|
Program rozwojowy amunicji o wydłużonym zasięgu Vulcano wdrożony został przez włoską firmę OTO Melara, a dokładniej przez jej część zajmującą się artylerią okrętową. W 2001 roku dywizja ta połączyła się z firmą Breda Meccanica Bresciana, tworząc OTO Breda. Do czasu zamknięcia amerykańskich programów BTERM (Ballistic Trajectory Extended Range Munition) w 2006 roku i ERGM (Extended Range Guided Munition) w 2008 roku amunicja Vulcano stanowiła dla nich poważną konkurencję. Ich konstrukcja charakteryzowała się mniejszym stopniem skomplikowania, nie posiadającą własnego systemu napędowego. Co więcej, pierwsza wersja tych naboi nie została także wyposażona w układ naprowadzania. Wydłużenie zasięgu rażenia amunicji Vulcano względem standardowych naboi osiągnięte zostało dzięki zwiększeniu prędkości wylotowej pocisku z lufy, co nie pozostaje bez wpływu na ich żywotność, oraz poprawie właściwości aerodynamicznych. Początkowo amunicja Vulcano przewidziana była dla armat firmy OTO Breda kalibru 127 mm. model 127/64 Lightweight (127/64LW), jednakże po uprzednim wprowadzeniu drobnych modyfikacji do systemu ładowania istnieje możliwość ich wystrzeliwania z armat model 127/54 Compact (127/54C). W późniejszym czasie do projektu Vulcano dołączyła włoska armia, która chciała dostosować nową amunicję do potrzeb samobieżnych dział kalibru 155 mm. model Panzerhaubitze 2000 (PzH 2000).
Intencją rozpoczęcia projektu naboi Vulcano była chęć stworzenia amunicji, która pozwoliłaby okrętom nawodnym na prowadzenie dokładnego ognia na bardzo długich dystansach przeciwko różnego rodzaju celom. Pierwszym z nich miał być obszar o średnicy około 250 metrów, zajmowany na przykład przez dywizję pancerną lub instalacje logistyczne. Drugą opcją były obiekty rozproszone na obszarze o średnicy 100 metrów, takie jak stanowiska dowodzenia. Ostatnia możliwość zakładała precyzyjne bombardowanie konkretnych instalacji, na przykład mostów, bunkrów i pojazdów.
W planach z czerwca 2005 roku firma OTO Breda zakładała skonstruowanie trzech wersji amunicji Vulcano. Pierwszy, niekierowany wariant ER (Extended Range) przez cały lot porusza się po trajektorii balistycznej, osiągając maksymalny pułap 18 kilometrów. Wyposażony on został w cztery powierzchnie stabilizacyjne, zainstalowane w tylnej części pocisków. Z przodu umieszczono wielofunkcyjny zapalnik, który można zaprogramować na wiele różnych sposobów. Może on zainicjować eksplozję odłamkowej głowicy bojowej we wcześniej ustalonej odległości od celu, w momencie uderzenia w obiekt lub krótko po nim. Możliwe jest także ustawienie czasu opóźnienia eksplozji po trafieniu w cel. Zasięg rażenia niekierowanej amunicji ER wynosi około 39 mil morskich, czyli 70 kilometrów. W przypadku jej wystrzeliwania z armat model 127/64 Lightweight zwiększa się on do około 50 mil morskich (90 kilometrów). Odmiana ER przeznaczona jest zarówno do ostrzału celów lądowych, jak i okrętów nawodnych. Ma ona swój analogiczny odpowiednik do dział samobieżnych kalibru 155 mm. model Panzerhaubitze 2000. Jedyną różnicą, poza kalibrem, jest wyposażenie naboi we własny ładunek napędowy, który zaprojektowany został specjalnie na potrzeby systemu ładowania tych dział.
Drugi, kierowany wariant LR (Long Range) jest niemal identyczny z pierwszą odmianą. Nowością jest wprowadzenie systemu naprowadzania na podczerwień IR (InfraRed), który uruchamia się w ostatniej fazie lotu, na kilka kilometrów przed celem do zniszczenia i na wysokości około 2,5 kilometra. System IR umieszczono na samym przedzie pocisków. Zaraz za nim znajduje się komputer pokładowy, który przetwarza dane otrzymywane z czujnika podczerwieni, zamieniając je na komendy dla jednostki kontrolującej cztery elektryczne silniczki, poruszające czterema powierzchniami sterowymi. Umieszczone są one zaraz za sekcją z komputerem pokładowym. Pozostałe części konstrukcji tego wariantu pocisków są takie same jak w przypadku pierwszej wersji. Amunicja LR z systemem naprowadzania w podczerwieni przeznaczona jest do zwalczania okrętów nawodnych. Jej zasięg rażenia wynosi około 39 mil morskich, czyli 70 kilometrów (armata model 127/54 Compact) lub 50 mil morskich, czyli 90 kilometrów (armat model 127/64 Lightweight). Wersja ta nie ma swojego odpowiednika do dział model Panzerhaubitze 2000.
Trzecią odmianą jest amunicja LR, która kierowana jest nie tylko w ostatniej fazie lotu, ale także w fazie przelotowej. Jej maksymalny zasięg rażenia wynosi około 55,5 mili morskiej, czyli 100 kilometrów (armata model 127/54 Compact) lub około 66,5 mili morskiej, czyli 120 kilometrów (armat model 127/64 Lightweight). Zaraz po wystrzeleniu pocisk ten leci przez około minutę trajektorią balistyczną, osiągając maksymalny pułap 18 kilometrów w odległości 50 kilometrów od celu. Wówczas uruchamia się systemu naprowadzania, oparty na inercyjnym (bezwładnościowym) układzie nawigacyjnym. Dodatkowo zainstalowano odbiornik i procesor przetwarzający sygnały otrzymywane z satelitarnego systemu nawigacyjnego GPS-NAVSTAR (Global Positioning System – NAVigation Signal Timing And Ranging). Dzięki tym danym możliwe jest skorygowanie mniej dokładnych wskazań systemu bezwładnościowego. System naprowadzania przekazuje dane do komputera pokładowego, który przetwarza je na komendy dla jednostki kontrolującej cztery elektryczne silniczki, poruszające czterema powierzchniami sterowymi. Umieszczone są one zaraz za sekcją z komputerem pokładowym i systemem naprowadzania. Dzięki powierzchniom sterowym pocisk w fazie przelotowej może szybować, wypłaszczając balistyczną trajektorię lotu i zwiększając tym samym zasięg rażenia w stosunku do dwóch poprzednich odmian amunicji Vulcano. Faza szybowania trwa około 3 - 4 minuty. W ostatniej fazie lotu, trwającej około 10 sekund, pocisk rozpoczyna lot nurkowy, wywołany przez odpowiednie ułożenie powierzchni sterowych. Celność nabojów LR z inercyjno-satelitarnym systemem naprowadzania wynosi 20 metrów. Przeznaczone są one do prowadzenia ostrzału obiektów lądowych. W odpowiedniku dla samobieżnego działa kalibru 155 mm. model Panzerhaubitze 2000 zainstalowano dodatkowo półaktywny system naprowadzania wiązką laserową SAL (Semi-Active Laser), który uruchamia się w ostatniej fazie lotu. Dzięki niemu amunicja Vulcano może atakować obiekty ruchome, które oświetlane są wiązką laserową przez obserwatora lub bezzałogowe aparaty latające UAV (Unmanned Aerial Vehicle).
Testy amunicji Vulcano rozpoczęły się w maju 2004 roku. Wykorzystano w nich niekierowane, poruszające się podczas całego lotu po balistycznej trajektorii naboje ER. Dopiero w późniejszym czasie rozpoczęły się próbne loty naboi kierowanych LR. Testy pocisków, przeprowadzone z wykorzystaniem armaty kalibru 127 mm. wykazały, że ich konstrukcja charakteryzuje się dobrymi właściwościami aerodynamicznymi, a prędkość wylotowa z lufy jest w pełni satysfakcjonująca. Zasięg rażenia około 48 kilometrów osiągany był przy kącie podniesienia lufy 33,5 stopnia. W 2006 roku w tunelach aerodynamicznych w Niemczech zorganizowano testy dwóch rodzajów powierzchni sterowych, przewidzianych dla pocisków w wersji kierowanej LR. W 2007 roku wystartowała wstępna produkcja amunicji niekierowanej ER, natomiast rozpoczęcie wytwarzania obu rodzajów kierowanej amunicji LR planowane jest na 2011 rok. Sukces programu Vulcano, w obliczu porażki amerykańskich projektów BTERM i ERGM, może świadczyć o tym, że stosując mniej skomplikowane rozwiązania możliwe jest stworzenie skutecznej i stosunkowo taniej amunicji o wydłużonym zasięgu.
|
