|
|
|
|
Typ Aradu / Almirante Brown (FFG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 26.04.2005 r.
|
|
OPIS:
|
|
|
Okręt typu Aradu
(MEKO A-360NN H1):
Okręty typu Almirante Brown
(MEKO A-360ARA H2:
|
Na przełomie lat 70-tych i 80-tych XX koszty budowy nowych okrętów wojennych stawały się coraz wyższe ze względu na wysoki stopień skomplikowania. Przykładem mogą być amerykańskie krążowniki rakietowe typu Ticonderoga, które wówczas wyposażono w najnowocześniejszy i najbardziej skomplikowany system do walki przeciwlotniczej Aegis. Wydawało się wtedy, że przyszłość należy własnie do tego rodzaju drogich systemów. Jednak coraz więcej mniejszych flot, których nie stać było na jednostki z podobnym systemem do Aegis, poszukiwało nowych i stosunkowo tanich jednostek, mogących skutecznie operować we współczesnych warunkach bojowych. W odpowiedzi na to zapotrzebowanie niemieccy projektanci ze stoczni Blohm und Voss w Hamburgu opracowali zupełnie nowy typ okrętów. Opierał się on na standaryzacji wszelkiego możliwego rodzaju wyposażenia i umieszczaniu go w specjalnych kontenerach, które następnie łączone by były w jedną całość. W ten sposób zrodziła się modułowa koncepcja MEKO (MEhrzweck-KOmbination), a pierwszym przedstawicielem z tej serii okrętów były fregaty rakietowe A-360.
Pomysł standaryzacji wyposażenia i umieszczania go w specjalnych modułach okazał się trafną koncepcją. Bardzo szybko znaleźli się pierwsi kupcy. Były to dwie niewielkie floty wojenne, które poszukiwały odpowiedniej niedrogiej jednostki, mającej stać się trzonem morskich sił zbrojnych. Budowa pierwszej fregaty MEKO A-360 rozpoczęła się w stoczni Blohm und Voss w Hamburgu na zamówienie Nigeryjskiej Marynarki Wojennej. Okręt otrzymał nazwę "Aradu" i numer taktyczny F 89, a jego stoczniowe oznaczenie znane jest jako MEKO A-360NN H1. Jednostka została wcielona do służby w nigeryjskiej flocie w 1982 roku. W tym samym czasie co rozpoczęcie prac na typie Aradu, wystartowała konstrukcja kolejnych jednostek typoszeregu MEKO A-360, tym razem przeznaczonych dla Argentyńskiej Marynarki Wojennej. fregaty otrzymały oznaczenie MEKO A-360ARA H2 i znane są jako typ Almirante Brown. Łącznie argentyńska flota zamówiła 4 okręty tego typu o nazwach ARA Almirane Brown (D 10), ARA La Argentina (D 11), ARA Heroina (D 12) i ARA Sarandi (D 13). Pierwsze 3 fregaty oddane zostały do służby w 1983 roku odpowiednio w lutym, maju i listopadzie. Ostatni okręt ARA Sarandi (D 13) przekazano Argentyńskiej Marynarce Wojennej w kwietniu 1984 roku.
Konstrukcja okrętów MEKO A-360, podobnie jak późniejszych jednostek z serii MEKO, posiada najzwyklejszy standartowy kadłub. Jest on właściwie zdolny do skutecznego pływania na każdym akwenie morskim. Poszczególne kontenery z systemami uzbrojenia i wyposażeniem elektronicznym otrzymały międzynarodowe standartowe wymiary. Są one montowane na specjalnych łożyskach, które wytłumiają przekazywanie konstrukcji kadłuba statycznych i dynamicznych obciążeń. Same moduły wykonane są z lekkich stopów metalu. Jednostki typu MEKO A-360NN H1 wyposażone są w 6 modułów uzbrojenia i 7 modułów z systemami elektronicznymi. Z kolei okręty MEKO A-360ARA H2 posiadają 6 modułów uzbrojenia i 9 modułów z systemami elektronicznymi.
Jednostki przeznaczone dla nigeryjskiej i argentyńskiej floty różnią się nieco między sobą. Z tego względu typ Aradu otrzymał stoczniowe oznaczenie MEKO A-360NN H1, a typ Almirante Brown MEKO A-360ARA H2. Całkowita długość kadłuba nigeryjskiej fregaty wynosi 125,6 metra, natomiast typ Almirante Brown jest dłuższy o 0,3 metra. Pozostałe wymiary, czyli szerokość i zanurzenie pozostały bez zmian i wynoszą odpowiednio 15 metrów i 4,3 metra. Jednostki argentyńskie otrzymały nieco inne uzbrojenie i wyposażenie elektroniczne niż typ Aradu. Wszystkie zmiany wprowadzone na fregatach MEKO A-360ARA H2 względem poprzedniej wersji MEKO A-360NN H1 doprowadziły do zmniejszenia wyporności pełnej z 3630 ton to 3360 ton.
Okręt typu Aradu, zbudowany dla Nigeryjskiej Marynarki Wojennej, wyposażony został w system napędowy w układzie CODAG. Do uzyskiwania prędkości maksymalnych wykorzystywane są dwie brytyjskie turbiny gazowe Rolls-Royce Olympus TM3B o łącznej mocy 50000 KM. Są one w stanie rozpędzić jednostkę maksymalnie do prędkości 30,5 węzła. Kolejnym elementem systemu napędowego są 2 niemieckie silniki diesla MTU 20V956 TB892 o łącznej mocy 9792 KM. Silniki te wykorzystywane są do osiąganie prędkości ekonomicznych. Przy szybkości 18 węzłów zasięg wynosi 4500 Mm.. Spaliny z silników diesla i turbin gazowych odprowadzane są przez 2 odchylone od pionu kominy, które znajdują się na śródokręciu. Moc z systemu napędowego przekazywana jest na 2 wały śrubowe, na końcu których znajdują się śruby o nastawnym skoku. Napęd fregat typu Almirante Brown, skonstruowanych dla Argentyńskiej Marynarki Wojennej, jest niemal identyczny do tego, jaki posiada jednostka "Aradu". Jedyną różnicą jest to, że zaprojektowany został w systemie COGAG, a zamiast silników diesla MTU 20V956 TB892 zainstalowane są dwie turbiny gazowe Rolls-Royce Tyne RM1C o łącznej mocy 9900 KM. Zmiana ta nie miała wpływu na osiągi jednostek.
Uzbrojenie okrętów typu Aradu i typu Almirante Brown jest niemal identyczne. Do zwalczania celów powietrznych wykorzystywane są rakiety MBDA Aspide, które wystrzeliwane są z wyrzutni MBDA Albatros. Wyrzutnia ta zainstalowana jest za tylnim masztem radarowym. Kierowaniem pocisków zajmuje się radar Thales Nederland STIR (Separate Tracking and Illuminating Radar), a łączny zapas rakiet wynosi 24 sztuki. Kolejnym systemem przeciwlotniczym są 4 działka OTO Melara 40 mm. model Compact. Pierwsza para tych działek umieszczona jest na dziobie, symetrycznie na lewej i prawej burcie przed mostkiem kapitańskim. Ostatnia para również umieszczona jest symetrycznie po obu stronach jednostki w rufowej części nadbudówek. W stosunku do fregat typu Aradu, na jednostkach typu Almirante Brown rufowa para działek przesunięta jest bardziej ku rufie i znajduje się na wysokości wrót do hangaru dla śmigłowca. Działka OTO Melara 40 mm. model Compact współpracują z systemem kierowania ogniem Thales Nederland WM 25, którego antena w plastykowej osłonie zwanej "skorupką jajka" znajduje się na szczycie przedniego piramidalnego masztu. W przypadku argentyńskich okrętów MEKO A-360ARA H2 dodatkowo zainstalowano 2 radary z systemem elektrooptycznym Thales Nederland LIROD (LIghtweight Radar Optronic Director) kierowania ogniem działek 40 mm.. Pierwszy z nich znajduje się na dachu mostka kapitańskiego, a drugi na rufie na dachu hangaru na wysokości pary działek OTO Melara 40 mm. model Compact.
Głównym systemem zwalczania jednostek nawodnych są rakiety przeciwokrętowe. Nigeryjska jednostka wykorzystuje włoskie pociski MBDA Otomat-Teseo Mk 2. Wystrzeliwane są one z ośmiu wyrzutni ustawionych względem siebie symetrycznie na lewej i prawej burcie. Pierwsze 4 wyrzutnie umieszczone są na górnym pokładzie między przednim piramidalnym masztem radarowym a kominami. Pozostałe wyrzutnie umieszczone są na pokładzie głównym w prach po obu stronach okrętu zaraz za tylnim masztem radarowym. Argentyńskie jednostki typu Almirante Brown wykorzystują francuskie rakiety firmy Aérospatiale (MBDA France) model MM 40 Exocet. Odpalane są one z dwóch poczwórnych wyrzutni umieszczonych tuż przed kominami. Kolejny system zwalczania okrętów nawodnych jest wspólny dla wszystkich jednostek MEKO A-360. Jest to zainstalowana na dziobie armata OTO Melara 127 mm. model Compact, która kierowana jest za pomocą systemu Thales Nederland WM 25. Armata ta może być także wykorzystywana do ostrzału instalacji brzegowych, jak również jako broń przeciwlotnicza.
Do walki z nieprzyjacielskimi okrętami podwodnymi wykorzystywane są wyrzutnie torpedowe, które umieszczone są na głównym pokładzie na lewej i prawej burcie na śródokręciu. W przypadku jednostek typu Aradu są to wyrzutnie Plessey 324 mm. model STWS-1, natomiast na pokładzie typu Almirante Brown zainstalowano wyrzutnie WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) 324 mm. model ILAS-3. Oba typy okrętów wykorzystują ten sam rodzaj torped Whitehead A-244S. Na rufie jednostek znajduje się pokład lotniczy i hangar dla śmigłowców zwalczania okrętów podwodnych, które są głównym systemem tego rodzaju. Na okrętach w wersji MEKO A-360NN H1 może stacjonować tylko jedna maszyna, natomiast z jednostek MEKO A-360ARA H2, na których nieznacznie powiększono hangar, mogą operować 2 śmigłowce. Początkowo wszystkie okręty miały otrzymać brytyjskie maszyny Westland Lynx Mk 86, jednak ostatecznie z tego śmigłowca korzysta jedynie nigeryjska fregata "Aradu". Argentyńska Marynarka Wojenna zdecydowała się na włoski śmigłowiec Agusta Bell AB 212. Taka decyzja była wynikiem wojny z Wielką Brytanią o Falklandy, która wybuchła w kwietniu 1982 roku. Obecnie na pokładzie typu Almirante Brown stacjonują francuskie maszyny Eurocopter SA-319B Alouette 3.
Głównym elementem obserwacji przestrzeni powietrznej jest radar zainstalowany na szczycie tylniego masztu. W przypadku jednostki typu Aradu jest to radar Plessey AWS-5B, natomiast okręty typu Almirante Brown posiadają radar Thales Nederland DA-08A, który prowadzi także obserwację nawodną. Zarówno fregata nigeryjska jak i argentyńskie jednostki wyposażone są w radar nawigacyjny Thales 1226. Na okrętach typu Almirante Brown znajduje się dodatkowo kolejny radar nawigacyjny Thales Nederland ZW-06. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy pasywno-aktywny STN Atlas Elektronik DSQS-21BZ, który zainstalowany jest na obu typach fregat. Również na obu typach jednostek jest ten sam system dowodzenia Thales Nederland SEWACO, do którego spływają informacje ze wszystkich czujników okrętowych.
Jak do tej pory jedynymi użytkownikami okrętów MEKO w wersji A-360 są Nigeria i Argentyna. Jednostka typu Aradu stanowiła trzon Nigeryjskiej Marynarki Wojennej i była jej największym okrętem. Obecnie okręt pozostaje w służbie w marynarce wojennej, jednak nie jest zdolny do prowadzenia jakichkolwiek operacji. Przyczyną takiej sytuacji są prawdopodobnie ograniczenia finansowe, nie pozwalające na eksploatowanie fregaty. Taka sama sytuacja ma się w stosunku kilku innych okrętów Nigeryjskiej Marynarki Wojennej. Z kolei wszystkie 4 okręty argentyńskiej floty czynnie znajdują się w służbie i przez marynarkę wojenną klasyfikowane są jako niszczyciele. Tworzą one Drugą Dywizję Niszczycieli, która stacjonuje w bazie w Puerto Belgrano. Jedynym ważniejszym faktem godnym odnotowania jest czynny udział jednostki ARA Almirane Brown (D 10) w wojnie w Zatoce Perskiej.
Okręty typu MEKO A-360 są największymi jednostkami z całej oferty MEKO. Konstrukcja i wyposażenie typu Aradu i typu Almirante Brown najlepiej dostosowana jest do patrolowania wyznaczonych akwenów morskich. Okręty są jednostkami w pełni wielozadaniowymi i stosunkowo tanimi w utrzymaniu. Połączenie niskich kosztów i możliwości podjęcia się każdego zadania jest bardzo dobrym i wygodnym rozwiązaniem dla mniejszych flot wojennych, których nie stać na posiadanie wyspecjalizowanych okrętów. Wadą natomiast jest to, że w skutek uniwersalności uzbrojenia, fregaty MEKO A-360 nie są tak skuteczne w walce z okrętami podwodnymi czy z samolotami wroga, jak specjalnie przeznaczone do tych celów konstrukcje. Ogólnie jednostki typu Aradu i typu Almirante Brown są udanymi okrętami, które jako pierwsze na świecie wykorzystywały koncepcję MEKO. Koncepcja ta w rzeczywistości bardzo dobrze się sprawdziła, co doprowadziło do powstania kolejnych wersji jednostek z typoszeregu MEKO.
|
|
|
|