|
Gdy w 1961 roku do służby wszedł pierwszy lotniskowiec o napędzie atomowym typu Enterprise, okazało się, że napęd tego rodzaju jest bardzo wydajny. Kiedy nadszedł czas wycofywania ze służby lotniskowców typu Midway, reaktory atomowe stały się preferowanym środkiem napędowym. Sukces lotniskowca USS Enterprise (CVN 65) był przyczyną, dla której podjęto decyzję o zainstalowaniu napędu atomowego na nowo projektowanych lotniskowcach typu Nimitz, mimo że koszty takich okrętów były bardzo wysokie.
Jednostki te powstawały w oparciu o doświadczenia wyniesione nie tylko z eksploatacji typu Enterprise, ale również z typu Kitty Hawk. Układ pokładu startowego jest niemal identyczny jak na okrętach typu Kitty Hawk. Na lewej burcie znajdują się 3 windy, z których dwie są przed nadbudówką i w czasie operacji startu samolotów obsługują dwie dziobowe katapulty. Trzecia winda umieszczona jest za nadbudówką, a czwarta znajduje się na lewej burcie mniej więcej na wprost trzeciego podnośnika. Obie te windy obsługują katapulty znajdujące się po lewej stronie na pasie startowym. Struktura nadbudówki została zapożyczona z lotniskowców typu Kitty Hawk. Zaraz za nią znajduje się maszt, na szczycie którego umieszczono jeden z radarów.
W porównaniu z pierwszym na świecie lotniskowcem atomowy, napęd uległ znacznemu unowocześnieniu. Jednostka USS Enterprise (CVN 65) napędzana była aż ośmioma ciśnieniowymi reaktorami atomowymi Westinghouse A2W. Na lotniskowcach typu Nimitz zastosowano tylko 2 reaktory Westinghouse A4W, które napędzają 4 turbiny parowe General Electric o łącznej mocy 260000 KM. Zredukowanie liczby reaktorów pozwoliło na znaczną modernizację pomieszczeń wewnętrznych pod pokładem hangarowym.
Oba reaktory umieszczono w dwóch oddzielnych pomieszczeniach, między którymi znajdują się warsztaty i magazyny. Takie rozwiązanie zwiększyło przestrzeń użytkową w hangarze. Typ Nimitz może zabrać na pokład 2570 ton uzbrojenia lotniczego i 9000 ton paliwa do samolotów i śmigłowców, co w porównaniu z typem Forrestal daje wzrost zabieranego uzbrojenia o 50% i paliwa o 90%.
Kadłub jednostek typu Nimitz posiada podwójne burty do poziomu pokładu hangarowego. Został on podzielony na 24 wodoszczelne przedziały. Począwszy od czwartej budowanej jednostki USS Theodore Roosevelt (CVN 71) żywotne sekcje okrętu pokryto pancerzem kevlarowym. Takie same wzmocnienia w późniejszym czasie otrzymały 3 wcześniej zbudowane lotniskowce.
Budowa pierwszego okrętu z typoszeregu rozpoczęła się w czerwcu 1968 roku, a wykonawcą była stocznia Newport News Shipbuilding, która skonstruowała wszystkie lotniskowce typu Nimitz. Podczas budowy tych okrętów wystąpiły problemy natury finansowej, gdyż koszty ciągle rosły. Mając na względzie taką sytuację, pod koniec lat 70-tych XX wieku administracja ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Jimmy'ego Cartera'a starała się cofnąć fundusze na czwarty lotniskowiec typu Nimitz. Zaoszczędzone w ten sposób pieniądze planowano przeznaczyć na konstrukcję mniejszego lotniskowca o wyporności około 50000 ton, który miał być napędzany konwencjonalnie. Lotniskowce te oznaczone były jako CVV i nigdy nie cieszyły się popularnością w Marynarce Wojennej USA. Zabiegi administracji Jimmy'ego Cartera'a nie przyniosły spodziewanych rezultatów, a gdy nowym przywódcą państwa został Ronald Reagan postanowiono kontynuować program budowy lotniskowców typu Nimitz.
Pierwsza jednostka z typoszeregu została zwodowana w maju 1972 roku, a jej przekazanie Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych odbyło się 3 maja 1975 roku. Do 1988 roku wybudowano łącznie 5 lotniskowców, przy czym pierwszy kosztował 1,9 miliarda dolarów, a rosnące koszty doprowadziły cenę piątej jednostki do 3,3 miliarda dolarów. Kolejne 3 lotniskowce typu Niumitz USS George Washington (CVN 73), USS John C. Stennis (CVN 74) i USS Harry S Truman (CVN 75) wybudowano w latach 1986 - 1996. Zamówienie i przeznaczenie funduszy na te jednostki było spowodowane tym, że od połowy lat 90-tych XX wieku ze służby zaczęto powoli wycofywać lotniskowce typu Kitty Hawk i trzeba je było zastąpić nowymi okrętami. W grudniu 1994 roku Marynarka Wojenna USA złożyła zamówienie na kolejny lotniskowiec typu Nimitz USS Ronald Reagan (CVN 76). Jego budowa trwała od lutego 1998 roku do marca 2001 roku, a łączny koszt konstrukcji wyniósł 4,3 miliarda dolarów. Jednostka ta była najnowocześniejszym okrętem i stanowiła duży krok w przód w pracach nad lotniskowcem nowej generacji CVNX, który obecnie znajduje się w budowie, a jest nim USS George H. W. Bush (CVN 77). Jego wejście do służby planowane jest na 2008 rok.
Początkowo typ Nimitz klasyfikowany był jako lotniskowiec uderzeniowy o oznaczeniu CVAN, gdzie litera "A" (attack) świadczyła o ofensywnym charakterze jednostki. Klasyfikacja ta uległa zmianie na wszystkich okrętach typu Nimitz w 1975 roku i od tej pory oznaczenie literowe zostało skrócone do CVN. Taka zmiana wiązała się z wprowadzeniem na lotniskowcach kilku istotnych modyfikacji, które obejmowały zwiększenie ilości stanowisk do obsługi śmigłowców zwalczania okrętów podwodnych, instalację systemów dowodzenia operacjami przeciwpodwodnymi ASCAC (Anti-Submarine Classification and Analysis Center) oraz zmienienie procedur operacyjnych. Wprowadzone ulepszenia sprawiły, że działania przeciwko okrętom podwodnym odgrywały taką samą dużą rolę, jak atakowanie celów lądowych lub jednostek nawodnych.
Modyfikacje mające na celu uczynienie okrętów lotniskowcami wielozadaniowymi początkowo nie objęły dwóch pierwszych oddanych do służby jednostek, gdyż ich budowa zakończyła się przed zmianą klasyfikacji. Dopiero w połowie lat 80-tych XX wieku USS Nimitz (CVN 68) i USS Dwight D. Eisenhower (CVN 69) zostały wyposażone w takie same systemy jak wszystkie pozostałe lotniskowce. Początkowo wyposażenie tych dwóch okrętów było bardzo podobne do tego, które znalazło się na lotniskowcu typu John F. Kennedy. Uzbrojenie do obrony przeciwlotniczej składało się z rakiet General Dynamics RIM-2 Terrier, których systemy potrzebowały sporo cennego miejsca na okręcie i dublował systemy obronne jednostek eskortowych. Z tego powodu na kolejnych konstruowanych lotniskowcach, wykluczając USS Ronald Reagan (CVN 76), pojawiły się 3 wyrzutnie Raytheon Mk 29 GMLS (Guided Missile Launching System) dla rakiet firmy Raytheon model RIM-7E Sea Sparrow i 4 zestawy obrony bezpośredniej kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx.
Na USS Nimitz (CVN 68) i USS Dwight D. Eisenhower (CVN 69) rakietowy system obrony General Dynamics RIM-2 Terrier został zastąpiony podczas przebudowy w połowie lat 80-tych XX wieku. Jedyną różnicą w porównaniu z innymi jednostkami jest to, że zainstalowano jedynie 3, a nie 4 działka obrony bezpośredniej kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx.
Na jednostce USS Ronald Reagan (CVN 76) nie zainstalowano systemów obrony bezpośredniej, a w ich miejsce pojawiły się 4 wyrzutnie Mk 49 dla rakiet firmy Raytheon model RIM-116 RAM (Rolling Airframe Missile).
Począwszy od 1998 roku rozpoczął się program modernizacji okrętów typu Nimitz, które wysłużyły już połowę swojego przewidywanego czasu znajdowania się w pierwszej linii. Na każdą jednostkę przewidziany został około 3 letni okres pobytu w doku remontowym stoczni Newport News Shipbuilding. W maju 1998 roku rozpoczęła się realizacja programu na lotniskowcu USS Nimitz (CVN 68).
Podczas modernizacji wprowadzonych zostało wiele unowocześnień. Objęły one między innymi wymianę rdzeni paliwowych obu reaktorów i modernizację nadbudówki, podczas której usuwano i zastępowano nową konstrukcją 2 najwyższe pokłady. Dzięki temu możliwe stało się zainstalowanie nowego masztu. Maszt znajdujący się za nadbudówką również podległ wymianie na nowy. Zestawy obrony bezpośredniej model Mk 15 Phalanx zastąpiono wyrzutniami Mk 49 dla rakiet firmy Raytheon model RIM-116 RAM (Rolling Airframe Missile). Podobna modernizacja rozpoczęła się na USS Dwight D. Eisenhower (CVN 69) w maju 2001 roku, natomiast na USS Carl Vinson (CVN 70) ma ona wystartować w 2005 roku.
Siły powietrzne na lotniskowcach typu Nimitz składają się z 20 myśliwców Northrop Grumann Corporation F-14D Bomcats, które mogą być również wykorzystane jako samoloty szturmowe, 26 samolotów myśliwsko-szturmowych Boeing F/A-18 Hornet, 4 samolotów przeciwdziałania elektronicznego Northrop Grumann Corporation EA-6B Prowler, 4 samolotów wczesnego ostrzegania Northrop Grumann Corporation E-2C Hawkeye i 8 samolotów zwalczania okrętów podwodnych Lockheed Martin S-3 Viking. Uzupełnieniem grupy lotniczej są 4 śmigłowce Sikorsky SH-60F Seahawk i 2 śmigłowce Sikorsky HH-60H Seahawk.
Pokład lotniczy ma długość 332,9 metra i maksymalną szerokość 76,8 metra. Wyposażony jest w 4 katapulty parowe USN typu C13 Mod 1 o długości 94,5 metra, które popularnie nazywane są "Fat Cats". Dzięki tym katapultom okręty typu Nimitz są w stanie w ciągu minuty wysłać w powietrze 4 samoloty, z których każdy w ciągu niecałych 3 sekund rozpędzany jest na długości katapulty do prędkości około 280 Km/h. W poprzek pokładu startowego rozciągnięte są 4 liny przechwytujące lądujące samoloty Mk 7 Mod 3, które podłączone są do hydraulicznego systemu znajdującego się pod pokładem.
Obserwacją przestrzeni powietrznej zajmuje się trójwspółrzędny radar Hughes AN/SPS-48E i znajdujący się na maszcie za nadbudówką radar Raytheon AN/SPS 49(V)6. Dozorem nawodnym zajmuje się radar Northrop Grumman Norden Systems AN/SPS-67(V), a nawigacją radar Raytheon AN/SPS-64(V)9, który w 1998 roku zastąpił radar Marconi LN-66. Do kierowania rakiet firmy Raytheon model RIM-7E Sea Sparrow wykorzystywane są 3 radary, które współpracują z systemem Mk 91 Mod 1 i Mk 23 TAS (Target Acquisition System), który jest częścią systemu Mk 91 Mod 1.
W czasie programu modernizacji, który rozpoczął się w 1998 roku, zainstalowano system Raytheon Mk 2 SSDS (Ship Self-Defense System). Scala on ze sobą systemy uzbrojenia i systemy walki elektronicznej i koordynuje działania obronne przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi. Do obrony przeciwtorpedowej wykorzystywany jest system SSTDS (Ship Self Torpedo Defence System) i holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie. Dane ze wszystkich czujników spływają do systemu dowodzenia ACDS (Advanced Combat Direction System).
Lotniskowce typu Nimitz są najpotężniejszymi okrętami wojennymi na świecie, Brały one udział we wszystkich większych konfliktach zbrojnych, w których jedną ze stron były Stany Zjednoczone. Lotnictwo pokładowe z jednego lotniskowca jest w stanie atakować cele nawodne, lądowe, podwodne i powietrzne, a jego siła i liczebność jest większa, niż lotnictwo większości państw świata.
|
