wyrzutnie torped 324 mm. model Mk 32 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 2. Na dziobie zainstalowana była wyrzutnia Mk 10 Mod 9 Aster dla rakietotorped firmy Honeywell model RUR-5 ASROC (Anti-Submarine ROCket). Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmował się hydrolokator kadłubowy aktywny Sangamo SQS-23G. Obronę przed nadpływającymi torpedami zapewniał holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie.
Uzbrojenie przeciwlotnicze było silne i składało się z rakiet General Dynamics RIM-2 Terrier, które wystrzeliwane były z wyrzutni Mk 10 Mod 9 Aster. Dodatkowym systemem było 11 armat OTO Melara 76 mm. model MMK. Wykorzystywały one 6 radarów Alenia Marconi Systems, obecnie MBDA SPG-70 (RTN-10X), które współpracowały z systemem Argo. Bierną ochronę przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi zapewniały 2 systemy przeciwdziałania elektronicznego SLQ-2B i SLQ-2C, odbiornik emisji sygnałów radarowych i elektronicznych SLR-4 i dwie wyrzutnie pułapek termicznych OTO Melara SCLAR.
Koncepcja silnie uzbrojonego okrętu z wyposażeniem lotniczym została zapożyczona przez włoskich konstruktorów z radzieckich jednostek projektu 1123 Kondor, w kodzie NATO (North Atlantic Treaty Organization) znanych jako typ Moskva. Wszystkie systemy uzbrojenia na radzieckiej jednostce zostały skupione w części dziobowej. Podobnie uczynili włoscy konstruktorzy, lecz niektóre armaty OTO Melara 76 mm. model MMk znalazły się bliżej rufy na początku pokładu lotniczego.
W latach 1981 - 1984 okręt przeszedł gruntowną modernizację związaną z wymianą systemów elektronicznych i uzbrojenia. Wymienione zostały rakiety przeciwlotnicze na model RIM-67A Standard ER (SM-1ER). Kierowaniem tych pocisków zajmowały się 2 radary AN/SPG-55C. Artyleria kalibru 76 mm. model MMK została zredukowana do ośmiu armat, a radary MBDA SPG-70 (RTN-10X) do czterech sztuk. W miejscu trzech zdemontowanych armat kalibru 76 mm. pojawiły się 3 działka OTO Melara 40 mm. model Compact. Ogień tych działek koordynowany był za pomocą dwóch radarów MBDA SPG-74 (RTN-20X), które współpracowały z systemem NA-21 (Dardo). Zainstalowano je na miejscu usuniętych radarów MBDA SPG-70 (RTN-10X).
Bierne środki obrony przeciwlotniczej pozostały prawie bez zmian. Jedynie odbiornik emisji sygnałów radarowych i elektronicznych SLR-4 wymieniono na Thales Defence UAA-1.
Na śródokręciu pojawiły się 4 wyrzutnie dla przeciwokrętowych rakiet MBDA Otomat-Teseo Mk 2. Pojawienie się tych pocisków wydatnie zwiększyło wartość bojową MM Vittorio Veneto (C 550). Jednostka nie musiała się już ograniczać tylko do walki z okrętami podwodnymi, a mogła podjąć ofensywne działania przeciwko okrętom nawodnym.
Głównym systemem obserwacji przestrzeni powietrznej był trójwspółrzędny radar Hughes AN/SPS-52C. Był on wspomagany przez radar MBDA MM/SPS-768 (RAN-3L). Dozorem nawodnym zajmował się radar Galileo Avionica MM/SPS-702, a nawigacją radar Galileo Avionica MM/SPS-748. Dane ze wszystkich czujników spływały do systemu dowodzenia MBDA (Alenia Marconi Systems) SADOC 1.
Do momentu pojawienia się we włoskiej flocie w 1985 roku lotniskowca typu Giuseppe Garibaldi, MM Vittorio Veneto (C 550) pełnił funkcję okrętu flagowego. Mimo wcielenia do służby MM Giuseppe Garibaldi (C551) włoski krążownik śmigłowcowy w dalszym ciągu pozostawał ważnym komponentem floty NATO na Morzu Śródziemnym. Po 1985 roku typ Vittorio Veneto pełnił głównie funkcję okrętu szkolnego. W październiku 2003 roku jednostka została wycofana z szeregów Włoskiej Marynarki Wojennej i przeniesiona do sił rezerwowych.
|
|
|
|